تهران- الکوثر:  با مطالعه همه جانبه فرمایشات امام حسین علیه‌السلام از مکه به سوی کربلا در می‌یابیم حضرت در رفتار و کلامشان به معارفی اشاره می‌کند که تا قبل از آن کمتر از حضرت دیده یا شنیده می‌شد؛ شرط همراهی با امام حی، راهکار رسیدن به لقای خداوند، کعبه نمادی از رفتار در قبال امام معصوم، درس اطاعت و تبعیت محض از هادی زمانه، درس اذن گرفتن از امام (ع) در سخت‌ترین و نیز آسان‌ترین شرایط و ... از جمله این مفاهیم ارزشی است که امام حسین (ع) به اصحاب خویش آموختند. 

اما جالب است که بدانیم امام حسین (ع) در لحظات پایانی عمر شریفشان سخنانی خطاب به اصحاب خویش ایراد فرمودند که نشان از عمق حساسیت این امر مهم دارد؛ امری که متأسفانه اکنون بسیار مورد غفلت واقع شده است. این امر همان موضوع «مهدویت، آخرالزمان و ظهور» است. جالب‌تر اینکه این متن از سوی امام محمد باقر (ع) به عنوان امام صامتی که در کربلا حضور داشتند بیان شده است.

در ادامه، متن این خطبه امام حسین (ع) را به نقل از امام محمد باقر (ع) از صفحه ۱۳۹ کتاب «مختصرالبصائر» محمد حسن حلی عاملی و صفحه ۸۴۸ از جلد دوم کتاب «الخرائج و الجرائح» قطب راوندی بخوانید.

متن احادیث

۱- قَالَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع لِأَصْحَابِهِ قَبْلَ أَنْ یُقْتَلَ

حسین بن علی (علیهماالسلام) قبل از اینکه کشته شود به اصحابش فرمود:

۲ - إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص قَالَ یَا بُنَیَّ إِنَّکَ سَــتُسَاقُ إِلَى الْعِرَاقِ

همانا رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) (به من) فرمود: اى فرزندم! همانا تو به زودى به سوى عراق سوق داده خواهى شد.

۳- وَ هِیَ أَرْضٌ قَدِ الْتَقَى بِهَا النَّبِیُّونَ وَ أَوْصِیَاءُ النَّبِیِّینَ

و آن زمینی است که انبیاء و اوصیاى انبیاء با آن ملاقات کردند.

۴-  وَ هِیَ أَرْضٌ تُدْعَى عَمُورَا

و آن زمینی است که «عمور» نامیده می‌‌شود.

۵-  وَ إِنَّکَ تُسْتَشْهَدُ بِهَا وَ یُسْتَشْهَدُ مَعَکَ جَمَاعَهٌ مِنْ أَصْحَابِکَ لَا یَجِدُونَ‌ أَلَمَ مَسِّ الْحَدِیدِ

و همانا تو و جماعتی از اصحاب تو در آن سرزمین شهید خواهی شد که (آنان) درد آهن (نیزه و شمشیر) را حس نمى‌‌کنند.

۶- وَ تَلَا ﴿ قُلْنا یا نارُکُونی ‌بَرْداً وَ سَلاماً عَلى ‌إِبْراهیمَ﴾ تَکُونُ الْحَرْبُ عَلَیْکَ وَ عَلَیْهِمْ بَرْداً وَ سَلَاماً

سپس این آیه را تلاوت فرمود: «گفتیم: ای آتش! سرد و سلامت باش بر ابراهیم»، جنگ براى تو و بر اینان (همراهانت) سرد و سلامت خواهد شد.

۷- فَأَبْشِرُوا فَوَ اللَّهِ لَئِنْ قَتَلُونَا فَإِنَّا نَرِدُ عَلَى نَبِیِّنَا

سپس (امام حسین به اصحاب خود فرمود:) بشارت باد بر شما. به خدا سوگند، اگر چه (دشمنان) ما را مى‌‌کشند، ولى ما بر پیامبرمان (صلی الله علیه و آله و سلم) وارد می‌‌شویم.

۸- ثُمَّ أَمْکُثُ مَا شَاءَ اللَّهُ

سپس من به قدرى که خدا بخواهد مکث خواهم کرد!

۹ -  فَأَکُونُ أَوَّلَ مَنْ تَنْشَقُّ عَنْهُ الْأَرْضُ

سپس اول کسى خواهم بود که زمین برایش شکافته مى‌‌شود.

۱۰- فَأَخْرُجُ خَرْجَهً یُوَافِقُ ذَلِکَ خَرْجَهَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ قِیَامَ قَائِمِنَا وَ حَیَاهَ رَسُولِ اللَّهِ ص

و خارج خواهم شد (خروج خواهم کرد)، خارج شدنی که موافق آن خارج شدن امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) و قیام قائم ما و حیات رسول‌ الله (صلی الله علیه و آله و سلم) است.

۱۱- ثُمَّ لَیَنْزِلَنَّ عَلَیَّ وَفْدٌ مِنَ السَّمَاءِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ لَمْ یَنْزِلُوا إِلَى الْأَرْضِ قَطُّ

سپس افرادى از آسمان که نزد خدایند بر من نازل می‌‌شوند در حالی که هرگز به سوی زمین نازل نشده‌‌اند.

۱۲- وَ لَیَنْزِلَنَّ إِلَیَ‌ جَبْرَئِیلُ وَ مِیکَائِیلُ وَ إِسْرَافِیلُ وَ جُنُودٌ مِنَ الْمَلَائِکَهِ

و جبرئیل، میکائیل، اسرافیل و لشکریانی از ملائکه بر من نازل خواهند شد.

۱۳- وَ لَیَنْزِلَنَّ مُحَمَّدٌ وَ عَلِیٌّ وَ أَنَا وَ أَخِی وَ جَمِیعُ مَنْ مَنَّ اللَّهُ عَلَیْهِ فِی حَمُولَاتٍ مِنْ حَمُولَاتِ الرَّبِّ جِمَالٍ مِنْ نُورٍ لَمْ یَرْکَبْهَا مَخْلُوقٌ

حضرت محمد و على و من و برادرم و همه آن کسانی که خدا بر آنان منت نهاده، درحمل‌ کنندگانی از حاملان پروردگار نازل می‌‌شویم، شترانی از نور که تا کنون احدى از خلایق بر آن‌ها سوار نشده‌‌اند.

۱۴- ثُمَّ لَیَهُزَّنَّ مُحَمَّدٌ ص لِوَاءَهُ وَ لَیَدْفَعُهُ إِلَى قَائِمِنَا مَعَ سَیْفِهِ

بعد از این، حضرت محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) پرچم خود را به اهتزاز در می‌‌آورد و آن را به همراه شمشیرش به قائم ما می‌‌دهد.

۱۵- ثُمَّ إِنَّا نَمْکُثُ مِنْ بَعْدِ ذَلِکَ مَا شَاءَ اللَّهُ

سپس ما بعد از آن، مدتی که خدا بخواهد مکث می‌‌کنیم.

۱۶-  ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ یُخْرِجُ مِنْ مَسْجِدِ الْکُوفَهِ عَیْناً مِنْ دُهْنٍ وَ عَیْناً مِنْ مَاءٍ وَ عَیْناً مِنْ لَبَنٍ

بعد آن، همانا خداوند از مسجد کوفه چشمه‌‌اى از روغن و چشمه‌‌اى از آب و چشمه‌‌اى از شیر خارج می‌‌کند.

۱۷- ثُمَّ إِنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ یَدْفَعُ إِلَیَّ سَیْفَ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ یَبْعَثُنِی إِلَى الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ

همانا بعد از آن، امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) شمشیر رسول خدا را به من می‌‌دهد و مرا به سوى مشرق و مغرب زمین (تجهیز و) روانه می‌‌کند.

۱۸- فَلَا آتِی عَلَى عَدُوٍّ لِلَّهِ إِلَّا أَهْرَقْتُ دَمَهُ وَ لَا أَدَعُ صَنَماً إِلَّا أَحْرَقْتُهُ

پس من به هیچ یک از دشمنان خدا بر نمی‌‌خورم مگر اینکه خون او را می‌‌ریزم و هیچ بتى را نمى‌‌بینم مگر اینکه آن را مى‌‌سوزانم.

۱۹- حَتَّى أَقَعَ إِلَى الْهِنْدِ فَأَفْتَحَهَا

تا اینکه به هند می‌‌رسم و آن را فتح مى‌‌کنم.

۲۰- وَ إِنَّ دَانِیَالَ وَ یُوشَعَ یَخْرُجَانِ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع یَقُولَانِ‌ صَدَقَ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ

و همانا دانیال و یوشع خارج می‌‌شوند و به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) عرضه می‌‌دارند که خدا و رسول او راست گفته‌‌اند.

۲۱- وَ یَبْعَثُ مَعَهُمَا إِلَى الْبَصْرَهِ سَبْعِینَ رَجُلًا فَیَقْتُلُونَ مُقَاتِلِیهِمْ

سپس ایشان با تعداد هفتاد مرد بسوى بصره می‌روند و دشمنان خود را مى‌‌کشند.

۲۲- وَ یَبْعَثُ بَعْثاً إِلَى الرُّومِ فَیَفْتَحُ اللَّهُ لَهُمْ

و گروهى به سوی روم اعزام مى‌‌شوند و خداوند پیروزى را نصیب آنان می‌‌کند.

۲۳- ثُمَّ لَأَقْتُلَنَّ کُلَّ دَابَّهٍ حَرَّمَ اللَّهُ لَحْمَهَا حَتَّى لَا یَکُونَ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ إِلَّا الطَّیِّبُ

سپس، من هر جنبنده‌‌ای را که خدا گوشت آن را حرام کرده مى‌‌کشم تا اینکه در روى زمین غیر از گوشت طیب چیزى نباشد.

۲۴- وَ أَعْرِضُ عَلَى الْیَهُودِ وَ النَّصَارَى وَ سَائِرِ الْمِلَلِ وَ لَأُخَیِّرَنَّهُمْ بَیْنَ الْإِسْلَامِ وَ السَّیْفِ فَمَنْ أَسْلَمَ مَنَنْتُ عَلَیْهِ وَ مَنْ کَرِهَ الْإِسْلَامَ أَهْرَقَ اللَّهُ دَمَهُ

من بر یهود و نصارا و سایر ملل اسلام را عرضه مى‌‌دارم و آنان را بین اسلام و شمشیر مخیر مى‌‌گذارم؛ پس هر کس اسلام بیاورد، منت بر او می‌‌گذارم و هر کس از اسلام کراهت داشته باشد خدا خون او را خواهد ریخت.

۲۵ -  وَ لَا یَبْقَى رَجُلٌ مِنْ شِیعَتِنَا إِلَّا أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَیْهِ مَلَکاً یَمْسَحُ عَنْ وَجْهِهِ التُّرَابَ وَ یُعَرِّفُهُ أَزْوَاجَهُ وَ مَنْزِلَتَهُ فِی الْجَنَّهِ

هیچ مردى از شیعیان ما روى زمین باقی نخواهد بود، مگر اینکه خداوند مَلَکى را به سوی او نازل می‌‌کند تا خاک را از روى او کنار زند و همسرانش و مقامش را در بهشت به وى بنمایاند.

۲۶ - وَ لَا یَبْقَى عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ أَعْمَى وَ لَا مُقْعَدٌ وَ لَا مُبْتَلًى إِلَّا کَشَفَ اللَّهُ عَنْهُ بَلَاءَهُ بِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ

در روى زمین شخص نابینا و زمین‌‌گیر و مبتلائى نخواهد بود مگر اینکه خداوند به وسیله ما اهل‌ بیت بلا را از او برطرف مى‌‌کند.

۲۷- وَ لَیُنْزِلَنَّالْبَرَکَهَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ حَتَّى إِنَّ الشَّجَرَهَ لَتُقْصَفُ بِمَا یَزِیدُ اللَّهُ فِیهَا مِنَ الثَّمَرَهِ وَ لَتَأْکُلُنَّ ثَمَرَهَ الشِّتَاءِ فِی الصَّیْفِ وَ ثَمَرَهَ الصَّیْفِ فِی الشِّتَاءِ

و به قدرى برکت از آسمان به سوی زمین نازل مى‌‌شود که شاخه درخت از زیادى میوه مى‌‌شکند! میوه زمستانى در تابستان و میوه تابستانى در زمستان خورده مى‌‌شود.

۲۸ - وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ عَزَّ وَ جَلَ‌﴿ وَلَوْأَنَّأَهْلَالْقُرى‌آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ منَ السَّماءِ وَالْأَرْضِ وَلکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ﴾.

و این است معناى سخن خداوند عزوجل که مى‌‌فرماید: «یعنى اگر اهل کتاب ایمان می‌‌آوردند و تقوا پیشه می‌‌کردند، ما به یقین برکاتى از آسمان و زمین براى آنان قرار می‌‌دادیم، ولى اینان تکذیب کردند و ما آنان را به واسطه آنچه کسب کردند مؤاخذه کردیم.»

۲۹- ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ لَیَهَبُ لِشِیعَتِنَا کَرَامَهً لَا یَخْفَى عَلَیْهِمْ شَیْ‌ءٌ فِی الْأَرْضِ وَ مَا کَانَ فِیهَا

سپس خداوند کرامتى را برای شیعیان ما عطا می‌‌کند که چیزى در زمین و آنچه در آن هست بر آنان پنهان نخواهد بود.

۳۰-  حَتَّى إِنَّ الرَّجُلَ مِنْهُمْ یُرِیدُ أَنْ یَعْلَمَ عِلْمَ أَهْلِ بَیْتِهِ فَیُخْبِرَهُمْ بِعِلْمِ مَا یَعْمَلُونَ.

تا اینکه مردى از میان این‌ها اراده کند که دانشی از اهل بیت خود بداند، آنان را با علم به آنچه انجام می‌‌دهند آگاه می‌‌سازد.

ازصفحه محرم الکوثر فارسی دیدن کنید

از صفحات دین و زندگی و ندای نور الکوثر فارسی دیدن کنید

آموزش سوره های قرآن ویژه کودکان