دهم ماه مبارک رمضان سال دهم بعثت، بنابه یکی از دو احتمال تاریخی، روز رحلت امّ‌المؤمنین خدیجه‌ی کبریٰ سلام‌الله‌علیها، مادر فاطمه‌ی زهرا و ائمّه‌ی هدیٰ علیهم‌السّلام است. 

حضرت خدیجه با فاصله‌ی دو سه روز بعد از رحلت حضرت ابوطالب از دنیا رفتند و بدین‌ ترتیب پیغمبراکرم صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم دو تکیه‌گاه، دو حامی و مدافع و یار وفادار خود را از دست دادند.

بیشتر بدانید:

5 رمضان؛ روز عشق و وفاداری مردم خراسان به امام رضا (ع)

افطار با طعم آستان بوسی حضرت شمس‌الشموس (ع)؛ داستان موقوفات

 سال دهم بعثت، غم در چهره‌ی پیامبر آشکار شد و آن را عام‌الحزن یعنی سال اندوه نامیدند.

حضرت خدیجه اوّلین زن مؤمنه و بانوی عظیم‌القدری است که اسلام، مرهون ایثارگری‌های اوست و حقّ عظیمی بر همه‌ی مؤمنان به این آیین و به ‌ویژه شیعیان دارد؛ زیرا یازده امام شیعیان، از نسل ایشان هستند. بدون حضرت خدیجه معلوم نبود این آیین جایی پیدا کند و پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم موفّقیّتی کسب کنند. 

بانویی که نگاه به سیمای او به پیامبر انرژی و نیرو می‌داد و تحمّل بار سنگین رسالتی را که بر دوش ایشان بود و پایداری در برابر دشمنی‌ها و آزار و اذیّت‌های دشمنان اسلام را آسان می‌کرد و در دوران غربت و تنهایی رسول‌الله صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم، تنها پناهگاه امن و انیس و مونس ایشان بود.

▪️ بانوی اوّل قریش و بزرگترین ثروتمند قریش که همه‌ی آنچه را داشت، ایثارگرانه و عاشقانه به پای پیامبر صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم ریخت و در راه اسلام هزینه کرد و در روزهای پایانی عمرش در تهیدستی به سر برد و پس از تحمّل گرسنگی‌های دوره‌ی شعب که از شدّت گرسنگی پوست خیک را می‌مکیدند، در شصت‌وپنج سالگی و در فقر مطلق، این عالم را ترک گفت.

ویژه‌های الکوثر را اینجا دنبال کنید.

برای اطلاع از آخرین خبرهای ایران و جهان اینجا کلیک کنید.