تهران- الکوثر:  اولين بنای حرم شاهچراغ(ع) را به زمان عضدالدوله ديلمی(۳۳۸ تا ۳۱۷ ه.ق) فرزند حسن، ملقب به ركن‌الدوله و از سلاطين آل بويه نسبت می‌دهند.
تعميرات بنای قبلی و اضافه كردن ابنيه جديد در زمان اتابكان فارس(۶۲۳ تا ۶۵۹ه.ق) به دستور امير مقرب‌الدين مسعود بدرالدين، وزير اتابك ابوبكر زنگی، صورت گرفته است و بعداً تعميرات متعددی در بقعه مطهر انجام شده، كه در سال ۹۱۲ ه.ق توسط شاه اسماعيل صفوی و در سال ۱۱۴۱ ه.ق به دستور نادرشاه افشار بوده است.



اگرچه در اثر زلزله‌های شيراز به‌خصوص در سال‌های ۹۹۷ و ۱۲۳۹ ه.ق بخش عمده ساختمان حرم ويران شده، لكن با همت مسئولان حرم و مردم در زمان حسينعلی ميرزا، حاكم فارس (۱۲۳۹ ه.ق) و فتحعلی‌شاه قاجار (۱۲۴۳ه.ق)، مرمت و بازسازی شد.
علاقه و محبت دوستداران اهل بيت سبب شده، حرم مطهر و روضه منوره حضرت شاهچراغ(ع) در اعصار مختلف تعمير، توسعه و تكميل شود و پس از پيروزی انقلاب اسلامی، عمليات عمرانی وسيعی در حرمين شرفين احمدی و محمدی(ع) انجام شده است و همچنان ادامه دارد.



سقف و ديوارهای قسمت قديمی حرم مطهر به طرز با شكوهی آينه‌كاری شده و آينه‌كاری اين رواق‌ها در سال ۱۳۰۵ه.ق توسط استاد زين‌العابدين پايان يافته است و بعداً نيز سالن ديگری به حرم مطهر اضافه شده كه توسط استادانی چون «حسن ظريف صنايع» و «رحيم بهراميان»، آينه‌كاری شده و محرابی از مرمر در جنوب و محفظه‌ای برای قرآن از خاتم در شمال حرم، زينت‌آرای فضای ملكوتی اين بخش از حرم است.



بناهای بعدی كه سبب افزايش زوار و نياز به توسعه بيشتر حرم شد به همان سبك سنتی آينه‌‌‌‌كاری شد و هم‌اكنون سالن جديد بالای سر ساخته شده و عمليات آينه‌كاری آن در حال اتمام است و منبر بزرگی در قسمت جنوبی اين سالن نصب شده كه از مرمر يك‌پارچه ساخته و به طرز زيبايی حجاری شده است.
منبع: ایکنا