در گزارش «راهبرد معاصر» آمده است: این‌طور که به نظر می آید دو گزینه تلخ در انتظار حاکمان جدید دمشق در زمینه رابطه‌شان با رژیم صهیونیستی است. پس از سقوط دولت بشار اسد رئیس جمهور سابق سوریه، تل آویو به سرعت موضعی درقبال اوضاع سوریه اتخاذ کرد، زیرا نمی‌خواست منتظر نتیجه‌ روی کار آمدن حکومت نوظهور در سوریه بماند و عواقب چنین انتظاری را به جان بخرد. در عوض، باید ابتکار عمل را به دست می گرفت و فوری برای تدوین پارامترهای کلی که نشان دهنده سقف‌هایی هستند که حاکمان جدید دمشق نمی‌توانند از آنها تجاوز کنند، اقدام می کرد.

تل آویو نخست، اینکه به دنبال سوءاستفاده از شرایط و فضای موجود در سوریه که درگیری داخلی طولانی آن را از نظر اقتصادی، نظامی و اجتماعی فرسوده کرده است، بود. دوم، اینکه از شرایط قهری خودساخته به وسیله اشغال بخشی از خاک سوریه و حمله به دارایی‌های غیرنظامی و نظامی دولت دمشق سوءاستفاده و آنها را بلافاصله پس از سقوط دولت بشار اسد با حملات هوایی نابود کرد.

بیشتر بدانید:

چالش‌های دولت الجولانی در برابر تهدیدات رژیم صهیونی و پیوستن به توافق‌نامه ابراهیم

ارتش لبنان و مقاومت؛ همکاری تاکتیکی یا تقابل استراتژیک؟/ آیا جنوب لبنان با مذاکره آزاد می‌شود؟

استراتژی رژیم صهیونیستی برای ایجاد بی‌ثباتی در سوریه

رژیم صهیونیستی با بهره‌گیری از راهبرد «نابودی زیرساخت‌های دولتی سوریه»، تلاش می‌کند تا این کشور را به مرحله‌ای سوق دهد که دولت و مردم آن صرفاً برای بقا درگیر بحران‌های داخلی باشند. این سیاست، سوریه را از مقابله با تهدیدات خارجی و تحولات امنیتی بازمی‌دارد و به رژیم صهیونیستی فرصت می‌دهد تا نفوذ و حضور نظامی خود را در این کشور تثبیت کند. علاوه بر حملات نظامی مداوم، صهیونیست‌ها از بهانه‌هایی همچون حمایت از اقلیت دروزی و «حفاظت از امنیت آنان» برای گسترش دخالت‌های خود استفاده می‌کنند. در واقع، هدف اصلی تل‌آویو از این اقدامات، شعله‌ور کردن درگیری‌های فرقه‌ای و استفاده از آن به عنوان ابزاری برای تقویت جاه‌طلبی‌های ژئوپلیتیکی خود در منطقه است.

دورنمای تجزیه سوریه و نقش تل‌آویو

رژیم صهیونیستی در کنار حملات نظامی مستقیم، در تلاش است تا با ایجاد هویت فرقه‌ای جدایی‌طلب برای اقلیت دروزی، زمینه‌ای برای تأسیس یک «دولت دروزی» در سوریه فراهم کند. این سیاست، که مشابه تجربه‌ای است که تل‌آویو در میان دروزی‌های ساکن فلسطین اشغالی به کار گرفته است، می‌تواند در قالب توافقات پشت‌پرده و تحولات نظامی دنبال شود. بنیامین نتانیاهو پیش‌تر خواستار ایجاد منطقه غیرنظامی در جنوب سوریه شده است؛ اقدامی که احتمالاً به‌عنوان مقدمه‌ای برای تحقق طرح‌های جدایی‌طلبانه رژیم صهیونیستی در این کشور تلقی می‌شود. سوریه، که اکنون برای تثبیت دولت جدید خود تلاش می‌کند، به‌وضوح از ورود به درگیری مستقیم با رژیم صهیونیستی اجتناب کرده، اما این مسئله ممکن است تبعاتی در آینده به دنبال داشته باشد.

چالش‌های حکومت جدید سوریه در برابر فشارهای خارجی

دولت جدید سوریه، که به‌شدت به دنبال کسب مشروعیت بین‌المللی و خروج از لیست‌های تحریمی است، با معضلی پیچیده مواجه شده است. تل‌آویو نه‌تنها از مداخلات نظامی مستقیم در سوریه دست نمی‌کشد، بلکه از نفوذ اقتصادی و دیپلماتیک خود برای شکل‌دهی به تحولات داخلی این کشور بهره می‌برد. در چنین شرایطی، ورود به تقابل نظامی با رژیم صهیونیستی می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری برای دمشق داشته باشد. در مقابل، همراهی با سیاست‌های اسرائیل نیز ممکن است به فروپاشی سریع دولت جدید و افزایش نارضایتی‌های داخلی منجر شود. این دوراهی، سوریه را در وضعیتی قرار داده است که تصمیم‌گیری استراتژیک درباره آینده سیاسی خود را به یکی از چالش‌های اساسی تبدیل کرده است.