به گزارش پایگاه شبکه الکوثر،  در نوشتار ذیل اشغال فلسطین از بیانیه بالفور تا طوفان الاقصی، بازخوانی می شود.

خانه ملی یهودیان در فلسطین!

18 آبان 1296، هنوز زبانه جنگ جهانی اول ذخایر انسانی و منابع مالی کشورها را در کام خود می‌کشاند که آرتور بالفور، وزیر خارجه وقت بریتانیا در نوشته‌ای خطاب به بارون والتر روتشیلد بانکدار مشهور که شبکه صهیونیست جهانی را دنبال می‌کرد؛ نوشت: «دولت اعلیحضرت نسبت به ایجاد یک خانه ملی برای یهودیان در فلسطین نظر مساعد دارد و تمام تلاش خود را برای تسهیل دستیابی به این هدف به کار خواهد بست.»

بیشتــر بدانیــد:

بنویسید: قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت درباره لبنان؛ بخوانید: خلع سلاح حزب الله/ بخش سوم

اهداف تل‌آویو از اجرایی کردن طرح منحوس «ژنرال‌ها»

او حتی به صراحت خواست که «سپاسگزار خواهم شد اگر این بیانیه را به اطلاع فدراسیون صهیونیسم برسانید.» کلمات آغازین این بیانیه، نخستین اعلام حمایت عمومی از صهیونیسم، از سوی یک قدرت بزرگ جهانی بود. 

هربرت سموئیل از یهودیان حامی صهیونیسم  «کانون ملی یهود در فلسطین» را تشکیل داد و با وجود آنکه مردم اصیل فلسطین و ساکنان اصلی آن که قرون متمادی در آن سرزمین سکونت و ریشه تاریخی داشتند و در مقابل کوچ نشینان یهود و مهاجمان اشغالگر انگلیسی و صهیونی به مقاومت و دفاع جانانه از خانه و سرزمین خود برخاستند، شعار «فلسطین، سرزمین بی‌مردم در انتظار مردم بی‌سرزمین» داده شد.

دروغ بزرگ خرید زمین

پیش از سلطه انگلستان بر فلسطین، تعداد یهودیان 56 هزار نفر یعنی معادل 8 درصد بود که در همین زمان تعداد مسلمانان دراین منطقه به 644 هزار نفر می‌رسید. میزان اراضی یهودیان نیز تنها 2 درصد بود. نخستین موج مهاجرت یهودیان در سال 1882میلادی (1261هجری شمسی) آغاز شد و تعداد مهاجران تا 1903 میلادی (1272هجری شمسی) به حدود 20 هزار نفر رسید. وقتی در سال 1948، انگلستان با تحویل این سرزمین به صهیونیست‌ها اعلام تأسیس کشور کرد؛ با وجود سال‌ها تلاش بریتانیا و خیانت امثال سیدضیاء طباطبایی‌ها، تنها نزدیک به 6/6 درصد کل سرزمین فعلی فلسطین در اختیار صهیونیست‌ها قرار داشت. این در حالی است که در روایت‌سازی صهیونیست‌ها ادعا می‌شود آنها برای تأسیس کشور فلسطین با خرید زمین به آن دست یافتند. 
پس از چند ماه کشمکش میان طرفین، هنگامی که آخرین سربازان و پرسنل انگلیسی باقی‌مانده شهر حیفا را ترک کردند، با حمایت انگلیس رهبران یهودیان در فلسطین بنیانگذاری دولت اسرائیل را اعلام کردند.
24 اردیبهشت 1327 همزمان با اعلام جعل این کشور، در آنچه به جنگ 1948 مشهور شد بیش از 531 شهر و روستا ویران شد و 774 روستای دیگر به تصرف اشغالگران درآمد و بیش از 800 هزار فلسطینی از سرزمین و خانه خود آواره شدند. از این رو، آن را روز نکبت می‌نامند. اصطلاح روز «نکبت» به قدری پذیرفته شده است که حتی کسی در سطح «بان‌کی‌مون»، رئیس وقت سازمان ملل در سال ۱۳۸۷، در گفت‌وگو با تشکیلات خودگردان فلسطین، از این اصطلاح استفاده کرد. این روز بعد از جنگ میان فلسطینیان و تجاوزگران صهیونیست و اعلام استقلال اسرائیل، نامگذاری شد. 

بازوهای دموکراسی اسرائیلی
گروهک تروریستی هاگانا در سال 1929 اصلی‌ترین عامل سرکوب مخالفت‌های فلسطینیان و اعراب و کشتار آنان بود. این سازمان با همکاری نزدیک با انگلیسی‌های اشغالگر به سرکوب فلسطینیان واعراب می‌پرداختند و از این رو تا حوالی سال 1940 از سوی انگلیسی‌ها یک گروهک تروریستی آرام محسوب می‌شدند که هرچند در ظاهر غیرقانونی بود اما چندان مقابله‌ای نیز با آن صورت نمی‌گرفت. سرویس‌های اطلاعاتی انگلستان زمانی که در سال 1936 در فلسطین شورش‌هایی به پا شد، از هاگانا برای سرکوب اعراب کمک گرفتند.

هاگانا بزرگ‌ترین و اصلی‌ترین سازمان نظامی صهیونیسم پیش از سال ۱۹۴۸ در فلسطین بود که یک سرویس اطلاعاتی به نام «شای»، به منظور گردآوری اطلاعات برای رهبران خود داشت. گروه‌های کوچکتری هم همچون هاشومیر، بیتار، نوتریم، جیش الیهود، هاهیل، اتسل، اشترن و... بود که هر کدام کارنامه‌ای مشابه در کشتار و جنایت دارند.
 
ضربه بزرگ
از سالها قبل از اشغال رسمی فلسطین، آژانس یهود خواهان مهاجرت یهودیان به این سرزمین بود و با اشغال رسمی بر این دعوت بیشتر اصرار کرد. آنها به «سرزمین کوچک فلسطین» قانع نبودند و از ابتدا نقشه اسرائیل بزرگ، از نیل تا فرات را کشیده بودند؛ همان نقشه‌ای که در خانه روچیلد در شهر فرانکفورت پیدا شد. 15 خرداد 1346، جنگ دیگری آغاز شد که به جنگ شش روزه شهرت یافت. اگرچه در ابتدا گمان می‌رفت برنامه‌ریزی کشورهای عربی موجب بازپس‌گیری اراضی اشغالی باشد؛ اما به دلیل اشتباهات و خیانت‌ها، اسرائیل توانست در حمله‌ای غافلگیرانه به نام عملیات فکوس با 200 جنگنده 18 پایگاه هوایی مصر را هدف قرار داد و 80 درصد نیروی هوایی آن کشور را نابود کند و باقیمانده فلسطین همراه با شبه جزیره سینای مصر و ارتفاعات جولان سوریه به اشغال درآورد و مجموع سرزمین‌های عربی زیر سلطه صهیونیست‌ها به چهار برابر زمین‌های اشغال شده پیش از آن رسید.

 
پیروزی مستعجل
سال 1352 در ساعات آغازین شب یوم کیپور یا همان بزرگترین جشن یهودیان بود که نیروهای ارتش مصر حمله خود را آغاز کردند. این حمله برای نیروهای اسرائیلی بسیار غافلگیرکننده بود؛ زیرا پس از بارها هشدار و اعلام خطر اشتباه، هیچ کس انتظار حمله‌ای از سوی مصر آن هم در یوم کیپور را نداشت.

شکست سنگین در جنگ شش‌روزه برای اعراب بسیار تحقیرآمیز بود؛ بویژه مصر که قوی‌ترین ارتش عربی و داعیه رهبری جهان عرب را داشت، سنگین‌ترین شکست را خورده بود. در این فاصله جمال عبدالناصر رهبر محبوب مصر نیز درگذشته بود. در مقطع بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۳ درگیری‌های مختصری بین اسرائیل و همسایگان عرب خود اتفاق افتاد اما به صورت جنگ تمام‌عیار درنیامدند.

مسیر خطا
پس از این جنگ فشار بر کشورهای عربی افزایش یافت و انور سادات، رئیس ‌جمهوری وقت مصر وارد مسیر سازش شد. سرانجام مصر با اشغالگران قدس سازش کرد و آنها‌ را به رسمیت شناخت و با عقد پیمان کمپ دیوید در شهریور 1356، تا مدتی موجبات یأس و ناامیدی امت عربی را در مبارزه با اسرائیل و آزادسازی فلسطین فراهم کرد. از همین تاریخ بود که یاسر عرفات، چهره مشهور فلسطینی که خود را به نماد مقاومت تبدیل کرده بود نیز مسیر مذاکره را در پیش گرفت و در سال 1372 پیمان اسلو را امضا کرد تا به جای در اختیار گرفتن کل وطن خویش یا حداقل پیشنهادی که در ابتدای مبارزه آن را رد کرده بود که بخشی از فلسطین کشوری مستقل باشد، اجازه داشته باشد تشکیلات خودگردان فلسطین را به عنوان یک نهاد اداری موقت اداره کند.
این رویکرد، اما با پیروزی انقلاب اسلامی و موفقیت مقاومت حزب‌الله لبنان هنگام حمله رژیم صهیونیستی به بیروت، از سوی بخشی از اعراب مورد بازنگری قرار گرفته بود. از آن جمله تشکیل گروه جهاد اسلامی و حماس بود که حتی مورد تعقیب تشکیلات عرفات قرار می‌گرفتند.
 
نقش راهبردی ایران
بهمن ماه 1384، در حالی که فضای بازگشت گفتمان انقلابی در ایران موجب تقویت ادبیات ضدصهیونیستی شده بود، حزب حماس در انتخابات قانونگذاری فلسطین پیروز شد و اسماعیل هنیه به عنوان نخست‌وزیر معرفی شد. از آن تاریخ، عملاً نوار غزه در اختیار حماس قرار گرفته است.

هفتم دی‌ماه 1387، اسرائیل با حمله به نوار غزه جنگی را شروع کرد و با مقاومت جدی حماس مواجه شد تا جایی که پس از 22 روز ناگزیر شد «آتش‌بس یکجانبه» اعلام کند. این پیروزی برای حماس، یک پیشینه در خارج از خاک فلسطین داشت. در فاصله استقرار حماس در نوار غزه تا این جنگ، حزب‌الله لبنان توانسته بود در تابستان 1385 پس از 33 روز جنگ، شکستی سنگین را به اسرائیل تحمیل کند. از آن تاریخ، بارها حماس با اسرائیل درگیر شده است. این درگیری‌ها که در ابتدا با انتفاضه سنگ در دهه شصت شمسی در غزه آغاز شده بود؛ امروز به جایی رسید که با حجم بالای موشک دنبال می‌شد. موشک‌هایی که اغلب در غزه تحت محاصره و تحریم شدید با تجهیزات حداقلی ساخته شده بود و دقت کمی داشت.

ویژه‌های الکوثر را اینجا دنبال کنید.

برای اطلاع از آخرین خبرهای ایران و جهان اینجا کلیک کنید.