تهران- الکوثر:   داود پور صحت کارشناس رسانه در یادداشتی نوشت: نشست دو روزه رؤسای پارلمان از 17 کشور عربی و نمایندگانی از دیگر پارلمان ها به میزبانی اردن با شعار «قدس پایتخت ابدی دولت فلسطین» یکشنبه این هفته آغاز و دوشنبه با صدور بیانیه پایانی به کار خود خاتمه داد.
اتحادیه پارلمانی عرب به عنوان یکی از زیرمجموعه های اتحادیه عرب در سال 1974 به منظور بررسی راه های همبستگی کشورهای عربی تشکیل شد و در آن سال نمایندگانی از پارلمان های اردن ، بحرین ، تونس ، سودان ، سوریه ، فلسطین ، کویت ، لبنان ، مصر و موریتانی شرکت کردند و اکنون تمام 22 عضو اتحادیه عرب در آن حضور دارند و دبیرخانه این اتحادیه پیش از بحران سوریه، در این کشور قرار داشت .
رؤسای پارلمانی عرب با تاکید بر پایان دادن به منازعات در خاورمیانه در بیانیه خود تصریح کردند که بازگشت امنیت و ثبات به منطقه تنها با پایان اشغالگری صهیونیست ها محقق می شود. تشکیل کشور فلسطین به پایتختی قدس در مرزهای 1967 و تضمین بازگشت آوارگان فلسطینی نیز از جمله موارد مورد تاکید در بیانیه یاد شده است.
در ادامه بیانیه پایانی بیست و نهمین نشست اتحادیه پارلمانی عرب آمده است : یکی از مهمترین گام ها برای حمایت از فلسطین، توقف اشکال مختلف عادی سازی و سازشکاری با اشغالگران اسرائیلی است. علاوه بر این بر لزوم یکپارچگی تلاش ها برای حمایت از آرمان فلسطین و اتخاذ تدابیر لازم برای مواجه با طرح هایی که خواهان نابودی این آرمان هستند ، تاکید شده است.
با وجود صدور این بیانیه و شعار اصلی نشست، در جریان برگزاری آن دو دستگی میان برخی اعضا به خاطر نگاه ها و مصالح و منافع ایجاد شد و اکنون سوال اینجاست که در نشستی که به نام قدس پایتخت ابدی فلسطین است و نمایندگان اعراب با علم و اطلاع قبلی در آن حضور می یابند، چنین بیانیه ای چه تاثیری بر فلسطین و سرنوشت آن بعد از هفتاد سال دارد.
پیش از این نیز نشست های مشابهی از سوی اعراب با نام فلسطین و تحولات مربوط به آن برگزار شده بود، ولی هیچ تاثیری در سرنوشت این کشور اشغالی نداشت .
پیش از نشست اردن، نشست فوق العاده اجلاس پارلمانی عرب 31 تیر ماه 1397 در قاهره پایتخت مصر و بنا بر درخواست دولت کویت برای حمایت از ملت فلسطین در برابر جنایت های رژیم اشغالگر در غزه و مخالفت با قانون صهیونیستی و نژادپرستانه «کشور یهود» برگزار شد.
در نشست اردن کشورهایی مانند عربستان، امارات و مصر با گنجاندن بندی در بیانیه نهایی نشست اتحادیه پارلمانی عرب مبنی بر رد هرگونه عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی مخالفت کرده و در مقابل مابقی 19 عضو این اتحادیه از جمله اردن به عنوان میزبان و رئیس آن، خواستار این اقدام البته بر روی کاغذ و بیانیه شدند.
باید در نظر داشت که افکار عمومی جهان با وجود برخی گرایش های شدید ناسیونالیستی در بین برخی کشورهای عرب، نسبت به تحولات و اوضاع خاورمیانه چنین برخوردهایی را از زمان اشغال فلسطین از سوی رژیم صهیونیستی در سال های 1948 تا امروز شاهد بوده است که هیچ تاثیری در سرنوشت مردم فلسطین نداشته و ندارد و اگر این وضعیت ادامه یابد، هیچگاه نمی تواند قدمی عملی برای آوارگان فلسطینی و پایان اشغال خانه و کاشانه آنان داشته باشد. 
ایجاد چنین وضعیتی ناشی از وجود دو علت و زمینه اصلی است که موجب شده تا هیچ قدم موثری نتوان برای فلسطین و فلسطینیان برداشت که برخی از نسل های آن در دوره آوارگی چشم از جهان بستند و نسل های بعدی آن نیز چندان امیدی به نتیجه مطلوب با اقدامات جهان عرب که نمونه آن را این روزها در اردن شاهد بودیم ، ندارند.
اولین عامل نبود اتحاد عملی و سیاست جدی از سوی کشورهای عرب نسبت به موضوع فلسطین و اولویت دادن به آن به عنوان موضوع اول است . چنین سیاستی نیز از آنجا ناشی می شود که برخی از این اعراب به خاطر مشکلات درونی مانند بحران های سیاسی ، اجتماعی و فرهنگی به دنبال حل آنها هستند و برخی دیگر سرشار از ثروت های نفتی موجود تمایل چندانی به درگیر کردن خود با دیگر قدرت ها و رژیم صهیونیستی در اربتاط با موضوع فلسطین ندارند و بیشتر تلاش می کنند تا همه طرف ها را به صورت علنی و پشت پرده با خود همراه کرده تا اموراتشان بگذرد.
انتشار برخی اخبار در ارتباط با وجود روابط پنهان میان رژیم صهیونیستی و برخی اعراب در سال های اخیر و رفت و آمدهای غیرعلنی مقام های این رژیم به پایتخت های عربی برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس ، دیدارهای مخفیانه در کنفرانس ها و همایش ها همه از آنجا ناشی می شود که سران تعدادی از کشورهای عربی چندان اهمیتی به موضوع فلسطین و سرنوشت این کشور نمی دهند و بیشتر به دنبال زد و بدهای خود با قدرت های بزرگ و کشورهای با نفوذ برای حفظ نظام های سنتی ، کهن و پادشاهی هستند و سخنان «تسیپی لیونی» وزیر خارجه سابق رژیم صهیونیستی در ارتباط با روابط خود با اعراب چنین زد و بندهایی را واضح و روشن می کند.
البته موضوع دیگری که باید در نظر داشت، افکار عمومی در جهان عرب است که هیچگاه چنین سیاست ها و اقدام هایی را از سوی دولت های خود نمی پذیرند وهمواره بر لزوم اقدام برای فلسطینی ها تاکید داشته و حتی برخی مواقع حرکت های مردمی و برپایی کمپین هایی را نیز در این خصوص شاهد هستیم و علت در پیش گرفتن سیاست های مزبور از سوی تعدادی از دولت ها ترس از افکار عمومی و بروز مشکلات از سوی مردم است.
«عاطف الطراونه» رئیس پارلمان اردن هم در همین ارتباط با رد درخواست عربستان، امارات و مصر در اجلاس اخیر تاکید کرد : ملت های عربی همگی و به تنهایی نزدیکی و عادی سازی روابط با اسرائیل را رد کرده و اتحادیه پارلمانی عرب نیز تابع اراده ملت ها است.
در نشست اردن نمایندگان سوریه ، لبنان و فلسطین نیز در یک موضع گیری قاطع هرگونه عادی سازی روابط با اسرائیل را رد کرده و بر ضرورت وجود بندی مبنی بر این موضع در بیانیه نهایی این نشست تاکید کردند.
«مرزوق الغانم» رئیس مجلس کویت هم در این نشست با تأکید بر ضرورت تحرک برای حمایت از مساله قدس در سطح بین المللی، خواستار مقابله با عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی و «حرام دانستن» آن به لحاظ سیاسی شد.
علت دوم هم تهدید از سوی رژیم صهیونیستی به خاطر برخی برخوردهای نظامی و سیاسی با کشورهای مختلف در سایه حمایت های آمریکا و انگلیس است که قدرت هرگونه ابتکار عمل از اعراب را به صورت عملی گرفته است.
سخن آخر این که در سال های اخیر تنها یک اقدام عملی توانسته تا اسراییل را با وجود سوابق درگیری های نظامی علیه کشورهایی مانند مصر و وارد کردن ضربات نظامی به آنها ناکام کند و آن مقاومت و حضور در جبهه مقاومت برای احقاق حقوق فلسطینیان و فلسطین است.
در سایه وجود چنین جبهه ای شامل چند کشور منطقه مانند ایران ، سوریه و لبنان و برخی جنبش های جهادی و مبارز در فلسطین، اکنون اسراییل جرات حتی تهدید آنان را ندارد و نمونه آن را می توان در برخورد با «جنبش مقاومت اسلامی فلسطین» (حماس) در چند ماه گذشته شاهد بود که به محض آغاز درگیری و روانه شدن موشک ها به سمت مناطق اشغالی از سوی حماس قبل از 48 ساعت تل آویو درخواست آتش بس کرد و وزیر جنگ آن نیز مجبور به استعفا شد .