اشغالگران صهیونی، سیاست گرسنهنگه داشتن را به وحشیانهترین شکل ممکن اجرا میکنند و هیچ توجهی به افکار عمومی جهانی ندارند.
«قضیة ساخنة» روایت می کند: از آغاز حمله به نوار غزه، نیروهای اشغالگر رژیم صهیونی گذرگاهها را بسته و محاصره شدید را اعمال کردهاند، در حالی که سیاست نسلکشی و گرسنگی دادن را در مقابل دوربینها و بدون هیچ اعتنایی به افکار عمومی جهانی پیاده کردهاند و وقایع هفتم اکتبر را بهانهای برای بهکارگیری انواع شیوههای قتل و شکنجه قرار دادهاند.
بیشتر بدانید:
تحليل اظهارات توماس باراك درباره بازگشت لبنان به بلاد شام| قضية ساخنة
بهار عربي؛ ابزاري براي تضعيف دولتهاي ملي و تقويت پروژه صهيونيستي| قضية ساخنة
با این حال، اخیراً جنبش افکار عمومی در غرب علیه سیاست ظالمانه گرسنگی دادن باعث شد که نهادهای بینالمللی برای باز کردن گذرگاهها- هرچند به صورت جزئی- اقدام کنند و این موضوع رژیم صهیونی را در تنگنای جدی قرار داده است، بهویژه که جهان اکنون بیش از هر زمان دیگری از واقعیت آنچه در سرزمینهای اشغالی فلسطین رخ میدهد، آگاه شده است. در همین راستا، رژیم صهیونی تلاش کرده تا با استفاده از ابزارهای گوناگون، مفاهیم جدیدی را جا بیاندازد و با کنترل غذا و منابع حیاتی به عنوان یک سلاح راهبردی و محدود کردن میزان مواد غذایی و نوشیدنی ورودی، شرایط زندگی را در غزه شبیه جنگل کند.
آنان این اعمال را به گونهای نمایش میدهند که گویا رژیم صهیونی نگران وضعیت گرسنگی است و برای مردم غذا وارد میکند، اما نمیخواهد این مواد غذایی به دست جنبش حماس برسد- به ادعای خودشان.
اما واقعیت این است که رژیم صهیونی ورود کمکهای محدود را عمداً به تأخیر میاندازد؛ پیش از نسلکشی، بیش از هفتصد کامیون در روز به غزه وارد میشد، حال آنکه امروزه این تعداد به کمتر از پنجاه کامیون کاهش یافته است. رژیم صهیونی با هدف اجرای مهندسی گرسنگی و تثبیت معانی تازه در ذهن مردم غزه، کمکها را عمداً شبانه وارد میکند تا راحتتر غارت شوند و نیروهای امنیتی را هدف قرار میدهد تا صدها نفر در راه تأمین غذای محترمانه برای مردم شهید شوند.
این اقدامات محدود نمیشود، بلکه مراکز توزیع غذا را نیز- مانند باشگاه الاهلی وابسته به وزارت توسعه اجتماعی - هدف قرار میدهد، در حالی که خود وزارتخانه نیز مورد حمله قرار گرفته است. تمام این رویدادها با هدف تسهیل غارت و سرقت کمکها توسط دزدان و عناصر مزدور صورت میگیرد.