روزی به نام «بزرگداشت قربانیان سلاح شیمیایی»

یک شنبه 9 اردیبهشت 1397 - 9:56:32
روزی به نام «بزرگداشت قربانیان سلاح شیمیایی»

تهران - الکوثر: امروز مصادف با ۲۹ آوریل ۲۰۱۵ میلادی روز جهانی «بزرگداشت قربانیان سلاح شیمیایی» نام گرفته است. حدود ۲۰ سال پیش در چنین روزی متن نهایی کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی لازم‌الاجرا شد

به گزارش پایگاه شبکه الکوثر، به جرأت می‌توان گفت سلاح‌های شیمیایی تنها سلاح‌های جنگی هستند که بیشترین و قدیمی‌ترین معاهدات بین‌المللی برای منع کاربرد آن وجود دارد. به دلیل ماهیت غیرانسانی و وحشیانه این گونه سلاح‌ها، از قرن‌ها پیش که از سلاح‌های شیمیایی در شکل ابتدایی آن و در جنگ‌ها استفاده می‌شد، قراردادهای مختلفی برای ممنوع ساختن آن شکل گرفت.

نخستین قرارداد بین‌المللی برای محدودسازی استفاده از سلاح‌های شیمیایی به سال ۱۶۷۵ میلادی بر می‌گردد. هنگامی که فرانسه و آلمان با امضای موافقنامه‌ای در استراسبورگ درباره ممنوعیت کاربرد گلوله‌های سمی به توافق رسیدند. ۲۰۰ سال بعد در سال ۱۸۷۴ میلادی «کنوانسیون بروکسل درباره حقوق و قوانین جنگ» کاربرد سموم یا سلاح‌های سمی و نیز سلاح‌ها، پر تابه‌ها و موادی را که باعث مصدومیت و رنج غیرمعمول می‌شود، ممنوع اعلام کرد.

پیش از پایان قرن نوزدهم و در سال ۱۸۹۹میلادی کنفرانس بین المللی صلح در «لاهه» برپا شد و منجر به امضای موافقتنامه‌ای در ممنوعیت استفاده از پرتابه‌های جنگی محتوی گازهای سمی شد. با وجود این سه توافقنامه بین المللی‌، در طول جنگ جهانی اول(۱۹۱۸- ۱۹۱۴) جهان شاهد هولناک‌ترین کشتارهای ناشی از کاربرد سالح‌های شیمیایی بود. تلفات بی‌شمار و حملات وسیع شیمیایی با بکارگیری شیوه‌های نوین کاربرد گازها و مواد سمی مهلک و ناتوان کننده در این جنگ باعث بروز نگرانی‌های عمیقی در سطح جهان شد و منجر به انعقاد یکی از معروف‌ترین معاهدات بین المللی عدم کاربرد سلاح‌های شیمیایی‌؛یعنی «پروتکل۱۹۲۵ ژنو» شد که در آن کاربرد گازهای خفه کننده‌، سمی یا سایر گازها و نیز شیوه‌های جنگ میکربی منع شده است. اکثر کشورهای جهان از جمله ایران و عراق این پروتکل را امضا کردند.

با وجود امضای این پروتکل توسط بسیاری از کشورهای جهان‌، این معاهده دارای نقصان بسیار بزرگی بود و آن اینکه تنها ناظر به ممنوعیت «کاربرد» سلاح‌های شیمیایی یا میکروبی بود و «توسعه»،«تولید» و«انباشت» این سلاح‌ها را منع نمی‌کرد. به علاوه بسیاری از کشورهای جهان این پروتکل را با این تبصره امضا کردد که حق کاربرد سلاح‌های شیمیایی را علیه کشورهای غیر عضو پروتکل و نیز مقابله به مثل در صورت حمله شیمیایی به کشورشان را برای آنان مجاز می‌دانست.

در سال ۱۹۷۱میلادی و برای برطرفکردن نواقص پروتکل ۱۹۲۵ ژنو، کمیته خلع سلاح سازمان ملل- که بعدها به کنفرانس خلع سلاح تبدیل شد- متن نهایی کنوانسیون منع توسعه‌، تولید و انباشت و کاربرد سلاح‌های بیولوژیک (میکربی) که به کنوانسیون سلاح‌های بیولوژیک (BWC) معروف است را آماده کرد. این کنوانسیون به صراحت کشورهای عضو را متعهد می‌سازد مذاکرات خود را تا حصول یک معاهده بین‌المللی برای منع سلاح‌های شیمیایی دنبال کند ولذا از همان زمان مذاکرات مربوط به تهیه متن کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی به صورت جدی آغاز شد.

به دنبال نزدیک به ۲۰ سال مذاکرات فشرده در «کنفرانس خلع سلاح»، سرانجام متن نهایی کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی نیز در سال ۱۹۹۲میلادی طی مراسمی در پاریس به امضای ۱۳۰ کشور جهان و سپس به امضای دبیر کل سازمان ملل نیز رسید.کشورهای امضا کننده این کنوانسیون می‌بایستی آن را در مجالس خود نیز به تصویب برسانند و براساس مفاد کنوانسیون‌،۱۸۰ روز پس از به تصویب رسیدن کنوانسیون توسط شصت و پنجمین کشور عضو، این کنوانسیون لازم‌الاجرا خواهد شد. بدین ترتیب در روز ۲۹ آوریل ۱۹۹۷ کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی به طور رسمی لازم الاجرا شد.

سازمان منع سلاح‌های شیمیایی(OPCW)

از زمان امضا شدن کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی تا لازم الاجرا شدن آن (۱۹۹۷-۱۹۹۳.م) مسئولیت فراهم کردن ساز و کارهای اجرایی شدن کنوانسیون و چگونگی آن به عهده کمیسیون مقدماتی بود که در لاهه استقرار داشت. با لازم الاجرا شدن کنوانسیون در سال ۱۹۹۷.م مسئولیت حسن اجرای مفاد کنوانسیون از جمله برنامه‌های راستی آزمایی و بازرسی‌ها و آموزش بازرسان و سایر امور اجرایی کنوانسیون به عهده سازمانی تحت عنوان «سازمان منع سلاح‌های شیمیایی(OPCW)» گذاشته شد که مقر آن در شهر لاهه هلند بوده و محل دائمی اجلاس‌های سالیانه و سایر اجتماعات رسمی کشورهای عضو کنوانسیون است.

تاریخچه کاربرد سلاح‌های شیمیایی

هرچند که مواد سمی و کشنده حتی در جنگ‌های باستان برای از پا درآوردن دشمن مورد استفاده قرار می‌گرفت اما کاربرد وسیع سلاح‌های شیمیایی به شکل مدرن آن در جنگ اول جهانی رخ داد. در روز ۲۲ آوریل ۱۹۱۵ میلادی که به عنوان «روز تولد جنگ شیمیایی» نام گرفت. در شهر «ایپر» بلژیک‌، ارتش آلمان با استفاده از کپسول‌های محتوی گاز خفه کننده «کُلُر» هزاران نفر از سربازان متفقین را در جبهه مخالف از پای درآورد و از آن پس طرفین درگیر به صورت مکرر و در مقیاس وسیع از انواع سلاح‌های شیمیایی علیه یکدیگر استفاده کردند.

در طول همین جنگ بود که برای اولین بار عامل شیمیایی ناتوان کننده خردل (سولفور موستارد) که به عنوان عامل تاول زا نیز شناخته می‌شود توسط ارتش آلمان مورد استفاده واقع شد.

تلفات هولناک سلاح‌های شیمیایی در جنگ اول جهانی فوق تصور بود؛ یک میلیون مصدوم و بیش از ۹۰هزار کشته که حاصل بکارگیری حدود ۱۲۴ هزار تن انواع سلاح‌های مهلک و ناتوان کننده شیمیایی بود.

هرچند با امضای پروتکل ۱۹۲۵ ژنو، کاربرد این سلاح‌ها بعد از جنگ جهانی ممنوع اعلام شد اما در فاصله بین دو جنگ جهانی بسیاری از کشورهای دنیا به توسعه‌، تولید و انباشت سلاح‌های شیمیایی ادامه دادند. با این حال با کمال تعجب در طول نبردهای خونین جنگ دوم جهانی(۱۹۴۵-۱۹۳۹) از سلاح شیمیایی استفاده نشد که شاید دلیل آن هراس از مقابله به مثل کشورهای طرف جنگ و غیرقابل کنترل بودن عواقب و تلفات ناشی از این سلاح‌های مخوف بود(برخی مورخان معتقدند از آنجا که هیتلر خود در جنگ اول جهانی هنگامی که در ارتش آلمان خدمت می‌کرد در اثر مصدومیت با گاز خردل آسیب دید و به دلیل تجربه تلخ صدمات ناشی از این سلاح‌ها از کاربرد آن در جنگ دوم جهانی امتناع کرد.)

هرچند در طول سال‌های بین دو جنگ و پس از جنگ دوم جهانی در برخی نقاط دنیا به صورت محدود از سلاح‌های شیمیایی استفاده شد اما درعمل تا پیش از تجاوز عراق به ایران از این سلاح‌ها به صورت وسیع در هیچ جنگی استفاده نشد.


برای عضویت در کانال سروش الکوثرفارسی کلیک کنید

 


یک شنبه 9 اردیبهشت 1397 - 9:56:27

دسته بندی :