فلسطین یک گذرگاه بازرگانی بود که کالاها و فرآورده های خاور آسیا به باختر اروپا و بالعکس از آن می گذشت. از راههای فلسطین بود که کاروانهایی با بار فلفل و عاج و بخور از خلیج یا از جنوب جزیره العرب به مصر و سواحل دریای مدیترانه که غزه و دیگر شهرهای ساحلی در آنجا بودند، می آمدند و سپس با بار مس و غیره که در مصر وجود داشت، باز می گشتند .

این موقعیت، فلسطین را آماج آزمندیهای تاراجگران و آزمندان قرار دارد. از راه فلسطین بود که تاختگران و از آن میان هکسوسها به مصر رفتند. آنها مدت زمانی مصر را اشغال کردند تا این که " احمس " یکم پس از یکپارچه کردن کشور توانست آنان را بیرون براند و تا شهر غزه در فلسطین در پی آنان رفت . عربهای مسلمان در نیمه نخست قرن هفتم میلادی توانستند، از راه فلسطین مصر و شمال آفریقا را بگشایند . همچنین ناپلئون بناپارت در سال 1789م به مصر حمله کرد و پس از اشغال آن، جهت اشغال کشور شام رو سوی آن نهاد . وی ابتدا العریش را تصرف کرد سپس وارد فلسطین شد و غزه را به اشغال درآورد. سپس رو سوی شمال نهاد تا این که به شهر " عکا " رسید. اهالی عکا به رهبری " عبدالله جزار " قهرمانانه جنگیدند و در برابر ناپلئون پایداری نمودند تا این که وی را وادار به عقب نشینی کردند. بعدها ناپلئون فهمید که اگر عکا را اشغال می کرد می توانست تمامی کشور را اشغال کند و بدین ترتیب راه ارتباطی بریتانیا با مستعمراتش در خاور را قطع کند .

فلسطین به هنگامی که متفقین در جنگ جهانی نخست خواهان تقسیم سرزمین های عثمانی بودند، مورد کشمکش میان آنان بود. فرانسه می خواست فلسطین را در محدوده مناطق نفوذی خود قرار دهد و بریتانیا می خواست آن را اشغال کند و بدین ترتیب مصالح خویش را در شرق و به ویژه در آبراه سوئز حفظ کند و فرانسه را نیز از آن دور سازد و به این ترتیب راههای خود را به مستعمراتش در شبه قاره هند تأمین سازد و بنیادگذاری میهن قومی یهود در فلسطین را آسان گرداند. با گشایش آبراه سوئز بر اهمیت فلسطین افزوده شد زیرا که نفت جهت رسیدن به اروپا و آمریکا از این راه می گذشت. همچنین فرآورده های خاور آسیا به باختر اروپا از این کانال می گذشت و کشتیهای حامل کالاهای اروپایی جهت فروش آنها در بازارهای کشورهای خاور میانه نیز از آنجا می گذشتند .