گِدعون، شخصیت برجسته عهد عتیق و داور بنی اسرائیل، به فرمان خداوند با سپاهی کوچک به جنگ مدیانیان رفت و با ایمان به یاری الهی، پیروزی را نصیب قوم خود کرد. او که کشاورزی ساده بود، تنها به دستور الهی عمل کرد و نه به قدرت نظامی؛ به همین دلیل خداوند به او فرمان داد تنها ۳۰۰ نفر را برای نبرد نگه دارد تا نشان دهد پیروزی به واسطه نیروی انسانی نیست بلکه به اراده الهی است.
گِدعون در جنگ، از تجهیزات مدرن نظامی استفاده نکرد و تنها با وسایلی ساده مانند کوزه‌های سفالی، مشعل و شیپور، دشمن را پراکنده ساخت. این داستان نمادی است از رهبری خاضعانه، توکل به خدا و پیروزی معنوی بر زور و خشونت.
بیشتر بدانید:
فلسطين و قدس؛ محور همبستگي و وحدت مسلمانان جهان| قضية ساخنة
نفوذ مبارزان فلسطيني به قلب قدس و ايجاد بحران امنيتي براي رژيم صهيوني| مع المراسلين
اما اسرائیل امروز با نام «ارابه‌های گدعون» برای عملیات نظامی خود، تفسیر و استفاده‌ای کاملاً متضاد با ارزش‌های اصلی داستان گِدعون دارد. اسرائیل از فناوری‌های پیشرفته نظامی، حملات خشونت‌آمیز و کشتارهای گسترده بهره می‌گیرد که نه تنها با روح داستان توراتی سازگار نیست، بلکه به موجب نظر بسیاری از مفسران دینی، سوءاستفاده‌ای از مفاهیم مقدس برای توجیه خشونت محسوب می‌شود.
این تقابل معنایی باعث شده که تحلیلگران مذهبی و سیاسی به شدت استفاده اسرائیل از نام گِدعون را نقد کنند. آن‌ها معتقدند که برخلاف گِدعون که به یاری خدا و با حداقل تجهیزات توانست قوم خود را نجات دهد، اسرائیل امروزی با توسل به قدرت نظامی و خشونت، میراث دینی خود را تحریف می‌کند و مشروعیت اخلاقی خود را در سطح بین‌المللی از دست می‌دهد.
به طور کلی، نام «گِدعون» در روایت اسرائیلی تبدیل به ابزاری تبلیغاتی شده که فاصله زیادی با واقعیت تاریخی و معنوی داستان دارد. این رویکرد نادرست نه تنها باعث تخریب چهره گِدعون در اذهان جهانیان شده، بلکه خشم و انزجار ملت‌های متاثر از این تفسیر تحریف‌شده را برانگیخته است.
از منظر دینی، داستان گِدعون نمایانگر پیروزی ایمان و معنویت بر زور است؛ اما اسرائیل با حملات نظامی گسترده و نقض مکرر حقوق بشر، معنای حقیقی این داستان را به صورتی کاملا معکوس به کار می‌گیرد. چنین عملکردی نشان‌دهنده سوءاستفاده سیاسی و نظامی از نمادهای مقدس برای اهدافی فراتر از اعتقادات دینی است.