به گزارش پایگاه شبکه الکوثر، در اولین انتخابات برگزارشده در عراق، شیعیان نسبت به بقیه گروه‌های تشکیل‌دهنده بافت جمعیتی عراق متحدتر و طیف‌های تشکیل‌دهنده شیعه منسجم‌تر بودند. این انسجام باعث شد تا ائتلاف ملی عراق شکل گرفته و اکثریت پارلمان در اختیار نمایندگانی از جامعه عراق قرار بگیرد که اکثریت را در این کشور در اختیار داشتند. این وحدت و انسجام در سال 2014 با فتوای مرجعیت برای شکل‌گیری حشد الشعبی جهت مبارزه با داعش به نقطه اوج خود رسید و همین ساختار هم موفق شد تروریسم را که تا پشت دیوارهای بغداد رسیده بود شکست دهد. از همان لحظه به بعد بود که توطئه‌ها علیه ساختارهای شیعی افزایش پیدا کرده و جنبه علنی به خود گرفت. به بیانی واضح‌تر طرف‌هایی که پیشتر از طریق حمایت از صدام حسین و بعد از آن به راه انداختن جنگ طایفه‌ای و مذهبی، پر و بال دادن به تروریسم و تاسیس داعش، تلاش زیادی برای دور کردن شیعیان از قدرت و تبدیل کردن حضور آنها در رأس قدرت یک کشور عربی داشتند تا این مساله به یک تجربه شکست‌خورده تبدیل شود. از منظر نظریه توطئه در چارچوب همین روند ائتلاف ملی عراق، نماد اصلی قدرت شیعیان دچار چنددستگی شد و بعد از آن هم نوبت به طیف‌های اصلی جریان شیعه عراق برای تقسیم‌شدن رسید. حزب الدعوه هم‌اکنون چند شاخه دارد، مجلس اعلا از درون تهی شده و این جریان‌های قدرتمند به چند خرده حزب و جریان تبدیل شده است، در حالی‌که جریان صدر هر روز با نام، شکل و سمت‌وسوی جدیدی در این صحنه پرتلاطم حضور پیدا می‌کند. از روز آغاز اغتشاشات بصره که منجر به آتش کشیدن شماری از مراکز دولتی، حزبی و کنسولگری ایران در آنجا شد، این شکاف نمود بیشتری پیدا کرد تا شاهد سوءاستفاده قدرت‌های منطقه‌ای از شرایط فلاکت‌بار جامعه و گسترش فساد و رانت‌خواری در کشور و عصبانیت شدید جامعه عراق از آن برای تحقق اهداف خود باشند. متاسفانه طی چند ماه گذشته شاهد سوءاستفاده بسیاری از طرف‌های منطقه‌ای و بین‌المللی از ناامیدی گسترده جامعه عراق نسبت به بهبود اوضاع و اصلاحات در این کشور بودیم تا کشور مجدداً در سراشیبی جنگی داخلی قرار بگیرد، جنگی که این بار با اشغالگران، تروریست‌ها یا جنگ مذهبی و طایفه‌ای نبوده بلکه با خطر یک جنگ تمام‌عیار شیعی-شیعی مواجه شویم که پایه قدرت آنها را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد. در چارچوب این روند گروه‌هایی که قهرمانانه در مقابل داعش جانفشانی کردند به تدریج از سوی جریان در تظاهرات به هدفی برای شعارهای معترضان تبدیل شدند. در این میان باید اعتراف کرد این توطئه زاییده چند روز یا چند ماه گذشته نیست و شاید برنامه و تدارک آن از زمان قدرت گرفتن شیعیان در عراق آغاز شده و هزینه‌های زیادی هم برای پیشبرد آن صرف شده است. به اعتقاد کارشناسان، عراق بخشی از یک پروژه بزرگی است که چند کشور مختلف به رهبری آمریکا و همراهی عربستان و اسرائیل مناطقی از خاورمیانه را هدف خود قرار داده وگرنه چگونه می‌توان هم‌صدایی برخی از جریان‌ها در عراق و لبنان را آن هم به طور همزمان تفسیر کرد. چرا باید افرادی همچون سمیر جعجع در لبنان و ایاد علاوی در عراق به شکلی کاملاً همسو و هم‌نظر از تشکیل دولت موقت و اعلام انتخابات زودرس سخن بگویند. توجه رسانه‌های عربستانی به اعتراضات در عراق و البته در لبنان در حالی‌که ریاض خواسته‌های مشابه مردم بحرین را با لشکرکشی به این کشور پاسخ داد را در چه قالبی می‌توان تحلیل کرد؟ بی‌تردید عراق مشکلات بسیار بزرگی دارد که بسیاری از آنها با ریشه‌کن شدن فساد و رانت‌خواری در این کشور حل‌شدنی است، اما پرسش باقی‌مانده آن است که آیا احزاب شیعه عراق که به دلیل غلتیدن در این موج فساد از پایگاه مردمی خویش دور شده‌اند می‌توانند مجدداً به سنگر مردم بازگردند؟ آیا اصولاً خطر را علیه کشور احساس کرده‌اند؟ آیا اعتراضات مردم کوچه و بازار نسبت به قبضه شدن قدرت در اختیار عده‌ای خاص را به خوبی باور کرده‌اند؟ شاید به همین خاطر باشد که یک کاربر عراقی در توییتر خود خطاب به مسئولان عراقی نوشت: اگر به دنبال مبارزه با فساد هستید خانه‌تکانی را از اطرافیان خود آغاز کنید.
برای اطلاع از آخرین خبرهای ایران و جهان اینجا کلیک کنید
چهار شنبه 8 آبان 1398 - 12:4:13