به گزارش مشرق، روز سوم شعبان 1430 سال پیش، امام حسین (ع) متولد شد و حضرت محمد (ص) نام حسین (خوب ‌و نیکو) را بر نوه گرامی اش نهاد.تولد امام حسین (ع) در کتاب پیشوای سوم حضرت امام حسین (ع)، فارسی این گونه روایت شده است که:

روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجرت دومین فرزند برومند حضرت علی (ع) و فاطمه، که درود خدا بر ایشان باد، در خانه ی وحی و ولایت، چشم به جهان گشود.

چون خبر ولادتش به پیامبر گرامی اسلام (ص) رسید، به خانه‏ ی حضرت علی و فاطمه (ع) آمد و اسماء را فرمود تا کودکش را بیاورد.اسماء او را در پارچه‏ ای سپید پیچید و خدمت رسول اکرم (ص) برد،آن گرامی به گوش راست او اذان و به گوش چپ او اقامه گفت.

در روزهای اول یا هفتمین روز ولادت با سعادتش، امین وحی الهی، جبرئیل، فرود آمد و گفت:سلام خداوند بر تو باد ای رسول خدا، این نوزاد را به نام ‏پسر کوچک هارون‏ «شبیر» که به عربی‏«حسین‏» خوانده می‏شود، نام بگذار. چون علی (ع) برای تو بسان هارون برای موسی بن عمران است جز آنکه تو خاتم پیغمبران هستی و به این ترتیب نام پر عظمت ‏«حسین‏» از جانب پروردگار، برای دومین فرزند فاطمه انتخاب شد. شبر بر وزن حسن و شبیر بر وزن حسین و مشبر بر وزن محسن نام پسران هارون بوده است و پیغمبر اسلام (ص) فرزندان خود حسن و حسین و محسن را به این سه نام نامیده است- ، این سه کلمه در زبان عبری همان معنی را دارد که حسن و حسین و محسن در زبان عربی دارد.

در زمان پیامبر(ص) اصحاب و انصار برای نامگذاری کودکان خویش نزد پیامبر(ص) می‌آمدند، افزود: پیامبر(ص) برای اطفال آن‌ها نام‌هایی انتخاب می‌کرد، اما راجع به امام حسن و امام حسین علیه ما السلام این کار را نکردند و فرمودند که بر خداوند سبقت نمی‌گیرم که نشان از جایگاه و عظمت آن دو بزرگوار دارد.

از ولادت حسین بن علی (ع) که در سال چهارم هجرت بود تا رحلت رسول الله (ص) که شش سال و چند ماه بعد اتفاق افتاد، مردم از اظهار محبت و لطفی که پیامبر راستین اسلام (ص) درباره حسین (ع) ابراز می‏ داشت، به بزرگواری و مقام شامخ پیشوای سوم آگاه شدند.

سلمان فارسی می ‏گوید: دیدم که رسول خدا (ص) حسین (ع) را بر زانوی خویش نهاده او را می ‏بوسید و می‏ فرمود: تو بزرگوار و پسر بزرگوار و پدر بزرگوارانی، تو امام و پسر امام و پدر امامان هستی، تو حجت‏ خدا و پسر حجت ‏خدا و پدر حجت‏های خدایی که نه نفرند و خاتم ایشان، قائم ایشان (امام زمان عج) است.

انس بن مالک روایت می ‏کند:

وقتی از پیامبر پرسیدند کدام یک از اهل بیت‏ خود را بیشتر دوست می ‏داری، فرمود: حسن و حسین را،  بارها رسول گرامی حسن و حسین را به سینه می ‏فشرد و آنان را می‏ بویید و می‏ بوسید.

ابو هریره که از مزدوران معاویه و از دشمنان خاندان امامت است در عین حال اعتراف می ‏کند که:رسول اکرم (ص) را دیدم که حسن و حسین (ع) را بر شانه‏ های خویش نشانده بود و به سوی ما می‏ آمد، وقتی به ما رسید فرمود: هر کسی این دو فرزندم را دوست‏ بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است.

عالی ‏ترین، صمیمی‏ ترین و گویاترین رابطه‏ ی معنوی و ملکوتی بین پیامبر و حسین را می‏ توان در این جمله‏ ی رسول گرامی اسلام (ص) خواند که فرمود: حسین از من و من از حسینم.