تهران- الکوثر: سوره اعلی هشتاد و هفتمین سوره قرآن است و در جزء سی‌ام آن قرار دارد.

خداوند در آیات ابتدایی این سوره، پیامبر (ص) را به تسبیح خداوند فرا می‌خواند و سپس هفت صفت برای خود برمی‌شمرد. در ادامه از مومنان خاشع و کافران شقی و عوامل سعادت و شقاوت این دو گروه سخن می‌گوید.

پیامبر (ص) درباره فضیلت خواندن سوره اعلی می‌فرماید: هر کس این سوره را بخواند، خداوند به ازای هر حرفی که بر ابراهیم، موسی و محمد (ص) نازل کرده، ده حسنه به او می‌دهد.

امیرالمؤمنین علی (ع) نیز فرمودند: پیامبر (ص) این سوره را دوست می‌داشت.

امام صادق (ع) نیز درباره فضیلت سوره اعلی می‌فرماید: کسی که سوره اعلی را در فرایض (نماز واجب) یا نوافل خود بخواند، روز قیامت به او گفته می‌شود از هر یک از در‌های بهشت می‌خواهی وارد شو ان شاء الله.

بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَى ﴿۱﴾

نام پروردگار والاى خود را به پاکى بستاى (۱)

الَّذِی خَلَقَ فَسَوَّى ﴿۲﴾

همان که آفرید و هماهنگى بخشید (۲)

وَالَّذِی قَدَّرَ فَهَدَى ﴿۳﴾

و آنکه اندازه‏ گیرى کرد و راه نمود (۳)

وَ الَّذِی أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿۴﴾

و آنکه چمنزار را برآورد (۴)

فَجَعَلَهُ غُثَاءً أَحْوَى ﴿۵﴾

و پس از چندى آن را خاشاکى تیره‏ گون گردانید (۵)

سَنُقْرِئُکَ فَلَا تَنْسَى ﴿۶﴾

ما بزودى آیات خود را به وسیله سروش غیبى بر تو خواهیم خواند تا فراموش نکنى (۶)

إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ إِنَّهُ یَعْلَمُ الْجَهْرَ وَ مَا یَخْفَى ﴿۷﴾

جز آنچه خدا خواهد که او آشکار و آنچه را که نهان است مى‏ داند (۷)

وَ نُیَسِّرُکَ لِلْیُسْرَى ﴿۸﴾

و براى تو آسانترین راه را فراهم مى‏ گردانیم (۸)

فَذَکِّرْ إِنْ نَفَعَتِ الذِّکْرَى ﴿۹﴾

پس پند ده اگر پند سود بخشد (۹)

سَیَذَّکَّرُ مَنْ یَخْشَى ﴿۱۰﴾

آن کس که ترسد بزودى عبرت گیرد (۱۰)

وَ یَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿۱۱﴾

و نگون‏بخت‏ خود را از آن دور مى دارد (۱۱)

الَّذِی یَصْلَى النَّارَ الْکُبْرَى ﴿۱۲﴾

همان کس که در آتشى بزرگ در آید (۱۲)

ثُمَّ لَا یَمُوتُ فِیهَا وَ لَا یَحْیَى ﴿۱۳﴾

آنگاه نه در آن مى‏ میرد و نه زندگانى مى‏ یابد (۱۳)

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّى ﴿۱۴﴾

رستگار آن کس که خود را پاک گردانید (۱۴)

وَ ذَکَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾

و نام پروردگارش را یاد کرد و نماز گزارد (۱۵)

بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا ﴿۱۶﴾

لیکن شما زندگى دنیا را بر مى‏ گزینید (۱۶)

وَالْآخِرَةُ خَیْرٌ وَ أَبْقَى ﴿۱۷﴾

با آنکه جهان آخرت نیکوتر و پایدارتر است (۱۷)

إِنَّ هَذَا لَفِی الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾

قطعا در صحیفه ‏هاى گذشته این معنى هست (۱۸)

صُحُفِ إِبْرَاهِیمَ وَ مُوسَى ﴿۱۹﴾

صحیفه ‏هاى ابراهیم و موسى (۱۹)

صدق الله العلی العظیم