مفسران قرآن کریم در برخورد با مسئله اختلاف قرائات، یکی از سه رویکرد رایج شامل بسنده کردن به قرائت معروف، دانستن همه قرائت‌های مشهور، یا نقد و گزینش قرائات را اتخاذ می‌کنند. علامه طباطبایی، به عنوان یکی از مفسران بزرگ شیعه، در تفسیر وزین خود، رویکرد سوم یعنی نقد و گزینش را مبنای کار قرار داده‌اند. ایشان در اغلب مواردی که به اختلاف قرائات اشاره کرده‌اند، به بررسی و نقد آن‌ها پرداخته و با استفاده از دلایل قرآنی، روایی و ادبی به عنوان مرجحات، در نهایت یکی از قرائت‌ها را به عنوان نظر ترجیحی خود معرفی کرده‌اند.
نکته قابل تأمل در روش تفسیری ایشان این است که علامه طباطبایی برخلاف برخی از مفسران که صرفاً قرائت «حفص از عاصم» را به عنوان معیار اصلی تفسیر در نظر گرفته و تمامی تفاسیر خود را بر محور آن بنا کرده‌اند، به این قرائت اکتفا نورزیده‌اند. ایشان با درایتی عمیق، از سایر قرائت‌هایی که شرایط لازم برای اعتبار را دارا بوده‌اند نیز بهره برده‌اند. تأثیر و نقشی که این روش تفسیری خاص در نحوه تبیین آیات توسط علامه طباطبایی بر جای گذاشته است، موضوع اصلی و محوری است که در این نوشتار مورد بحث قرار می‌گیرد.
جهت دسترسی به منبع کامل، لطفاً اینجا کلیک نمایید.