قرآن کریم - الکوثر: سوره آل عمران سومین سوره قرآن است و داراى دویست آیه است. این سوره در مدینه نازل شده است.این سوره در ترتیب مصحف سومین سوره و در ترتیب نزول هشتاد و نهمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره انفال و پس از آن سوره احزاب نازل شده است.

ابى بن كعب از رسول اكرم صلی الله علیه و آله نقل كرده است كه فرمود: هر كس سوره آل عمران را بخواند خداوند به هر آیه‌اى امانى براى گذشت از پل دوزخ به او عطا می كند.

ابن عباس می گوید: پیغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: هر كه سوره آل عمران را در روز جمعه بخواند تا وقتى كه خورشید غروب كند خدا و فرشتگان براى او درود مى‌فرستند.

بریدة می گوید: نبى اكرم صلی الله علیه و آله فرمود: سوره بقره و سوره آل عمران را یاد بگیرید زیرا آنها دو نور هستند و در روز قیامت براى كسى كه آنها را بداند مانند دو ابر یا دو پرده یا دو صف از پرندگان بر او سایه مى‌اندازند.

هدف سوره

علامه طباطبائی (ره) در مورد هدف این سوره می گوید:

سوره آل عمران، این مقصود را دنبال می‌كند كه مؤمنین را به توحید كلمه بخواند، تشویقشان كند تا هر چه زودتر یك پارچه شوند، و خود را برای مقابله با دشمنان یعنی یهود و نصارا و مشركین آماده سازند، باید در مقابل ناملایماتی كه می‌بینند صبر كنند، زیرا موقعیتی بس خطرناك دارند، چون دشمنان مشغول جمع‌آوری نیرو هستند و در خاموش كردن نور خدا با دست و دهان خود یک دل و یك جهت شده‌اند.

این احتمال خیلی به ذهن نزدیك می‌رسد كه سوره آل عمران همه‌ اش یكباره نازل شده باشد، برای اینكه آیاتش كه دویست آیه است ظهوری روشن در بهم پیوستگی و انسجام دارد، و از اول تا به آخر متناسب با هم است، و پیداست كه همه اغراض آنها بهم مربوط است.

و به همین جهت این احتمال از هر احتمالی دیگر بنظر قوی‌تر می‌آید، كه بگوئیم این سوره وقتی به رسول خدا (ص) نازل شده كه تا حدودی بنیان دین استقرار پیدا کرده بود اما هنوز آنگونه که باید مستقر نشده بود. برای اینكه در بین آیاتش، هم سخنی از جنگ احد، و واقعه مباهله و نفرین كردن با نصارای نجران، و یادی از كار یهود دیده می‌شود و هم تحریكی نسبت به مشركین است. و نیز مسلمانان را به صبر می‌خواند، و دستور می‌دهد تا یكدیگر را به صبر سفارش كنند، و دست به دست یكدیگر داده وحدتی تشكیل دهند و همه اینها مؤید این معنا است كه سوره مورد بحث، در روزگاری نازل شده كه مسلمانان، مبتلا به دفاع از حوزه دین بودند، دفاعی كه برای آن، همه قوا و اركان خود را بسیج كرده بودند. از یك طرف در اثر فتنه جوئیهای یهود و نصارا در داخل جمعیت خود، با درگیریها و فتنه و آشوبها روبرو بودند، فتنه‌هایی كه تشكل آنان را سست می‌كرد، باید برای خاموش كردن آشوبهای آنان قسمت عمده‌ای از وقت خود را صرف احتجاج و بگومگوی با آنان كنند، و از سوی دیگر با مشركین درگیر بودند، و باید با آنها بجنگند، و همیشه در حال آماده باش بوده و لحظه‌ای امنیت نداشته باشند، چون در آن ایام اسلام در حال انتشار بوده و آوازه‌اش همه جا را پر كرده بود، و دنیا از یهود و نصاری ومشركین عرب و ورای آنها روم و ایران و غیره، همه علیه اسلام قیام كرده بودند.

خدای سبحان در این سوره از حقایق و معارفی كه مومنین را به سوی آنها هدایت فرموده، آن مقداری را كه باعث دلگرمی مؤمنین است یادآور می‌ شود تا مؤمنین، هم دلخوش شوند و هم آلودگی شبهات و وساوس شیطانی و تسویلات اهل كتاب از دلهاشان زایل شود، و هم برایشان روشن گردد كه خدای تعالی هرگز از تدبیر ملك خود غافل نبوده، و خلق او را عاجز نكرده‌اند، و اگر دین خود را تشریع نموده و جمعی از بندگانش را بسوی آن دین هدایت نموده، همه بر طبق طریقه و عادت جاریه و سنت دائمی خود بوده، و آن سنت عبارت است از سنت علل و اسباب پس مؤمن و كافر هم طبق همین سنت علل و اسباب زندگی می‌كنند، یك روز دنیا به كام كافر و روزی دیگر به كام مؤمن است چون دنیا میدان امتحان است، و امروز روز عمل و فردا روز جزا است.

از صفحه  ندای نور الکوثر فارسی هم دیدن کنید