حیات حقیقی در پرتو امامت: چرا شناخت امام عصر (عج) شرط زنده بودن است؟

«کَما تَعیشونَ تَموتونَ وَ کَما تَموتونَ تُبعَثونَ»؛ این حدیث شریف، پیوندی ناگسستنی میان کیفیت حیات در دنیا و سرنوشت در جهان پس از مرگ برقرار می‌سازد. در منظومه فکری اسلام، حیات حقیقی نه در تنفس، بلکه در آگاهی و ارتباط قلبی با حجت خداوند در هر عصر است. همان‌گونه که آیت‌الله جوادی آملی تأکید فرمودند، شناخت و اتصال واقعی به امام زمان (عج) معیار زنده بودن حقیقی انسان است؛ چرا که بدون این نور هدایت، فرد تنها به لحاظ بیولوژیک زنده است، اما از نظر روحی و تکاملی، در زمره مردگان است که مرگ پس از آن، تنها انتقال به همان زوال روحی خواهد بود.