تهران- الکوثر:  سال 1357 هجری شمسی (1978) که اعتراضات مردمی در برابر رژیم پهلوی در ایران به اوج خود می‌رسید، سال پایانی این رژیم بود؛ اوج این اعتراضات در شهریور (سپتامبر) همان سال، اتفاق افتاد.

‏‏باوجود تلاش‌های رژیم پهلوی برای تعطیلی روز 16 شهریور(7 سپتامبر 1978)، مردم ایران باردیگر در این روز اقدام به تظاهرات عمومی کردند و با شعارهایی علیه رژیم ستم‌شاهی به تظاهرات خود ادامه دادند.

مردم ایران در تظاهرات این روز، خواهان نظام مطلوب با شعار«استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» بودند؛ در همین حال، مردم تهران بر ادامه تظاهرات در روز17 شهریور در میدان شهدای تهران (ژاله سابق) تاکید کردند.

‏‏به دنبال این تظاهرات مردمی در تهران، رژیم ستم‌ شاهی نیز برای سرکوب همه‌ جانبه ملت ایران با حمایت «جیمی کارتر» رئیس جمهور وقت آمریکا، در تهران اعلام حکومت نظامی کرد.

این تصمیم زمانی اعلام شد که مردم، اطلاعی از حکومت نظامی نداشتند؛‏ ‏‏صبح17 شهریور مردم تهران در ساعت 8 صبح در میدان شهدا (ژاله سابق) تجمع کردند.

تعداد تظاهرکنندگان به اندازه‌ای بود که خیابان‌های اطراف میدان شهدا را هم فرا گرفته بود؛ نظامیان رژیم ستم‌ شاهی از همه جهات و حتی پشت بام‌های اطراف، تظاهرکنندگان را محاصره کردند.

در ادامه این تظاهرات نیز نظامیان رژیم ستم‌ شاهی، مردم بی‌دفاع را به گلوله بستند و عده زیادی از تظاهرکنندگان را شهید و مجروح کردند.

حضرت امام خمینی (ره) بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی ایران پس از فاجعه 17 شهریور، طی دو پیام، ضمن تسلیت به مردم مبارز ایران، به آنان نوید پیروزی دادند.

‏‏امام خمینی (ره) حادثه 17شهریور را در شمار «ایام الله» نامیدند و تاکید کردند:‏‏ «بار دیگر شاه با دستور حکومت نظامی در تهران و سایر شهرستان‌های بزرگ ایران، ثابت کرد که پایگاهی در میان ملت ندارد. شاه برای به رگبار بستن مردم بی دفاع و مظلوم هیچ بهانه‌ای را بهتر از حکومت نظامی ندید».

کشتار مردم تهران در روز‏17شهریور و ادامه حکومت نظامی، انسجام و اراده ارتش رژیم پهلوی را متزلزل و در مقابل، اراده ملت ایران را برای سقوط رژیم پهلوی استوارتر و مصمم‌تر کرد؛ سرانجام با ادامه مبارزات حق‌طلبانه ملت ایران، رژیم پهلوی حدود پنج ماه پس از قیام تاریخی 17 شهریور در فوریه سال 1979 سقوط کرد.