به گزارش پایگاه شبکه الکوثر، عبدالباری عطوان سردبیر روزنامه اینترنتی رای الیوم که از لندن به روز می‌شود در تازه‌ترین یادداشت خود آورده است، از کنفرانس اقتصادی که دیروز در بیروت به کار خود خاتمه داد چه می‌نوشتیم؟ اگر چهار هواپیمای اف 16 اسرائیل به سوریه حمله نمی‌کردند و در تلاش برای هدف قرار دادن مواضعی در جنوب دمشق موشک‌های خود را شلیک نمی‌کردند و پدافند زمینی سوریه چهار فروند از آن‌ها را خنثی نمی‌کرد، این کنفرانس به هیچ وجه محور توجه مردم کشور‌های عربی نبود، زیرا بدترین در نوع خود در تاریخ کنفرانس‌های عربی به شمار می‌آید.

بعید نیست این موشک‌های اسرائیل از بالای سر شرکت کنندگان در کنفرانس که سوریه در آن شرکت نداشت و صندلی اش مانند همه کنفرانس‌های عربی سیاسی و اقتصادی در هشت سال گذشته خالی بود؛ عبور کرده باشد.
افتخار بزرگی برای ملت سوریه، رهبری و ارتش آن است که هدف تروریسم اسرائیل و همراهی تعدادی از عرب‌ها قرار بگیرد. کسانی که این روز‌ها هدف هواپیما‌ها و موشک‌های اسرائیل قرار می‌گیرند همان‌هایی هستند که پاره آتش در دست گرفته و با پایبندی به اصول عربی در سنگر کرامت ایستاده اند آن هم در زمانی که خیلی‌ها دست از این اصول برداشته و در سنگر دشمنان امت قرار گرفته اند.
هرچند سوریه در کنفرانس اقتصادی عربی که خفت و خواری کشور‌های عربی را با توجه به غیبت بیشتر شاهان، روسای جمهور و امرا در آن، به زشت‌ترین شکل ممکن به تصویر کشید؛ غایب بود، اما صفات اساسی برای مقابله با این تجاوزگری را از دست نداده است و در واکنش به آن، موشکی هم به سمت بلندی‌های جولان شلیک کرد که ممکن است چنین حملاتی در آینده نزدیک به بارانی از موشک تبدیل شود یا دست کم این طور امیدواریم.
از جمله تناقض‌های این کنفرانس دعوت از آوارگان سوری در بیانیه پایانی برای بازگشت به کشورشان و خواستار شدن کاهش رنج آنان از طریق اعطای کمک از صندوق‌های عربی بود، اما شرکت کنندگان در کنفرانس نگفتند که این آوارگان باید کجا و چگونه بازگردند؟ به خانه‌های ویران شده شان با پول کشور‌های عربی؟ یا برپا کردن چادر روی ویرانه‌های آن؟
به غیر از کشور‌های فقیر و بی پول و غرق در بدهی مانند لبنان و اردن و در درجه بعدی سودان همه شرکت کنندگان در این کنفرانس مرز‌های خود را به روی آوارگان و پناهندگان سوری که برایشان گریه می‌کنند و خواستار کاهش رنج آن‌ها هستند؛ بستند. اما کشور‌های نفت خیز و ثروتمند که صندوق‌های حکومتی شان حاوی صد‌ها میلیارد پول است جز اجرای اوامر مستقیم آمریکا و دستورات غیرمستقیم اسرائیل و ارائه اسلحه کشتار جمعی کاری نکردند.
چیزی که تعجب ما را از این کنفرانس و اتحادیه عرب که خواستار برگزاری آن در لبنان شد بر می‌انگیزد اظهارات و سخنانی بود که بر بازگشت سوریه به اتحادیه عرب و سپس اقدام مشترک عربی تمرکز می‌کرد. این اقدام مشترک عربی کجاست؟ اتحادیه عرب و رهبران عرب کجایند؟
اقدام مشترک عربی محدود شده است به ناتوی عربی و خدمت به طرح‌های آمریکا و اسرائیل ضد محور مقاومت و هرکس که در برابر طرح خصمانه شهرک سازی اسرائیل بایستد. ضمنا سوریه کی خواستار بازگشت به اتحادیه عرب شد؟ ما از تمام مسئولان این اتحادیه می‌خواهیم سندی برای این ادعا رو کنند.
دوست داشتیم میشل عون رئیس جمهور لبنان وقتی که از ضعف این کنفرانس و غیبت بیشتر رهبران عربی در آن مطلع شد از میزبانی کشورش برای آن انصراف می‌داد، همان طور که زین العابدین علی رئیس جمهور اسبق تونس بیش از ده سال پیش کاری کرد که تحریم کنندگان درس بگیرند و به لزوم احترام به حداقل معیار‌های کنفرانس‌های عربی احترام بگذارند، زیرا این غیبت شایسته و زیبنده کشورش نیست و اهانت به آن به شمار می‌رود حال آن که لبنان نمونه واقعی دمکراسی در منطقه است و همواره تریبون سیاسی و فرهنگی همه کشور‌های عربی بوده است، اما متاسفانه عون خشم خود را فرو خورد و برای رعایت ادب این کار را نکرد.
سوریه با همراهی عرب‌ها هدف تجاوز اسرائیل و آمریکا قرار دارد، زیرا از توطئه عبور کرده و ارتشش بیشتر سرزمین‌های خارج از سیطره دولت را پس گرفته است. اگر در آینده نزدیک اتحادیه عرب جدیدی تشکیل شد امیدواریم که یکی از اصلی‌ترین شروط آن پایبندی به اصول عربی و ادبیات و ارزش‌های محور مقاومت و تعیین فلسطین و قدس اشغالی به عنوان هدف اصلی باشد. باز هم می‌گوییم اگرچه دیگران این را دور از دسترس می‌دانند ما آن را نزدیک می‌بینیم.

برای اطلاع از آخرین خبرهای ایران و جهان اینجا کلیک کنید