نگاه علامه جعفری به تعالی و حیات معقول
علامه جعفری، در پاسخ به پرسش بنیادین معنا، بر یک تحول درونی تأکید می‌کند. از دیدگاه ایشان، درک معنای واقعی زندگی زمانی محقق می‌شود که فرد از “خود طبیعی” فاصله گرفته و به “خود حقیقی” خود نائل آید. ایشان با الگو قرار دادن مذهب عقل و فطرت آگاه، مفهوم “حیات معقول” را معرفی می‌کند و زندگی در این چارچوب را معادل زیستن در حیاتی مملو از معنا می‌داند؛ حیاتی که فراتر از صرف تعلقات مادی و رنج‌های ظاهری است.
معنای زندگی در پرتو توحید از دیدگاه علامه طباطبایی
در مقابل، علامه طباطبایی معنای حیات را در پیوندی عمیق‌تر با مبدأ هستی تعریف می‌کند. از منظر ایشان، زندگی اصیل در سایه علم، آگاهی عمیق، پایبندی به اخلاق انسانی و پذیرش مسئولیت‌ها در پرتو تعالیم دینی شکوفا می‌شود. روح توحیدی و خداباوری، زیربنای این معنابخشی است و هرگونه خلأ معنایی ریشه در “خود فراموشی تفکر دنیوی” و دوری از اعتقاد به خدا دارد.
نقد تمدن غرب به عنوان منشأ پوچی
نکته مهم در تحلیل علامه طباطبایی، نقد صریح او بر دستاوردهای منفی تمدن غرب است. ایشان، انسان‌محوری مطلق و غلبه تفکر صرفاً دنیوی را که ارمغان این تمدن است، عامل اصلی بی‌معنایی و پوچی زندگی می‌داند. این رویکرد مادی‌گرا که لذت‌ها را در امور پست محصور می‌کند، در نهایت منجر به عدم درک جایگاه واقعی انسان و سوق یافتن او به فراموشی هدف متعالی وجود می‌شود.
جهت دسترسی به منبع کامل، لطفاً اینجا کلیک نمایید.