تهران- الکوثر: با این که هشت ماه به انتخابات پارلمانی در عراق مانده و قانون انتخابات هنوز در کش و قوس مخالفان و موافقان پارلمانی است، تحرکات گسترده ای در احزاب و گروه های سیاسی از هم اکنون آغاز شده است.

به گزارش الکوثر،کردها به دلیل آن که درگیر موضوع همه پرسی استقلال هستند، کمتر از سنی ها و شیعیان درگیر فضای انتخابات و جبهه بندی ها شده اند.اما در میان شیعیان – مانند اهل سنت – فضای حاکم بر ائتلاف های احتمالی و شکل ورود احزاب به این انتخابات همچنان غبار آلود است. تحولات سریع سیاسی در جریان های شیعی و اظهار نظرهای گوناگون و متناقض که بسیاری از آن ها از سوی رسانه های وابسته به احزاب مخالف یا رقیب منتشر می شود و انکار یا سکوت رهبران احزاب، غبار این فضا را بیشتر کرده است.

دیدار سال گذشته مقتدی صدر و ایاد علاوی و اعلام توافق احتمالی این دو گروه برای ائتلاف و حضور مشترک در عرصه انتخابات، این خبر را می داد که باید شاهد بر هم خوردن ائتلاف های موجود و سنتی در جریان های شیعی باشیم. سخن از ائتلاف های سه گانه میان حکیم، صدر و علاوی کم و بیش از همان زمان نیز در فضای سیاسی و رسانه ای عراق مطرح شده بود.اما جدایی عمار حکیم از مجلس اعلای اسلامی عراق و تشکیل جریان ملی حکمت، سفر مقتدی صدر به عربستان سعودی، به همراه انتشار اخباری مبنی بر دعوت از حکیم و علاوی برای سفر به ریاض، گمانه زنی ها برای تشکیل ائتلافی سه یا چهار گانه را که مورد تأیید ریاض و آمریکاست تقویت کرد، ائتلافی که درست در نقطه مقابل جریان نوری المالکی معاون رئیس جمهور و الحشد الشعبی قرار می‌گیرد.

جریان صدر با آن که از سال گذشته با الوطنیة (علاوی) دیدارهایی برای همکاری مشترک داشته اما تا این لحظه اصول این همکاری و مبنای آن در حد ابتدایی و اولیه بوده و وارد مراحل جدی نشده است. نزدیکی علاوی به عربستان و سفر اخیر صدر به این کشور و سخن از تلاش سعودی ها برای نزدیکی برخی جریان های شیعی به یکدیگر، گمانه ها درباره امکان تشکیل ائتلاف میان دو جریان را بیشتر کرده است. این که جریان اسلام گرای صدر و جریان سکولار و نزدیک به آمریکای علاوی خواهند توانست زیر یک سقف گرد هم آیند یک پرسش جدی است؟ آیا خصومت مشترک این دو با المالکی می تواند عاملی برای به نتیجه رسیدن ائتلاف این دو باشد.علاوه بر این ها، ائتلاف احتمالی سه گانه العبادی، حکیم و صدر نیز قطعی به نظر نمی رسد.

رسانه ها و برخی افراد از تصمیم العبادی برای تکرار سناریوی جدایی حکیم از مجلس اعلا و کناره گیری سلیم الجبوری از حزب اسلامی، برای انشقاق از حزب الدعوه و ائتلاف دولت قانون و حضور مستقل در انتخابات خبر می دهند. العبادی تاکنون این موضوع را انکار کرده است. اختلافات مالکی و العبادی دلیل تلاش های احتمالی العبادی برای جدایی از دولت قانون برشمرده شده است اما منابع نزدیک به حزب الدعوه خبر انشقاق را رد می کنند. آن ها معتقدند این حزب برای جلوگیری از جدایی داخلی و تضعیف نشدن جریان شیعی با شکل کنونی وارد انتخابات خواهد شد و المالکی با نخست وزیری العبادی موافقت خواهد کرد. این که العبادی چقدر به دوره دوم نخست وزیری خود و جایگاهش در حزب الدعوه اطمینان داشته باشد به نظر می رسد عامل تعیین کننده ای در ماندن او در دولت قانون خواهد بود.

چنان چه این نظر را بپذیریم عملا العبادی از ائتلاف سه گانه مزبور حذف خواهد شد و انتظار تشکیل ائتلاف شیعی جدی را باید محصور در حکیم و صدر دانست، ائتلافی که به خوبی می داند اکنون با اضافه نشدن العبادی به این دو ضلعی، کار سختی را در برابر رقیب در پیش رو دارد.این رقیب یک برگ برنده قوی دارد و آن الحشد الشعبی است. تا این جای کار به نظر می رسد الحشد با فهرستی جداگانه وارد انتخابات می شود. احتمال ائتلاف نهایی دولت قانون با فهرست الحشد نیز بالاست.

ترکیب الحشد، المالکی و العبادی می تواند این جریان را به باثبات ترین ائتلاف انتخاباتی در جریان شیعی تبدیل کند.هرچند پروپاگاندای تبلیغاتی جریان های داخلی عراق و منطقه ای تلاش می کنند تا نشان دهند عربستان سعودی می تواند عاملی برای کنار هم قرار دادن حکیم، علاوی، صدر و العبادی باشد اما توانایی سعودی ها و حتی آمریکایی ها در کنار هم قرار دادن این افراد به ویژه وارد کردن حکیم و العبادی به جریانی که مورد حمایت ریاض یا واشنگتن باشد جای تردید است.حکیم با وجود جدایی از مجلس اعلا و العبادی با توجه به حمایت آمریکا از وی بعید است ارکان ائتلافی بشوند که در نقطه مقابل جمهوری اسلامی ایران قرار بگیرد.

البته این به آن معنا نیست که این افراد در مدار تمایل تهران در عراق حرکت می کنند. توجهات سیاسی این دو شخصیت سیاسی و تمایل واقعی آن ها برای ایفای نقش مستقل روشن است اما حضور در جریان و ائتلافی که عملا مورد حمایت های سعودی و آمریکا باشد در شرایط فعلی عملی به نظر نمی آید.به هر جهت هر چه در رسانه ها درباره ائتلاف های جدید گفته می شود تا این جا بخشی از یک پروپاگانداست که قسمت بزرگی از آن در مدار تمایلات بازیگران منطقه ای می چرخد.

منبع: تحریر