به گزارش پایگاه شبکه الکوثر،  رقابت های درون حزبی دموکرات های برای تعیین نامزد انتخابات ریاست جمهوری در آمریکا امروز وارد مرحله تازه ای می‌شود و کاندیداها شانس خود را در سه شنبه بزرگ می آزمایند، روزی که حدود 14 ایالت از جمله کالیفرنیا و تگزاس تا حدودی مسیر پیش رو مشخص تر خواهند کرد.

در آستانه این رقابت مهم و جدی، دو نفر از کاندیداهای حزب دموکرات به نفع جو بایدن، معاون رئیس جمهور سابق آمریکا انصراف دادند. پیت بوتجج و امی کلوبوچر دو کاندیدایی بودند که به دلیل جلوگیری از پیشروی های برنی سندرز، نامزد پیشرو دموکرات تا به این لحظه، کنار کشیدند تا آرای شان در سبد بایدن ریخته شود.

با این شرایط چند نامزد اصلی برای ادامه رقابت ها تا به اینجای کار باقیمانده اند: جو بایدن، برنی سندرز، الیزابت وارن و مایکل بلومبرگ.

مایکل بلومبرگ که با جیب پر وارد عرصه رقابت شده است، امروز اولین روزی است که شانس خود را در رقابت های درون حزبی می آزماید و پس از سه شنبه بزرگ راحت تر می‌تواند تصمیم بگیرد که آیا به رقابت خود در این عرصه ادامه خواهد داد یا نه. هر چند که او گفته صرفنظر از نتایج انتخابات درون حزبی سه شنبه همچنان به کار خود ادامه خواهد داد. به فرض اینکه بلومبرگ نتواند خودش را بالا بکشد به نظر می رسد رقابت اصلی بین بایدن و سندرز خواهد بود که هر کدام تلاش می‌کنند کاندیدای حزب دموکرات در انتخابات باشند.

سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که هر کدام از این کاندیداها چه موضعی را درباره ایران دارند و در صورت رسیدن به قدرت تا چه حد اوضاع در رابطه با کشورمان می تواند تغییر کند.

جو بایدن

بایدن معاون اول باراک اوباما، رئیس جمهور سابق آمریکا بود و در دوران او توافق هسته ای ایران منعقد شد. او از برجام حمایت می‌کند، اما همچنان نقدهایی را هم بر آن وارد می‌کند. بایدن می‌گوید در صورتی به توافق هسته‌ای باز خواهد گشت که ایران ابتدا به تعهداتش برگردد. شرط و شروط او برای این کار در شرایطی است که ابتدا این آمریکا بود که از این توافق به صورت یکطرفه خارج شد و با این وجود ایران برای مدت اضافی یکسال هیچ اقدامی را انجام نداد. بایدن گفته است که با کمک متحدان تلاش خواهد کرد با تغییراتی در این توافق آن را تقویت کرده و مدت آن را تمدید کند و همچنین با «سیاست های مخرب» ایران در منطقه مقابله کند. شاید لحن و ظاهر حرف های بایدن درباره ایران و برجام کمی متفاوت به نظر برسد، اما عصار و خروجی عملی اظهارات او تقریبا مشابه خواسته های دونالد ترامپ، رئیس جمهور فعلی آمریکاست.

برنی سندرز

کاندیدای دیگر حزب دموکرات نیز هدف از برجام را جلوگیری از هسته ای شدن ایران می‌داند. او می‌گوید که آمریکا باید اقدامات ترامپ را به حالت قبلی برگرداند و با احیای ائتلاف مانع از دستیابی ایران به «بمب هسته ای» شود.

الیزابت وارن

سناتور ایالت ماساچوست خیلی تمایلی به پرداختن به موضوعات ایران نداشته است، اما زمانی که از او در این باره سوال شده به آن پاسخ داده است. او در مصاحبه با شورای روابط خارجی آمریکا گفته است که مجدد آمریکا را به برجام باز خواهد گرداند، اما تاکید کرده است که او با بند غروب برجام مشکل دارد.

وارن خواستار اقدام جدی علیه «تجاوزگری ایران» شده و گفته است که خروج آمریکا از برجام به این موضوع شدت بخشیده است.

در نهایت این نامزد انتخابات ریاست جمهوری در حزب دموکرات می گوید: ما باید به نگرانی های جدی درباره سیاست های ایران بپردازیم، سیاست های این کشور فراتر از برنامه هسته ای از جمله برنامه موشکی و حمایت آن از نیروهای نیابتی مخربش در منطقه.

مایکل بلومبرگ

شهردار سابق نیویورک که الان در کسوت کاندیدای ریاست جمهوری به میدان آمده در سال 2015 گفت که ملاحظات جدی را درباره برجام دارد و اوباما را به سیاست بازی متهم کرد.

بلومبرگ نگفته است که تمایل دارد مجدد به توافق هسته‌ای باز گردد. او گفته است که یک هات لاینی را با ایران ایجاد خواهد کرد؛ مشابه همان خط ارتباطی که در دوران جنگ سرد روسای جمهور آمریکا با شوروی سابق برقرار کرده بودند.

در مجموع اظهارات کاندیداهای حزب دموکرات، حتی مدافع ترین آنها که در زمان آنها توافق منعقد شد، خیلی تصویر مطلوبی را از سیاست خود در قبال ایران ارائه نکرده اند. نقطه مشترک مواضع آنها پرداختن به دغدغه های ساختگی آمریکا بوده است، صرفنظر از اینکه ایران هم مطالباتی دارد یا نه. هیچکدام از آنها از رفع تحریم و کاهش فشار بر ایران سخن نگفته‌اند. ملایم ترین آنها این بوده که نخواهند گذاشت ایران به بمب هسته ای دست یابد. حتی باید که خودش رد پایی در انعقاد برجام دارد، خواسته هایی مشابه خواسته های ترامپ را مطرح کرده است.

بنابراین شاید اگر سوال قبلا این بود که آیا بین کاندیداهای دموکرات درباره سیاست و عملکرد احتمالی آنها در قبال ایران تفاوتی وجود دارد یا نه، الان باید به نحوی دیگر پرسیده شود، و آن اینکه آیا تفاوتی بین نامزدهای دموکرات با دونالد ترامپ در قبال ایران وجود دارد یا نه؟ خیلی سخت است که با نگاهی واقع بینانه بتوان به این سوال جواب مثبت داد. به نظر می رسد هر دو طیف راهبرد مشابهی را دارد و در تاکتیک هم شاید تفاوت جزئی باشد و شاید هم نباشد.

مخرج مشترک همه این موارد مهار ایران و فشار بر این کشور است. مهم نیست که تحریم ها علیه ایران رفع شود یا نه، از دید همه کاندیداهای ریاست جمهوری در آمریکا مهم این است که ایران هسته ای نشود و  حتی در موضوعاتی مانند منطقه ای و موشکی تضعیف شود. بنابراین تنور انتخاباتی در آمریکا شاید برای مردم این کشور یا دست کم نخبگان داغ باشد، اما از این تنور نانی عاید ایران نخواهد شد، چه بسا که آتش و داغی آن شاید نصیب ایران شود و نه چیز دیگری.