به گزارش پایگاه شبکه الکوثر،  در این جنایت مزدوران لبنانی موسوم به فلانژها با حمایت و مشارکت ارتش صهیونیستی به مدت 3 روز (16 ، 17 و 18 سپتامبر) بین 3 الی 5 هزار نفر را سلاخی کرده و به طرز وحشیانه ای قتل عام کردند.

 در زمان وقوع حادثه هیچ فرد مسلحی در این دو اردوگاه حضور نداشتند، بنابراین ساکنان اردوگاه ها که اکثرا زن و کودک و کهنسالان بودند، امکان هیچ گونه دفاعی از خود نداشتند.

اردوگاه ها توسط ارتش صهیونیستی محاصره شده بود و امکان فرار را نیز از ساکنان سلب کرده بودند که این خود نشان دهنده برنامه ریزی صهیونیست ها و مزدوران لبنانی فلانژ برای کشتار سازمان یافته آوارگان فلسطینی ساکن در اردودگاه های لبنان است.

دولت آمریکا، نیروهای فلسطینی را با این تعهد که تضمین می دهد امنیت اردوگاه ها را تامین کند، آنها را از اردوگاه خارج و با کشتی به تونس فرستاد اما به تعهد خود عمل نکرد و عملا به توافق خیانت کرد، این مسئله بیانگر مشارکت آمریکا در این جنایت است.
 
در زمان اشغال لبنان 7 هزار نیروی سازمان ملل در لبنان حضور داشتند که آنها نیز برای جلوگیری از این جنایت هیچ اقدامی نکردند!

  این جنایت مانند بسیاری دیگر از جنایات سازمان یافته صهیونیست ها تعمدا مورد غفلت رسانه ها و مجامع منطقه ای و بین المللی قرار گرفته است.

همزمان با سالگرد این جنایت فجیع قرار است امارات متحده عربی و رژیم صهیونیستی در واشنگتن روابط پنهان خود را رسما علنی کنند. این درحالی است که در سابقه این رژیم تنها جنایت ثبت شده است و ضرورت پرداختن به این جنایت در این مقطع زمانی بسیار حائز اهمیت است.

خاطره این جنایت نباید از اذهان جهانیان پاک شود تا هزینه تکرار صبرا و شتیلا برای این رژیم افزایش یابد. اگر جنایاتی چون صبرا و شتیلا در تاریخ مورد غفلت واقع نمی شد شاید امارات و بحرین جرات توافق با اسرائیل را پیدا نمی کردند و شاید افکار عمومی غرب اجازه حمایت دولت هایشان از اسرائیل را با این حجم نمی داد.

شاید رئیس جمهور آمریکا سناریوی عادی سازی با اسرائیل و حمایت خود از آن را به عنوان یک فرصت برای پیروزی نمی دید. بلکه موضع دیگر را اتخاذ می کرد.

به نظر می رسد باید رسانه ها نقش پر رنگ ومهمی در زنده نگهداشتن خاطره تلخ صبرا و شتیلا را با انتشار خبر، گزارش، عکس، کاریکاتور، فیلم مستند، انیمیشن، مصاحبه و تحلیل و غیره  بر عهده بگیرند.