به گزارش پایگاه شبکه الکوثر، در این مطلب که روز گذشته (دوشنبه) در تارنمای روزنامه آمریکایی واشنگتن پست منتشر شد، آمده است: پمپئو که در اندیشکده محافظه کار «بنیاد هریتج» در واشنگتن سخنرانی می کرد، از ایران خواست تا برنامه موشکی خود را متوقف کند، به حضور خود در کشورهای منطقه پایان دهد، غنی سازی اورانیوم را کاملا متوقف کند و آمریکایی های بازداشتی را آزاد کند. تمام این ها به خاطر آن که «ما اینطور می گوییم» باید محقق شوند؛ انتظاری که کاملا با واقعیت در تعارض است.
پمپئو در اظهارات روز گذشته خود 12 شرط برای ایران تعیین و اعلام کرد که اگر ایران از این شروط تبعیت کند، می تواند به پیوستن به آن چه وی «اتحادیه ملل» نامید، امیدوار باشد. اما اگر از پایبندی از آن ها خودداری کند، با شدیدترین تحریم های اقتصادی در طول تاریخ، روبه رو خواهد شد. 
'روشن نیست که دولت ترامپ چگونه می خواهد بدون حمایت متحدان کلیدی آمریکا در اتحادیه اروپا که همگی به باقی ماندن در توافق هسته ای و افزایش روابط اقتصادی خود با ایران متعهد شده اند، چنین چیزی را عملی کند.' 
این روزنامه آمریکایی در ادامه نوشت: مقام های دولت آمریکا از اشاره مکرر به اتحاد خود با مردم ایران، به عنوان محرکی اصلی در هدف قرار دادن رفتار بد تهران، استفاده می کنند. سخنرانی پمپئو نیز از این قاعده مستثنی نبود. 
او گفت: «آمریکا امیدوار است تا تلاش هایمان در راستای صلح و امنیت، برای مردم ایران مثمرثمر واقع شود.» 
ممکن است تمام این موارد صحت داشته باشند اما هیچکدام از آن ها چیز جدیدی نبوده و این تصور که این بار مردم ایران می تواند حاکمیتشان را به سرخم کردن در برابر آمریکا وادار کنند، دستکم برای کسی که در دهه های اخیر زمان قابل توجهی را در ایران گذرانده است، واهی به نظر می رسد.
حقیقت این است که اگرچه اقدامات تنبیهی آتی می تواند به مقام های کنونی ایران بیش از همتایان پیشین آن ها لطمه بزند اما بار دیگر قربانیان حقیقی آنها، مردم ایران خواهند بود.
در ادامه این مطلب آمده است: در حقیقت سخنرانی روز دوشنبه پمپئو استدلال های ابتدایی دولت ترامپ برای تغییر در ایران بود. 
اما نمی توان ادعای پمپئو را مبنی بر آن که فعالیت های ایران تهدیدی برای سبک زندگی آمریکایی است، پذیرفت. ایران در همان منطقه متشنجی واقع است که سرزمین آن دست از متحدان آمریکا است که هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ تسلیحاتی از ایران جلوترند.
اظهارات پمپئو شبیه چیزهایی بود که دونالد رامسفلد وزیر دفاع اسبق آمریکا پیش از تجاوز به عراق می گفت. لفاظی های افراطی رامسفلد که با حادثه یازدهم سپتامبر مصادف شد، به آن دلیل در میان بسیاری از آمریکایی ها خریدار پیدا کرد که مردم احساس خطر می کردند.
اما پمپئو نسبت به رامسفلد به آنچه می گوید اعتماد کمتری دارد. حالا یا به این دلیل که خودش هم واقف است که واقعا نمی داند چه می گوید یا به این دلیل که می داند مخاطبانش از مخاطبان جورج دبلیو بوش در سال 2003، آگاه تر و دیرباورترند. 

برای اطلاع از آخرین خبرهای ایران و جهان اینجا کلیک کنید