تهران- الکوثر:شیخ میرزا المحروس در سال 2001به بحرین بازگشت تا در تدریس در حوزه های علمیه سهیم شود او امام جماعت نمازگزاران بود و علاوه بر آن فعالیت های سیاسی و اجتماعی نیز داشت.

وی نقش برجسته ای در بنیان گذاری جمعیت الزهرا در حمایت از یتیمان داشت و  در این کار همراه شیخ محمد حبیب مقداد بود. این موسسه خدمات انسانی ، اجتماعی و کمک های مادی و معنوی به یتیمان ارائه می دهد. اولین بار در 15/8/2010 بازداشت شد و به مدت هفت هفته در زندان بود او در این مدت با انواع شکنجه های وحشیانه روبرو شد. 

 او را در هر جایی برعکس آویزان  می کردند و بی وقفه کتک می زدند. وی به مدت هفت روز اجازه خوابیدن نداشت که این محرومیت همراه ضرب و شتم و ناسزاگویی بود. کفش خود را روی صورت او میگذاشتند، در دهان او آب دهان می انداختند و او را مجبور می کردند آب دهان را قورت دهد. لباس های او در می آوردند و او را عریان کامل در برابر دیگران رها می کردند. او را مجبور می کردند ده ها بار بغلتد و به قسمت های حساس بدن او شوک الکتریکی وارد می کردند.

بازداشت دوم او در تاریخ 1/4/2011 بود. خود او درباره دستگیری اش چنین میگوید: «نیروهای امنیت ملی به من حمله کردند و همراه آنها افرادی تا بن دندان مسلح بودند که ساعت سه نیمه شب به ما حمله کردند. آنان از دیوار خانه ما بالا آمدند، درهای خانه را شکستند، اسلحه ها را روی سر و صورت من گرفتند، در حالی که خواب بودم مرا به سالن خانه کشاندند و در آنجا مرا ضرب و شتم کردند و قسمت های مختلف بدنم مخصوصا شکم و کمر و سرم را می زدند، سپس بر دستانم از پشت دستبند زدند، چشمانم را بستند. من از آنان صدای ترانه و شادی می شنیدم زیرا از دستگیری من خوشحال بودند انگار پیروزی بزرگی به دست آورده باشند. مرا مسخره کرده و فحش می دادند و به صورتم می کوبیدند تا اینکه به ساختمان قلعه رسیدیم (ساختمان دستگاه امنیت ملی). مرا روی زمین زندان پرت کردند تا از من بازجویی کنند، سپس شروع به کتک و شکنجه نمودند.

وی می افزاید : از تصاویری که از آن روزها یادم است این که: مرا آویزان می کردند و با شیلنگهای سیاه و باطوم با قساوت هر جه تمامتر می زدند و می گفتند: شما بودید که می خواستید حکومت را سرنگون کنید؟! بعد هم می گفتند: "به زودی به خانواده و همسر و دختر و مادرت، تجاوز می کنیم و هر کار زشتی با آنها انجام میدهیم، تو هم کار خودت را تمام شده بدان."

شیخ محروس از حقوق مردم دفاع کرده و به اموال فقرا و یتیمان رسیدگی می کرد. او دکترای علوم اسلامی داشت. در کنار قربانیان ایستاد و به آنها توجه داشت. در تمام عرصه های حق گویی حاضر بو د–پیش از آنکه 14 فوریه فرا رسد–  برای او اندک بودن حضور مردم یا نبودن چهره های سرشناس مهم نبود. برای او ناراحتی افراد فرودست دشوار بود. از نظر او معمم بودن برچسبی برای حضور در عرصه بود و نه مجوزی برای سخنرانی.