تهران- الکوثر: عبادت، دعا، پرستش و نیایش، نیاز فطری و درونی انسان است؛  چرا که انسان فطرتا به گونه ای آفریده شده که در هر وضعیتی قرار داشته باشد مایل به عبادت و محتاج به پرستش است. به همین جهت، هیچ قوم و گروهی از انسانها عاری از پرستش و نیایش نبوده اند و دانشمندان هم معترف اند که یکی از چهار میل اساسی انسان (حس دانایی، حس نیکی، حس زیبایی و حس مذهبی) میل به پرستش و نیایش است. عبادت و دعا راهی به سوی کمال، بلکه تنها راه رسیدن به کمال و سعادت ابدی دنیا و آخرت است.

حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام به شهادت تاریخ و حتی مخالفان، بخش مهمی از ساعات زندگی خویش را به عبادت و دعا و نیایش و مناجات گذراند و ارزشمندترین لحظات آن حضرت زمانی بود که با خدای خویش خلوت داشت. او با تمام وجود و احساس و عاطفه اش متوجه خداوند بود. هرگاه در حال نماز یا مناجات در پیشگاه خدای بزرگ قرار می گرفت، اشکش چون باران جاری بود و از خوف عظمت خداوند مضطرب بود.

مطالب پیشنهادی دیگر:

نحوه شهادت امام موسی کاظم (ع) چگونه بود؟
حرز حضرت فاطمه (س) چیست؟ و چه فضیلتی دارد؟
صلوات خاصه امام جواد علیه السلام + صوت ، متن و ترجمه
شرح مختصری از زندگینامه حضرت جوادالائمه (ع)
علائم و نشانه های ظهور
حق "دست" در رساله حقوق امام سجاد علیه السلام

امام کاظم علیه السلام مجسمه دعا و نیایش به وِیژه در سلول و زندان بود چرا که زندان مکانی خلوت برای نیشایش با حضرت دوست بود. در زیارت نامه آن حضرت چنین می خوانیم: «وصل علی موسی بن جعفر وصی الابرار وامام الاخیار... الذی کان یحیی اللیل بالسهر الی السحر بمواصلة الاستغفار حلیف السجدة الطویلة والدموع الغزیرة والمناجاة الکثیرة والضراعات المتصلة. درود بر موسی بن جعفر علیه السلام وصی نیکان و پیشوای برگزیدگان...آن کسی که شب را تا سحر [زنده می داشت و] به استغفار همیشگی و سجده های طولانی و گریه های سرشار و مناجات بسیار و ناله های پی در پی بیدار بود». (مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی، صلوات بر امام موسی کاظم علیه السلام).

راز سجده طولانی امام کاظم علیه السلام و ذکر خاص سجده

حضرت موسی بن جعفر عابدترین فرد زمان خود بود، فقیه ترین و سخاوت مندترین و بزرگوارترین اشخاص به شمار می رفت. ذکر شریف «عظم الذنب من عبدک فلیحسن العفو من عندک» به عنوان ذکر سجده امام کاظم علیه السلام نقل شده است.

روایت شده نافله های شبانه را همیشه می خواند و آن را نماز وصل صبح می کرد بعد تعقیب می خواند تا آفتاب طلوع کند آنگاه سر به سجده می گذاشت تا هنگام زوال ظهر سر از سجده برنمی داشت پیوسته چنین دعا می کرد: «اللهم انی اسألک الراحة عند الموت و العفو عند الحساب» این دعا را تکرار می نمود.

یک جمله از دعایش این بود: «عظم الذنب من عبدک فلیحسن العفو من عندک» بطوری از خوف خدا گریه می کرد که محاسنش از اشک چشم تر می شد از همه مردم بیشتر بخانواده و خویشاوندانش رسیدگی می کرد. (اعلام الوری- ص 296).

جدیدترین خبرها  را در کانال تلگرامی الکوثرفارسی بخوانید: (کلیک کنید)
اینستاگرام instagram.com/alkawthar.tv
از صفحات دین و زندگی و ندای نور الکوثر فارسی دیدن کنید