تهران- الکوثر:    در مرحله عملی، این مهارت بر اساس اداء و استماع به افراد آموزش داده می‌شود. فقها تلفظ صحیح حروف عربی در نماز را واجب می‌دانند؛ اما رعایت قواعد تجوید را لازم نمی‌دانند.

علم تجوید، در مجموعۀ علوم قرآنی و فنون عربیت جای داشته و از آغاز با مطالعات آوا‌شناسی زبان عربی همراه بوده و مسائل و مباحث آن همواره با علم وقف و ابتدا، علم الاداء و علم قرائات هم‌پوشانی داشته است.

تجوید را می‌توان به دو بخش نظری و عملی تقسیم کرد:

تجوید نظری مجموعه قواعد و ضوابطی است که دانشمندان مسلمان برای صحیح خواندن حروف و کلمات قرآن وضع نموده‌اند، از قبیل بحث مخارج حروف، صفات حروف، تفخیم و ترقیق، ادغام، مدّ و قصر و مانند این‌ها. 

به طورکلی، در تجوید از دو جهت به حروف و صدا‌ها توجه می‌شود؛ یکی تلفظ صحیح هر حرف به صورت منفرد با رعایت صفات لازم آن (حق حرف)، و دیگری تلفظ هر حرف با توجه به حرف مجاور آن در ترکیب (مستحق حرف).

تجوید عملی، فن و هنر تلاوت قرآن کریم بر اساس تلفظ صحیح حروف و اصوات، با لهجه فصیح عربی است. این بخش مبتنی بر اداء و استماع است. تجوید از فنونی است که باید از طریق تمرین در قاری ملکه شود. از قدیم مرسوم بوده که قارى قرآن همچون راوى حدیث، از شیخ خود «اجازه قرائت» بگیرد. در حال حاضر نیز در بلاد عربى مانند مصر، سودان و عربستان هنوز این رسم جارى است و قرائت قاریان بر اجازه شیوخ آنان مبتنى است.

گاهی در منابع علم تجوید، مباحث دیگری غیر از آواشناسی نیز مطرح می‌گردد که از آن جمله است: علم مرسوم الخط که شامل مباحثی چون مقطوع و موصول، حذف و اثبات و جز اینهاست؛ مباحثی از علم صرف، مانند التقای ساکنین و همزه وصل؛ و‌گاه مطالبی از علم وقف و ابتدا که بیشتر با مفاهیم قرآن از لحاظ جمله بندی و آغاز و پایان عبارت‌ها و آیات ارتباط دارد، هرچند بحث کیفیت وقفِ آخر کلمات از مباحثی است که دقیقاً با آوا‌شناسی و آواهای قرآنی ارتباط دارد.

کاربردهاى واژه تجوید

مصحف التجوید

امروز واژه تجوید در مفاهیم گوناگونى به کار مى‌رود. این کاربرد‌ها عبارت‌اند از:

تجوید نظرى یا علم تجوید

فنّ تجوید یا تجوید عملى

قرائت به روش تحقیق: در مصر امروزى، علاوه بر اصطلاح مرسوم، به گونه‌ای از قرائت، «قرائت مُجَوَّد یا تجوید القرآن»گفته می‌شود. این قرائت، شمرده و آهنگین است.  «تحقیق» نوعى از قرائت است که در آن الفاظ، شمرده و پى‌درپى و با رعایت همه قواعد تجوید ادا مى‌شود. گاهی بر روی دوره‌های تلاوت قرآن عنوان «المصحف المُجَوَّد» دیده می‌شود. در مصحف مجوّد، کلمات قرآن با تأنی و وقار خوانده و قواعد تجوید به طور کامل رعایت می‌گردد. در این روش، از «اَلحان» استفاده و نغمات آهنگین با یکدیگر ترکیب می‌شود. قرائت تحقیق محمد عبدالصمد عبدالباسط و شیخ محمود خلیل حُصَری از این نوع است. تلاوت سی جزء قرآن با این روش حدود شصت تا هفتاد ساعت به طول می‌انجامد. اگر تلاوت با سرعت بیشتری انجام شود، به آن «المُصْحَفُ المُرَتَّل» می‌گویند. تلاوت کامل قرآن با این روش در حدود سی ساعت طول می‌کشد.

تفاوت میان کاربرد واژه «تجوید» در فن تجوید (کاربرد تخصصى) و کاربرد مصرى معاصر این است که بر اساس نخستین کاربرد، عنایت، تنها نسبت به تلفظ صحیح و فصیح الفاظ وحى معطوف است؛ اما در کاربرد دوم، توجه به تلفظ صحیح و فصیح آمیخته با لحن و آهنگى زیباست. 

در ۱۴۱۴، قرآنی در سوریه با عنوان مُصحفُ التَّجوید به چاپ رسید که برخی قواعد تجویدی را با رنگهای مختلف نشان می‌دهد. ضبط قرائت قاریان مشهور، یکی از روشهای یادگیری قرآن با رعایت فن تجوید است.

اولین تلاوت مجود

اولین تلاوت مُجوَّدی که ضبط شد، تلاوت استاد شیخ محمد رِفْعَت در مصر بود. یکی از تلاوتهای این استاد، به عنوان شاهکاری هنری و دینی از رادیو بریتانیا پخش گردید. برخی از قاریان برجسته مصری عصر حاضر عبارت‌اند: شیخ محمد عبدالباسط عبدالصمد که به سبب قرائت مُجوَّدش شهرت یافت؛ شیخ محمودخلیل حصری که به سبب ضبط اولین دورة مصحف مُرَتَّل در رادیو مصر، بسیار مورد تمجید قرار گرفت؛ شیخ محمدصِدّیق مِنشاوی که مصحف مرتّل وی شهره است. ؛ شیخ مصطفی اسماعیل (اکبرالقرّاء)؛ شیخ ابوالعَیْنَیْن شُعَیْشَع؛ شیخ کامل یوسف بَهتیمی؛ شیخ عبدالفتاح شعشاعی؛ شیخ علی البَنّا و شیخ راغب مصطفی غَلْوَش.

قاری

قاری قرآن روش صحیح تلفظ و ادای کلمات قرآن را از استاد ماهر و شیخ خود فرا می‌گیرد، سپس آنچه را فراگرفته است، بر استاد می‌خواند تا وی تصحیح کند و به قاری اجازة قرائت دهد. این سنّت از صدر اسلام رایج گردیده و قرائت الفاظ قرآن در ‌‌نهایت دقت و امانت نسل به نسل حفظ شده و به ما رسیده است. وجود مدارسِ حفظ و قرائت قرآن با نامهای گوناگون نیز گواه بر این مطلب است. در بارة مُصعَب بن عُمَیر که رسول خدا او را برای تعلیم قرآن و احکام اسلامی به مدینه فرستاد، آمده است که وی در «دارالقرّاء» فرود آمد . به گفته ابن جزری، مصعب بن عمیر اولین کسی بود که «مُقرِی» نامیده شد. بنابراین، تجوید عملی، هنر و فنی است که از طریق مُشافهه حاصل می‌شود و در قاری به صورت ملکه در می‌آید و تفاوت درجه قاریان در این امر کاملاً مشهود است.

یکی از مهم‌ترین مسائل در تلاوت قرآن فصاحت است. قاری قرآن هنگامی موفق است که بتواند هریک از حروف و اصوات را مطابق لهجه فصیح عربی ادا کند. در آیین نامة مسابقات جهانی حفظ و قرائت قرآن کریم که در ایران برگزار می‌شود، از مجموع چهل امتیازی که به تجوید تعلق می‌گیرد، چهار امتیاز به فصاحتِ تلاوت اختصاص دارد. 

از صفحه ندای نور الکوثر فارسی هم دیدن کنید

آموزش سوره های دیگر قرآن ویژه کودکان

برای عضویت در کانال تلگرامی الکوثرفارسی اینجا کلیک کنید