فشارهای سیاسی و امنیتی برای تحمیل عادی‌سازی
رژیم صهیونیستی با حمایت ایالات متحده فشارهای سیاسی و امنیتی گسترده‌ای را برای تحمیل مدل عادی‌سازی اجباری بر کشورهای منطقه اعمال می‌کند. هدف اصلی این فشارها ایجاد هژمونی و سلطه بلامنازع رژیم صهیونی در غرب آسیا است. در این راستا، تلاش تل‌آویو برای تغییر شکل تقسیم قدرت منطقه‌ای به دوران جدیدی تحت عنوان «پسااستعماری» که به نفع رژیم صهیونی است، شدت گرفته است. این رویکرد سیاستی منجر به اعمال فشار مستقیم و غیرمستقیم بر کشورهای عربی برای ادامه روند عادی‌سازی شده است.
بیشتر بدانید:
پاسخ ايران به اقدام غيرقانوني اروپا در بازگشت تحريم‌ها| قضية ساخنة
مقاومت لبنان، مانع اصلي تحقق طرح اسرائيل بزرگ در منطقه| مع المراسلين
استراتژی‌های متنوع عادی‌سازی رژیم صهیونی
استراتژی رژیم صهیونی برای پیشبرد عادی‌سازی سه بعد اصلی دارد: روابط پنهان و زیرزمینی، تفاهم‌نامه‌های عمومی بدون اعلام رسمی و عادی‌سازی کامل. هر کدام از این مدل‌ها با هدف تثبیت جایگاه اسرائیل در منطقه و افزایش نفوذ سیاسی و اقتصادی آن اجرا می‌شوند. جنگ غزه و شرایط نابسامان منطقه فرصتی برای رژیم صهیونی ایجاد کرده است تا این استراتژی‌ها را با شدت بیشتر و به شکل گسترده‌تری پیگیری کند.
پذیرش عادی‌سازی توسط رهبران عربی و بی‌تفاوتی نسبت به خشونت
علیرغم جنایت‌های رژیم صهیونی در غزه، رهبران عربی با توجیه‌هایی همچون حفظ ثبات و جلوگیری از هرج و مرج، روند عادی‌سازی را دنبال می‌کنند. مواجهه مکرر با خشونت‌ها باعث شده است که حساسیت عاطفی آن‌ها کاهش یافته و بی‌تفاوتی نسبت به جنایات افزایش یابد. رسانه‌ها نیز با تغییر اصطلاحات، جنایت‌ها را به گونه‌ای توجیه می‌کنند که عادی‌سازی روابط با رژیم اشغالگر را مشروع جلوه دهند.
توجیه‌های اخلاقی و سیاسی برای عادی‌سازی
برخی مقامات عربی ادعا می‌کنند که هدف از روابط با رژیم صهیونی کمک به فلسطینیان و مهار سیاست‌های تجاوزکارانه این رژیم است. آن‌ها عادی‌سازی را گزینه‌ای بهتر از جنگ‌های مکرر می‌دانند که می‌تواند امنیت و ثبات را تضمین کند. این توجیه‌ها با هدف حفظ منافع کوتاه‌مدت و کاهش خطرات احتمالی صورت می‌گیرد، اما در واقع بیشتر به معنای پذیرش وضعیت موجود و نادیده گرفتن جنایات رژیم صهیونی است.
ناکارآمدی عادی‌سازی در جلوگیری از اشغالگری
تجارب تاریخی مانند نقض پیمان اسلو، گسترش شهرک‌سازی‌ها و ادامه حملات رژیم صهیونی به کشورهای منطقه نشان می‌دهد که عادی‌سازی روابط نتوانسته جلوی اشغالگری و تجاوزات اسرائیل را بگیرد. حتی در صورت پذیرش سیاسی، اشغالگری‌ها با شدت بیشتری ادامه داشته و سیاست‌های تجاوزکارانه رژیم صهیونی بدون محدودیت اجرا می‌شود. این واقعیت‌ها نشان می‌دهد که عادی‌سازی روابط به تنهایی راه‌حلی برای پایان مناقشات و تضمین امنیت نیست.