به گزارش پایگاه شبکه الکوثر ، نخستین بار نیست که یک پایگاه آمریکایی در عراق هدف حمله موشکی قرار می‌گیرد. به خصوص در یک سال اخیر، حملات گاه و بی گاه متعددی علیه سفارت آمریکا و مراکز نظامی آن در عراق انجام شده است. 

علل مختلفی را می‌توان در خصوص این حملات مطرح کرد، اما می‌توان چهار عامل را مهم‌تر از دیگر علل عنوان کرد. 

عامل نخست، مربوط به الگوی رفتاری آمریکا در قبال عراق است. نظامیان آمریکایی بارها ضمن نقض حاکمیت عراق، برخی از نظامیان عراقی و فرماندهان مقاومت را به شهادت رساندند که اوج آن در سوم ژانویه 2020 بود. دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا شخصاً دستور ترور سردار سپهبد قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه و ابومهدی المهندس، نایب رئیس حشد الشعبی را در سوم ژانویه 2020 صادر کرد. پس از این جنایت، تحلیلگران متعدد و حتی شخصیت‌های رسمی و غیررسمی آمریکایی صریحاً اعلام کردند که عراق دیگر برای نظامیان آمریکایی امن نخواهد بود. علاوه بر این، آمریکایی‌ها از خاک عراق برای حمله به گروه‌های مقاومت این کشور یا سوریه استفاده می‌کنند. در همین راستا، جنگنده‌های آمریکایی بامداد جمعه گذشته (26 فوریه) به مواضع نیروهای مقاومت در منطقه البوکمال سوریه در مرز عراق حمله کردند که یک نفر شهید و چهار تن دیگر زخمی شدند.

عامل دوم، الگوی رفتاری دولت مصطفی الکاظمی در عراق است. در این خصوص دو انتقاد به دولت الکاظمی وجود دارد. انتقاد نخست این است که مصوبه روز 5 ژانویه پارلمان عراق مبنی بر خروج نظامیان آمریکایی به طور جدی از سوی دولت الکاظمی پیگیری نشد. الکاظمی روز گذشته با انتقاد از حمله علیه عین الاسد، گفت: «نیروهای آمریکایی به درخواست دولت عراق اینجا آمدند، اما این دولت ورود به گفتگوی راهبردی با آمریکا را بر عهده گرفت که نتیجه آن تاکنون خروج ۶۰ درصد از نیروهای ائتلاف از عراق با زبان گفتگو بوده است نه زبان سلاح.» مساله اینجاست که این اظهارنظر الکاظمی برای گروه‌هایی که مخالف حضور نظامیان آمریکایی در عراق هستند، «باورپذیر» نیست. 

انتقاد دیگر نیز این است که دولت الکاظمی تاکنون نتوانسته عاملان حمله به سفارت و مراکز نظامی آمریکا در عراق را شناسایی کند. نگاه دولت الکاظمی به این حملات بیش از آنکه امنیتی یا حقوقی باشد، سیاسی بود و صرفاً به متهم کردن برخی از گروه‌های مقاومت و یا تکرار این موضع که اجازه نخواهیم داد عراق به مکانی برای درگیری بازیگران خارجی تبدیل شود، محدود شده است. الکاظمی روز گذشته نیز گفت: «مسئولیت ملی و اخلاقی ما در قبال مردم ایجاب می‌کند که به منطق سلاح اجازه ندهیم بر منطق دولت مقدم باشد.» 

عامل سوم، وجود گروه‌های مسلح متعدد در عراق است. طی دو دهه اخیر و در واقع پس از حمله سال 2003 آمریکا به عراق، اغلب مردم در این کشور سلاح در اختیار گرفتند. بخش اعظم جمعیتی که سلاح در اختیار دارند از آن استفاده نمی‌کنند، اما بخش زیادی نیز از این سلاح به اشکال مختلف از جمله تشکیل گروه‌های مسلح بهره می‌گیرند. بنابراین گروه‌هایی شکل گرفتند که خارج از کنترل دولت، سازمان حشد الشعبی و گروه‌های شناسنامه‌دار در عراق هستند، اما در مخالفت با آمریکا اشتراک نظر دارند و حملاتی علیه سفارت یا مراکز نظامی آمریکا انجام می‌دهند.

عامل چهارم، وجود گروه‌های مسلحی است که موضوع حضور یا خروج نظامیان آمریکایی برای آنها اهمیتی ندارد بلکه وابسته به برخی گروه‌های داخلی یا کشورهای خارجی هستند که تلاش می‌کنند گروه‌های مقاومت عراق یا جمهوری اسلامی ایران را تهدیدی برای امنیت عراق معرفی کنند. از دید این گروه‌ها یا کشورها، بهترین راه برای رسیدن به این هدف، حمله به سفارت یا مراکز نظامی آمریکا در عراق است زیرا با توجه به تضاد آشکاری که میان ایران و آمریکا و گروه‌های مقاومت عراق و آمریکا وجود دارد، نسبت دادن این حملات به ایران و گروه‌های مقاومت عراقی امکان‌پذیر است. 

نکته پایانی اینکه؛ صرف نظر از اینکه بازیگران و عاملان حمله به سفارت یا مراکز نظامی آمریکا چه کسانی هستند، اصلی‌ترین نتیجه و برونداد این حملات، تضعیف موقعیت دولت در عراق است، دولتی که اکنون نیز وضعیتی شکننده دارد.

برای اطلاع از آخرین خبرهای ایران و جهان اینجا کلیک کنید