تهران- الکوثر:  شیخ جلیل محمد بن یعقوب کلینی از نوفلی نقل کرده که علی بن الحسین (ع) فرمود: حضرت رسول صلی الله علیه و آله در بیابان به شتربانی گذشتند؛ مقداری شیر از او تقاضا کردند، در پاسخ گفت: آنچه در سینه­ی شتران است اختصاص به صبحانه اهل قبیله دارد و آنچه در ظرف دوشیده ایم شامگاه از آن استفاده می کنند. آن جناب دعا کردند خداوندا مال و فرزندان این مرد را زیاد کن.

از او گذشته در راه به ساربان دیگری برخوردند، از او هم درخواست شیر کردند. ساربان سینه­ ی شتران را دوشیده محتوی ظرفهای خود را در میان ظرفهای پیغمبر صلی الله علیه و آله ریخت و یک گوسفند نیز اضافه بر شیر تقدیم نموده، عرض کرد: فعلا همین مقدار پیش من بود، چنانچه اجازه دهید بیش از این تهیه و تقدیم کنم. پیغمبر صلی الله علیه و آله دست خویش را بلند کرده گفتند: خداوندا به اندازه کفایت به این ساربان عنایت کن. همراهان عرض کردند: یا رسول الله آنکه درخواست شما را رد کرد برایش دعایی کردی که ما همه آن دعا را دوست داریم ولی برای کسی که حاجت شما را برآورد، از خداوند چیزی خواستید که ما دوست نداریم.

فرمود: «و ما قل و کفی خیر مما کثر و الهی» مقدار کمی که کافی باشد در زندگی بهتر از ثروت زیادی است که انسان را به خود مشغول کند.

این دعا را نیز کردند «الله ارزق محمدا و آل محمد الکفاف» خدایا به محمد و آل او به مقدار کفایت لطف فرما.[1]

پی نوشت ها

[1] انوار نعمانية ص 342

کانال تلگرامی الکوثرفارسی اینجا