به گزارش پایگاه شبکه الکوثر،  'میشل الکساندر' وکیل حقوق مدنی و ستون نویس نیویورک تایمز، یادداشت خود را با اشاره به اظهارات 'مارتین لوتر کینگ' رهبر جنبش حقوق مدنی آمریکایی‌های آفریقایی ‌تبار در انتقاد از جنگ ویتنام تنها یک روز پیش از آن که ترور شود، آغاز کرد و افزود: اکثر نزدیکان لوتر کینگ از او خواستند تا در این باره سکوت اختیار کند یا دستکم از شدت انتقادات خود بکاهد. آنها می دانستند که وی در صورت بیان تمام حقیقت در مورد این جنگ مصیبت بار و ناعادلانه، برچسب کمونیست بودن می خورد، مورد هجمه انتقادها قرار گرفته و طرفداران خود را از دست خواهد داد. 
اما لوتر کینگ با رد این توصیه های خیرخواهانه، گفت که «در برهه ای از زمان سکوت خیانت است».
الکساندر رویه مارتین لوتر کینگ در این باره را الگویی برای برخورد با «یکی از بزرگترین چالش های اخلاقی دوران یعنی بحران فلسطین و اسراییل» معرفی کرد و نوشت: تا همین اواخر کنگره عمدتا در مورد کابوس حقوق بشری در سرزمین های اشغالی، سکوت اختیار کرده بود. نمایندگان منتخب ما که در محیطی تحت نفوذ لابی سیاسی اسراییل فعالیت می کنند، انتقادها از اسراییل را کم اهمیت جلوه می دهند، هرچند که این رژیم در اشغال زمین های فلسطین جسورتر شده و رویه ای را اتخاذ کرده که یادآور آپارتاید در آفریقای جنوبی و جدایی نژادی در آمریکا است.
اکثر فعالان حقوق مدنی نیز در این باره سکوت اختیار کرده اند نه به این دلیل که با مردم فلسطین همدردی نمی کنند بلکه به این دلیل که می ترسند حمایت مالی بنیادها را از دست داده و انگ یهودی ستیزی به آنها چسبانده شود. 
علاوه بر این، اکثریت دانشجویان نیز می ترسند از حقوق مردم فلسطین حمایت کنند زیرا سازمان های محرمانه ای چون 'ماموریت قناری' (Canary Mission) افرادی را که به طور علنی از بایکوت اسراییل حمایت می کنند، در فهرست سیاه قرار داده و آینده شغلی این دانشجویان را به خطر می اندازند. 
در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: اگر بخواهیم نه فقط به شخص مارتین لوتر کینگ بلکه به پیام وی ارج نهیم، باید اقدامات اسراییل از جمله نقض بی امان قوانین بین المللی، ادامه اشغال کرانه باختری، قدس شرقی و غزه، خراب کردن خانه ها و مصادره زمین ها را محکوم کنیم. باید در مورد رفتار با فلسطینیان در ایست های بازرسی، تفتیش مدام خانه های آنها، محدودیت های اعمال شده بر جابجایی آنان و دسترسی محدود اکثر این مردم به خانه، مدرسه، غذا، بیمارستان و آب مناسب، فریاد اعتراضی سردهیم. 
ما نباید سرباز زدن اسراییل را از گفت وگو در مورد حق پناهجویان فلسطینی برای بازگشت به خانه هایشان که در قطعنامه های سازمان ملل متحد ذکر شده است، تحمل کنیم و باید در مورد منابع مالی ارائه شده از سوی دولت آمریکا که در حمایت از اقدامات خصمانه متعدد و قربانی کردن هزاران شهروند غیرنظامی صرف شده اند و کمک نظامی 38 میلیارد دلاری واشنگتن به اسراییل سووال کنیم.
و در پایان باید با تمام قدرت و اعتقاد علیه نظام تبعیض حقوقی در اسراییل بگوییم؛ نظامی که بیش از 50 قانون تبعیض آمیز علیه فلسطینیان دارد.
مارتین لوتر کینگ در سال 1967 در پی تصرف کرانه باختری، سفر خود را به اسراییل لغو کرد.
وی در تماسی تلفنی که در این باره با مشاوران خود داشت، گفت که «فکر می کنم اگر بروم، جهان عرب، آفریقا و آسیا آن را در قالب تایید هر آنچه اسراییل کرده، تعبیر خواهند کرد. و من در این باره تردید دارم.»
الکساندر در ادامه به نقل از 'رابین کلی' تاریخ دان افزود که اگر مارتین لوتر کینگ امروز همچون دوره جنگ ویتنام فرصت مطالعه و بررسی اوضاع را داشت، «مخالفت صریح وی با خشونت، استعمارگری، نژادپرستی و نظامی گری، او را به یکی از منتقدان قاطع سیاست های کنونی اسرائیل تبدیل می کرد».
در واقع ممکن بود دیدگاه های مارتین لوتر کینگ نیز چون دیگر اندیشمندان، از جمله خاخام 'برایان والت' تکامل یابد. والت در انظار عمومی دلایل خود برای کنار گذاشتن باوری که به اصطلاح خودش به صهیونیسم سیاسی داشت، را مطرح کرده است.
این خاخام یهودی می گوید که در خانواده ای بزرگ شده که صهیونیست لیبرال بودند، به این معنا که به ایجاد یک کشور یهودی که ماوا و مرکز فرهنگی یهودیان در سراسر جهان خواهد بود، باور داشتند؛ تا اینکه تجربیات وی در سرزمین های اشغالی برای همیشه او را تغییر داد. 
وی در بیش از 20 سفری که به کرانه باختری و غزه داشت، با موارد فجیعی از نقض حقوق بشر روبرو شد و شاهد آن بود که زمین های مردم فلسطین مصادره می شود تا راه برای شهرک سازی های غیرقانونی جدید تحت حمایت اسراییل، هموار شود. وی با این حقیقت روبرو شد که تخریب خانه ها و بیرون کردن فلسطینی ها با خشونت و اجبار، اقداماتی سرکشانه نیست و از مجوز و حمایت کامل ارتش اسراییل برخوردار است. 
نقطه تحول والت، مشاهده تبعیض قانونی علیه مردم فلسطین بود که به گفته وی از آن چیزی که در کودکی در آفریقا شاهد آن بوده نیز بدتر است.
در ادامه این یادداشت آمده است: چندی پیش خیلی کم پیش می آمد که چنین دیدگاه هایی شنیده شود اما دیگر این طور نیست. 
در افق این پیشرفت ها، به نظر می رسد که روزهایی که انتقاد از صهیونیسم و اقدامات اسراییل به عنوان یهودی ستیزی تعبیر می شد، به سرآمده است. ظاهرا درک این که انتقاد از سیاست ها و اقدامات اسراییل به خودی خود یهودی ستیزی نیست، بیشتر از قبل شده است. 
حتی در کنگره نیز تغییر مشهود است. برای نخستین بار در تاریخ، دو نماینده کنگره یعنی 'ایلهان عمر' نماینده دمکرات ایالت مینه سوتا و 'رشیده طلیب' نماینده دمکرات ایالت میشیگان، بطور علنی از جنبش بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسراییل حمایت می کنند.
'بتی مک کالم' نماینده دمکرات مینه سوتا نیز در سال 2017 قطعنامه ای را طرح کرد که هرگونه کمک نظامی از سوی آمریکا به نظام بازداشت کودکان در اسراییل، ممنوع می کرد،‌ اسراییل معمولا کودکان فلسطینی بازداشت شده در سرزمین های اشغالی را در دادگاه های نظامی محاکمه می کند.