تهران- الکوثر:  چهاردهم تیر ماه سال 61 بود که اتومبیل سفارت ایران حامل مسئولان سیاسی ـ نظامی ایران از جمله حاج احمد متوسلیان (فرمانده لشکر 27 محمد رسول الله (ص))، سید محسن موسوی (کاردار سفارت ایران در بیروت)، کاظم اخوان (عکاس خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران) و تقی رستگار مقدم (کارمند سفارت ایران)در مسیر سفارت ایران در بیروت به اسارت نیروهای فالانژ در آمد.

بعدها در خبرهای رسمی و غیررسمی تحویل این چهار مقام ایرانی به نیروهای صهیونیستی اعلام شد و در بهمن ماه سال 87 سمیر جعجع برای اولین بار به مساله ربوده شدن آنها اشاره کرد و گفت: دیپلمات‌های ایرانی در «ایست البرباره» ربوده شدند و بعدها در مکانی که او می گوید اطلاعی از آن ندارد، کشته شده اند.

آیت الله هاشمی رفسنجانی در خاطرات خود در سال 67 می نویسد: «فرستاده رئیس جمهور کنیا آمد. اطلاع داد که گروگان ‌های ما در لبنان همان سال ۶۲ شهید شده ‌اند و خواستار مبادله گروگان‌های انگلیسی و سه اسرائیلی با ۹۰ اسیر شیعه در اسرائیل شد. گفتم اسامی اسرای مورد نظر و آثار گروگان‌ های ما را بیاورند.» (کارنامه و خاطرات هاشمی رفسنجانی، سال ۱۳۶۷، صص ۴۸۳–۴۸۴، خاطرات یکشنبه یکم بهمن)

و وی باز در سال 69 می نویسد: «اطلاعات امریکا می ‌گوید گروگان‌ های ایرانی در دست مارونی ‌ها در همان روزهای اول کشته شده ‌اند ولی باز هم آنها آمادگی دارند که پیگیری مسئله آن گروگان ‌ها را ادامه دهند.» (کارنامه و خاطرات هاشمی رفسنجانی، سال ۱۳۶۹، ص ۸۳، خاطرات پنجشنبه ششم اردیبهشت)

مدت ها بود که دولت لبنان کمیته حقیقت یابی را برای رسیدگی به این موضوع تشکیل داده بود که تا کنون هم به نتیجه روشنی نرسیده اند.

سید حسن نصرالله، دبیر کل حزب الله لبنان مدعی است که نشانه هایی از زنده بودن این چهار دیپلمات ایرانی وجود دارد و گزارش صهیونیست ها مبتنی بر کشته و دفن شدن آنها را کذب می داند چرا که آنها دشمن هستند و تا کنون ادعاهایی مشابه آن را داشته اند که دروغ از آب در آمده است.

به هر صورت، در همه این سال ها خبرهای ضد و نقیضی از زنده بودن یا شهادت این چهار گروگان ایرانی در چنگال رژیم صهیونیستی به گوش خورده است که بارقه های امید را در دل ها زنده کرده تا سوم خرداد 95 که وزیر دفاع وقت مدعی شد: «سردار احمد متوسلیان و سه دیپلمات دیگر ایرانی زنده و در اسارت رژیم صهیونیستی هستند.» (خبرگزاری تسنیم)

وی در گفت و گو با خبرگزاری دفاع مقدس چنین گفت: «ادعای ما این است که این ها زنده و در اسارت رژیم صهیونیستی هستند و مدارکی دال بر این موضوع وجود دارد. آنها مسئولیت سلامت و امنیت چهار دیپلمات را باید بر عهده بگیرند و هم از لحاظ حقوقی و هم از لحاظ سیاسی دنبال می ‌کنیم تا بتوانیم اینان را آزاد کنیم. دولت این مسئله را پیگیری خواهد کرد».

امیر متوسلیان، برادر حاج احمد اما روایت دیگری دارد. او بعد از اظهارات وزیر دفاع در گفت و گو با ایلنا می گوید: مساله زنده بودن برادرم را اعلام کردند و گفتند که اسنادی دال بر زنده بودن حاج احمد وجود دارد، اما این خبر جدیدی نیست و از روز اول همه می‌ دانستند که حاج احمد زنده است.

او می افزاید: برای ما این مسئله جدیدی نبود و می‌دانستیم که از ابتدا حاج احمد دست رژیم صهیونیستی بود، اما اقدامی برای آزادی او و حرکت درستی در این زمینه انجام نشد. حتی پیگیری ‌هایی از طریق همشیره و اخوی در سفر به لبنان انجام شد، اما تا زمانی که مسئولان وارد عمل نشوند نمی ‌توان شخصاً کاری در این زمینه انجام داد که نتیجه بخش باشد که ‌آن هم باید از ابتدا اقدام می‌شد.

امیر متوسلیان می گوید: برادرم ۳۴ سال است که در اسارت است. ما در گذشته روابطی با عربستان داشتیم که می توانستیم از این کشور بخواهیم حاج احمد را از اسرائیلی ها پس بگیرد اما الان همان روابط را هم با عربستان نداریم و عملاً جایی وجود ندارد که بتوان پشت میز مذاکره راجع به این مساله صحبت کرد. (این مصاحبه مربوط به سال 95 است.)