کلمه «بسمه تعالی» صحیح نبوده و «باسمه تعالی» درست است، چرا که لفظ اسم از نوع اسماء ثلاثی مجرد جامد است که بنا به رأی علما بصره از ماده سمو به معنای علو است و لام الفعلش (واو) حذف شده و بجای آن همزه وصل مسکور در اولش قرار گرفته است.
بنا به رأی علماء کوفه، اصل این کلمه «وسم» به معنای علامت است که واو آن بدل به همزه شده است، این کلمه باسمه نوشته می‌شود ولی بسمه خوانده می‌شود.
کتاب «اعراب القرآن‌الکریم و بیانه» مولف محیی‌الدین الدرویش در جلد اول تجزیه و ترکیب بسم‌الله از سوره حمد و کتاب «کلمه‌الله هی‌العلیا»حضرت آیت‌الله محمد رضا قبادی آدینه وند تجزیه و ترکیب سوره حمد نیز منابع معتبری برای این ادعا است.
در نوشتجات ادبی آمده است که همزه اسم با هر پیشوندی که بر سر آن آید باید حفظ شود، این قاعده تنها در «بسم‌الله الرحمن الرحیم» استثناء شده است بنابراین باسمه تعالی صحیح است و بسمه تعالی غلط مشهور است.