همکاری سه‌جانبه ترکیه، رژیم صهیونیستی و آمریکا در سال‌های گذشته، که با هدف تضعیف دولت سوریه و مهار محور مقاومت انجام می‌شد، اکنون جای خود را به رقابت‌های امنیتی و نظامی داده است. حملات اخیر رژیم صهیونیستیبه مواضع مورد نظر ترکیه در سوریه، نشان‌دهنده پایان همکاری‌های پشت پرده و آغاز دور تازه‌ای از منازعات منطقه‌ای است.

اهداف استراتژیک ترکیه در سوریه

ترکیه با تلاش برای گسترش نفوذ نظامی و امنیتی خود در سوریه، به‌ویژه از طریق تجهیز گروه‌هایی مانند تحریرالشام و تأسیس پایگاه‌های نظامی، به دنبال تثبیت حضور خود در آینده سوریه است. این اقدامات نه تنها جنبه نظامی دارند، بلکه تلاش ترکیه برای سهم‌گیری در بازسازی اقتصادی سوریه و تثبیت جایگاه خود در معادلات منطقه‌ای را نیز نشان می‌دهند.

بیشتر بدانید:

فتوای علمای مسلمان درباره غزه؛ تحریم همه‌جانبه رژیم اشغالگر

فرش قرمز برای قصاب غزه؛ لکه ننگی بر دامن مجارستان

نگرانی‌های رژیم صهیونیستی از نفوذ ترکیه

رژیم صهیونیستی افزایش حضور نظامی ترکیه در سوریه را تهدیدی برای منافع خود می‌داند و با حملات مکرر به فرودگاه‌ها و پایگاه‌های نظامی در سوریه، تلاش کرده است مانع از تقویت موقعیت آنکارا شود. این اقدامات رژیم صهیونیستی، همچنین به تقویت نفوذ آمریکا و روسیه در سوریه کمک می‌کند و نشان‌دهنده سیاست چندلایه تل‌آویو در برابر ترکیه است.

 رابطه پیچیده ترکیه و اسرائیل

با وجود تنش‌های سیاسی و نظامی در سوریه، ترکیه و رژیم صهیونیستی روابط اقتصادی و دیپلماتیک فعالی دارند. ترکیه، با بندبازی میان حمایت از فلسطینیان و حفظ مناسبات اقتصادی با رژیم صهیونیستی، نشان داده است که سیاست خارجی‌اش بیشتر بر مبنای منافع اقتصادی و منطقه‌ای تنظیم می‌شود تا اصول ایدئولوژیک.

نقش آمریکا و پروژه تجزیه سوریه

آمریکا با حمایت از حملات اسرائیل و تداوم حضور نظامی در سوریه، پروژه‌ای را دنبال می‌کند که بر اساس آن سوریه به واحدهای کوچک قومی و مذهبی تقسیم شود. این سیاست، نه تنها ثبات سوریه را تهدید می‌کند، بلکه زمینه‌های پیچیده‌تری از منازعات منطقه‌ای را رقم می‌زند، که ترکیه و رژیم صهیونیستی تنها بخشی از بازیگران این میدان هستند.

آینده تقابل و ثبات منطقه‌ای رقابت

ترکیه و رژیم صهیونیستی در سوریه، معادلات قدرت در منطقه را به چالش می‌کشد و به بی‌ثباتی بیشتر دامن می‌زند. در حالی که ترکیه به دنبال گسترش نفوذ خود است، اسرائیل با تمام توان سعی دارد مانع از تغییر موازنه به ضرر خود شود. آینده این تقابل به توانایی بازیگران منطقه‌ای و بین‌المللی در مدیریت اختلافات و یافتن راه‌حل‌های پایدار بستگی دارد.