به گزارش پایگاه شبکه الکوثر،  بنا بر گزارش «فارن پالیسی»، آمریکا در تقریبا تمام تاریخ خود، از موهبت جنگیدن در نبردهایی خارج از خاک خود و در سرپناه‌هایی امن برخوردار بوده و تقریبا هیچ نبرد بین‌المللی مهمی نه در داخل کشور آمریکا و نه در قاره‌ای که این کشور در آن قرار گرفته برپا نشده است و حتی در جنگ جهانی دوم و حمله ژاپن به «پرل هاربر» نیز حملات جدی، سواحل آمریکا را تهدید نکرد. علاوه بر این، پایگاه‌های آمریکا در خاک کشورهای دیگر نیز در تمام سال‌های گذشته با تهدیدات نظامی بسیار محدودی مواجه شده است.

همین مصونیت نظامی بی‌سابقه، به آمریکا اعتماد به نفس داده بود تا بتواند از پناهگاه‌هایی آسیب‌ناپذیر و به لحاظ جغرافیایی قابل جابه‌جایی حملات گسترده‌ای را علیه دیگر کشورها صورت دهد. به عنوان مثال، ارتش آمریکا در جنگ‌های اخیر افغانستان، عراق، لیبی و حتی صربستان از پایگاه‌ها و شبکه لجستیک خود که از قلب آمریکا به مرزهای دشمن‌های ساختگی‌اش گسترده شده، حملاتی را انجام دهد و این اطمینان وجود داشته باشد که هیچ حمله متقابلی به داخل خاک آمریکا که هیچ، حتی به نزدیکی قاره آمریکا نیز کشیده نمی‌شود.

اما تحلیلگر این نشریه آمریکایی بر این باور است که با پیشرفت‌های صورت گرفته در زمینه‌های هوافضا، رباتیک، یادگیری ماشین، چاپ سه‌بعدی و فناوری‌های نانو، در جنگ‌های آینده، فناوری‌های جدید به قدرت‌های بزرگ و رقیب آمریکا نظیر چین و روسیه این قدرت را خواهد داد تا حملاتی دقیق و مرگبار را به پایگاه‌های نظامی و شبکه لجستیک این کشور بکشانند و این مسئله حتی می‌تواند شامل تجهیزات نظامی آمریکا در داخل خاک این کشور نیز بشود.

به عنوان مثال، موشک‌های مافوق صوت جدید می‌تواند سرعت و برد موشک‌های بالستیک را با قدرت مانور و دقت موشک‌های کروز ترکیب کند. هواپیماهای بدون سرنشین و گلایدرهای بدون موتور زیردریایی به برد فرااقیانوسی رسیده‌اند. الگوریتم‌های کشف شده می‌تواند حملات بیش از یک‌هزار هواپیمای بدون سرنشین را به صورت همزمان هماهنگ کند و یا حتی دستگاه‌های چاپگر سه بعدی کربنی قادرند در مدتی کمتر از یک روز، بیش از هزار هواپیمای بدون سرنشین را با هزینه‌ای کمتر از 10 دلار برای هر فروند تولید کنند و در نهایت نیز علم مواد نانو می‌تواند این تجهیزات بدون سرنشین را به کلاهک‌های مرگباری مجهز کند که قدرت تخریب آنها چندین برابر مواد منفجره متعارف است.

بر اساس این گزارش، توسعه این تجهیزات پیشرفته نظامی و قرار گرفتن آن در اختیار قدرت‌هایی چون روسیه و چین، باعث شده تا شیوه‌های فعلی نبرد آمریکا دیگر منسوخ شده به نظر برسد چرا که این دو قدرت بزرگ امروز زرادخانه‌هایی پر از موشک‌های دوربرد و هواپیماهای بدون سرنشین مجهز به تسلیحات جدید در اختیار دارند که مصونیت آمریکا از هرگونه عملیات نظامی را به چالش کشیده است.

امروز، برخلاف گذشته که حمله به پایگاه‌های آمریکا نیازمند حملاتی ویژه و یا حملات هسته‌ای بود که می‌توانست با پاسخ جدی آمریکا مواجه شود، دو کشور چین و روسیه با تجهیزاتی که در اختیار دارند می‌توانند تعداد بسیار زیادی از موشک‌های متعارف را با استفاده از تجهیزات بدون سرنشین بسیار کم هزینه با سرعتی غیرقابل توصیف به سمت پایگاه‌های آمریکا روانه کنند و بدون اینکه ارتش آمریکا حتی فرصت واکنش پیدا کند، تمام این تجهیزات در جا نابود شوند. ارتش آمریکا نیز به نظر نمی‌رسد که آمادگی چندانی برای مواجهه با اینگونه حملات را داشته باشد چرا که اکثر پایگاه‌های این کشور به سامانه‌های پدافندی مجهز نیست و اگر هم باشد، تعداد آن بسیار اندک است و به دلیل تصوری منسوخ شده که این کشور همچنان درباره مصونیت نظامی خود دارد، اغلب تجهیزات نظامی‌اش را با حفاظت بسیار اندک در پایگاه‌هایش مستقر کرده است. علاوه بر این، نیروهای لجستیک آمریکا عمدتاً شامل کشتی‌های غیرمسلحی می‌شود که با قدرت بخار کار می‌کنند و ناوها و زیردریایی‌های آمریکایی نیز قابلیت تجهیز مجدد زمانی که در وسط دریاها و اقیانوس‌ها هستند، را ندارند و در زمان نبردهای احتمالی باید میان منطقه جنگ و تعداد اندک شماری از بنادر قابل دسترس آمریکا و متحدان این کشور در رفت‌وآمد باشند.

از سوی دیگر، ارتش آمریکا در تلاش برای مقابله با قابلیت‌های ضد دسترسی (A2/AD) چین و روسیه، وابستگی خود به سامانه‌های نظامی که نیازمند پایگاه‌ها و شبکه لجستیک نظامی امن است، افزایش داده که همین مسئله اوضاع را برای آمریکا بسیار وخیم‌تر خواهد کرد. به عنوان مثال، آمریکا برای این کار از سامانه هوایی B-21 استفاده می‌کند که هنوز عملیاتی نشده اما روسیه و چین هم‌اکنون نیز توانایی نابود کردن این سامانه‌های هوایی را دارند.