به گزارش پایگاه شبکه الکوثر، عباس بن علی علیه السلام در سال 26 هجری قمری، در مدینه، دیده به جهان گشود. وی در دامان امیرالمؤمنین علی علیه السلام و مادر گرامی اش ام البنین به گونه ای پرورش یافت که به مظهر غیرت، ایثار و شجاعت، بدل شد.
عباس بن علی علیه السلام در طول حیات خویش از محضر پدر و برادرانش، بیشترین بهره را برد و جامع فضایل نیکو شد. آن بزرگوار آن چه را از محضر آن سه امام معصوم آموخته بود، در کربلا آشکار ساخت و حماسه ساز نام آور عاشورای حسینی شد.

عباس علیه السلام در کلام امام سجاد علیه السلام:
بزرگی و عظمت مقام عباس بن علی علیه السلام به گونه ای است که امامان معصوم علیهم السلام در موارد متعدد بر فداکاری ها، جانبازی ها و عظمت شخصیت آن بزرگوار تأکید فرموده اند. امام سجاد علیه السلام که خود در کربلا حضور داشت و شاهد فداکاری های عمویش بود، درباره حضرت عباس علیه السلام می فرماید: «خداوند، عمویم عباس را رحمت کند که با ایثار و جانبازی، در راه برادرش جانبازی کرد تا آن که دست هایش قطع شد و خداوند به جای آن، دو بال به او داد که با آن ها به همراه فرشتگان در بهشت پرواز کند؛ همان گونه که برای جعفربن ابوطالب قرار داده شد. عباس را در پیشگاه خداوند منزلتی است که در روز قیامت، همه ی شهدا به آن غبطه می خورند».

عباس علیه السلام در کلام امام صادق علیه السلام
امام صادق علیه السلام، حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام را به عنوان کسی معرفی می کند که از ایمان استوار و بینش نافذ برخوردار بوده و در راه امام بزرگوارش به جهاد برخاسته است. ایشان می فرماید: «عمویم؛ عباس، بصیرتی نافذ و ایمانی محکم داشت. او به همراه برادرش حسین علیه السلام جهاد کرد و به افتخار شهادت رسید». آن حضرت هم چنین درباره اخلاص و ارزش جهاد حضرت عباس علیه السلام می فرماید: «شهادت می دهم و خدا را شاهد می گیرم که تو در راه جنگجویان بدر و مجاهدان راه خدا گام نهادی و در جهاد با دشمنان خدا، اخلاص ورزیدی و در نصرت اولیای خدا، خلوص نشان دادی و از دوستانش دفاع کردی. شهادت می دهم که تو هر چه در توان داشتی، انجام دادی».

حضرت عباس و امام حسین(علیهم السلام)
حضرت عباس همان جایگاه را نسبت به امام حسین(علیه السلام) داشت که حضرت علی نسبت به پیامبر(صلی الله علیه وآله)داشت ایشان پشتوانه و تکیه گاهی برای امام حسین بودند چنانچه امیرالمؤمنین چنین جایگاهی را نسبت به پیامبر داشت.
عباس همان طور که علی(علیه السلام) همیان نان و خرما به دوش می گرفت و برای مستمندان می برد او نیز به اتفاق برادرش حسین(علیه السلام) بسیاری از گرسنگان مدینه را سیر می کرد عباس همچنانکه علی که باب الحوائج دربار پیامبر بود و هر کس رو به ساحت ایشان می کرد اول علی(علیه السلام) را می خواند وی نیز باب الحوائج آستان امام حسین بود و هر کس برای رفع حوائج به دربار حسین می شتافت عباس را می خواند.
عباس مانند پدر که در بستر پیغمبر خوابید و فداکاری کرد در روز عاشورا برای اطفال و آوردن آب فداکاری کرد.

علم عباس
وی تنها به عنوان یک قهرمان نامدار و دلاور مطرح نبود بلکه فضائل علمی، تقوایی او و دانش رفیع را از خردسالی از سرچمشه علوم الهی به دست آورده بود چنانچه برخی روایات اشاره به این نکته دارند که وی از زمان کودکی شروع به تغذیه علمی نموده است.
مقام فقهی او بسیار بالا بوده است و در نزد راویان مورد وثوق و اعتماد بوده است و از جهت پارسایی در درجه بالا قرار داشت چنانچه برخی از رجالیون درباره ایشان گفته اند: عباس از فقیهان و دین شناسان اولاد ائمه بود، عادل، مورد اعتماد، با تقوا و پاک بود و دیگران نیز وی را این گونه تعریف کرده اند که عباس از بزرگان و فاضلان فقهای اهل بیت بود بلکه وی عالم استاد ندیده بود.

القاب حضرت عباس(ع) 
برای ایشان 16 لقب شمرده اند که هر کدام جلوه ای از فضائل، کرامات و عظمت وی را نشان می دهد و ما برخی از آنها را برمی شمریم.
عباس: چون مثل شیر حمله می کرد دلیر بود ترس در دل دشمن می ریخت و فریادهای حماسی اش لرزه بر اندام حریفان می افکند.
ابوالفضل: نام پسرش فضل بود و هم این که وی پدر فضیلت و خوبی ها بود و فضل و نیکی زاده او و مولود سرشت پاکش بود.
ابوالقربه: (پدر مشک) به علت مشک آبی که بر دوش می گرفت و از کودکی میان بنی هاشم سقایی می کرد.
سقا: به علت این که آب آور تشنگان بخصوص در سفر کربلا بود.
قمر بنی هاشم: وی در میان بنی هاشم زیباترین و جذاب ترین چهره را داشت و چنین ماه درخشان در شب تار می درخشید.
باب الحوائج: آستان رفیعش قبله حاجات و توسل به آن حضرت بر آورند و نیاز دردمندان است.

فرزند دلیر حیدر آمد
عباس امیر لشگر آمد
می خواست نشان دهد ادب را
یک روز پس از برادر آمد

برای اطلاع از آخرین خبرهای ایران و جهان اینجا کلیک کنید

از صفحه ندای نور الکوثر فارسی هم دیدن کنید