استاد دانشگاه جناب آقای دکتر سید ذوالفقار الموسوی اظهار داشتند که مفهوم شفاعت در آیات متعدد قرآن کریم به‌صورت لایه‌های شناختی مختلف مطرح شده است و تقلیل آن به برخی آیات خاص، با نادیده گرفتن سایر متون مرتبط، منجر به بروز اختلافات فکری میان مدارس اسلامی گردیده است؛ حال آنکه در چارچوب کلی اندیشه اسلامی، اجماع نظری بر اصل این مفهوم وجود دارد.
بیشتر بدانید
راهپيمايي گسترده مردم بيروت در سالگرد عمليات جنايتكارانه انفجار پيجرها| قضية ساخنة
خيز جهاني براي به رسميت شناختن دولت فلسطين؛ تشديد فشارها بر رژيم صهيوني| مع المراسلين
ایشان تصریح کردند که قرآن مجید به‌صراحت شفاعت را از آن خداوند متعال دانسته است؛ چنانکه در آیه «قُل لله الشفاعة جميعا» بدان تصریح شده است، اما لازم به ذکر است که در همین قرآن کریم، اجازه شفاعت برای بندگان مخلص، از جمله پیامبر گرامی اسلام (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله)، به شرط اذن الهی اعطا شده است، به نحوی که فرمود: «من ذا الذي يشفع عنده إلا بإذنه». مقام ستوده پیامبر اکرم (صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله) همان مقام شفاعت می‌باشد.
دکتر الموسوی در ادامه، تفسیر امام رضا علیه‌السلام بر آیه «ولا يشفعون إلا لمن ارتضى» را اینطور بیان نمودند که منظور از این آیه، شفاعت تنها برای کسانی است که خداوند دین آنان را پذیرفته است و به این ترتیب، هویت دینی اصیل به عنوان مبنای دریافت شفاعت نبی اکرم و اهل بیت ایشان (علیهم السلام) شناخته می‌شود.
همچنین، ایشان اشاره کردند که مودت در قربی که قرآن کریم به آن تصریح نموده است، نشانه یک حالت قلبی بوده که رابطه‌ای معنوی و مستقیم با مقام شفاعت دارد؛ مقامی که از بلندمرتبه‌ترین درجات اعطایی الهی محسوب می‌شود.