تهران- الکوثر: امام هادی علیه السلام می فرماید:  الشّاکرُ اسْعَدُ بِالشُّکرِ مِنْهُ بِالنِّعْمَةِ التَّی اوجَبَتِ الشُّکرَ لِانَّ النَّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّکرَ نِعَمٌ وَ عُقْبی [1]

ترجمه:  آن کس که شکر نعمت گوید سعادتش به خاطر شکرش از سعادتش به خاطر آن نعمت بیشتر است، زیرا نعمت ها وسیله زندگی این جهانند و شکر سرمایه این جهان و آن جهان.

شرح کوتاه

با توجه به این حقیقت که شکر تنها قدردانی با زبان نیست؛ بلکه قدردانی عملی است و هر نعمتی را به جا مصرف کردن، روشن می شود که شکر نعمت، برکات و سعادت هایی به بار می آورد که خود نعمت در برابر آن ناچیز است، نعمت ها را در مسیر رضای خدا و خشنودی بندگان او به کار گرفتن، هم سرمایه افتخار این جهان و هم سعادت جاویدان آن جهان است؛ در حالی که اگر به نعمت بنگری به تنهایی ممکن است جز یک موهبت مادی نباشد پس شکر از خود نعمت بالاتر و ارزنده تر است!

پی نوشت

[1] تحف العقول، صفحه 362.