تهران- الکوثر: صاحب درّالمنثور آورده است: از بعضی از استادان خود و غیرایشان شنیدم که هر گاه شیخ حسن (صاحب معالم الاصول) از برای حجّ رفت، به اصحاب خود گفت: از خدای عزّوجل امید دارم که به زیارت جمال بی کمال حضرت صاحب العصر و الزمان علیه السلام مشرّف شوم؛ زیرا که آن حضرت هر سال به حجّ تشریف می آورد. پس چون شیخ حسن در مناسک حج، وقوف عرفه را به جا آورد و خواست که در گوشه تنهایی به فراغ خاطر مشغول ادعیه عرفه شود، به اصحاب خود فرمود: از خیمه بیرون روید و بر در خیمه نشسته، مشغول دعا باشید.

در این اثنا شخصی داخل خیمه شد که شیخ حسن او را نمی شناخت و سلام گفت و نشست. شیخ حسن گوید: از آمدن او هیبت برمن غالب شدو مبهوت شدم و قدرت بر سخن گفتن نداشتم. پس او با من سخن گفت به کلامی که یاد ندارم، سپس برخاست و چون از خیمه بیرون رفت، چیزی که امید آن را داشتم به خاطرم رسید. باعجله تمام برخاستم، پس او را ندیدم و از اصحاب خود پرسیدم، گفتند: ما کسی را ندیده ایم که داخل خیمه شما شده باشد.[1]

پی نوشت

[1] نجوم السماء، ص 7