اسناد تاریخی حکایت از آن دارد که منطقه ای که اکنون آن را با نام نیجریه می شناسیم 500 سال قبل از میلاد محل سکونت اقوامی چون هوسایی، کانوری و فولانی بوده است. اسلام در قرن 13 میلادی به نیجریه رسید. این سرزمین از قرن 11 تا قرن 14 میلادی تحت سیطرۀ امپراطوری کانیم بود و از ابتدای قرن 19 تا اشغال لاغوس در سال  1851 این منطقه زیر سیطرۀ امپراطوری فولانی اداره می شد.

در سده ۱۹ میلادی نیجریه مستعمره انگلیس شد. میان سالهای 1879و 1914 یکی از کولونی های انگلستان بود. در جریان جنگ جهانی اول سپاهیان بومی آفریقای غربی با الحاق به نیروی فرانسوی، برای بیرون راندن آلمانی ها از کامرون مبارزه کردند تا اینکه در اکتبر 1960 مستقل و بصورت جمهوری فدراتیو با حکومت خود مختاری ایالات گشت.

در دوران استعمار امپراتوری بریتانیا در نیجریه که حدود 100 سال ادامه داشت، منابع طبیعی و زیرزمینی این کشور به انگلستان که در حال صنعتی شدن بود، منتقل شد. انگلستان نیجریه را ترک کرد ولی زبان، دین و نظام آموزشی خود را در این کشور به میراث گذاشت.

نیجریه پیش از رسیدن به استقلال در سال 1960، زمان طولانی تحت استعمار انگلیس قرار داشت.

پس از آن‏كه در قرن هفدهم، بسیاری از کشورهای اروپایی به سواحل غرب آفریقا راه يافتند، آن را به يكی از مهم‏ترين مراكز تجارت برده تبديل كردند، انگلیس و فرانسه نیز در اوایل قرن هجدهم با تجارت برده و دیگر ثروت‌های طبیعی در این منطقه را آغاز کردند و حاکمیت غرب آفریقا را از دست هلندی ها گرفتند. بريتانيا در پی جنگ‌های ناپلئونی و انقلاب فرانسه به عنوان حاکم مطلق در غرب آفریقا باقی ماند.

انگلیسی ها که می خواستند پیش از فرانسه، آلمان و سایر کشورهای استعمارگر اقدام کنند، ابتدا به صورت رسمی نیجریه را تحت حفاظت خود قرار داده سپس آن را به استعمار گرفتند.

منافع تجاری انگلستان امروز در لاگوس که بزرگترین شهر و مرکز تجارت نیجریه به شمار می رود، در دلتای رود نیجر متمرکز شده است. اوبا دوسونومو، پادشاه لوگاس سال 1861در یک کشتی جنگی انگلیسی مجبور به امضای قرارداد معافیت لاگوس شده و حاکمیت سراسر منطقه به دست انگلستان افتاد. بر اساس منابع تاریخی انگلیسی ها با اعمال زور و تهدید به تصرف کشور، دوسونومو را مجبور به امضای قرارداد کردند.

اساس سیاست توسعه طلبی انگلستان بر تامین مواد خام، معدنی و غذایی مختلف در راستای توسعه صنعتی استوار بود. انگلسی ها همچنین خواستار فروش تولیدات خود در بازارهای مختلف بودند.

انگلستان از 1890 تا آغاز جنگ جهانی دوم برای نقل و انتقال محموله هایی که از نیجریه به دست آورده بود، خط آهن احداث کرده و از این طریق پنبه، بادام زمینی، روغن پالم، تولیدات کشاورزی و همچنین مواد مختلف معدنی را از مناطق داخلی به بنادر منتقل کرد.

انگلیس ها با شگرد خود در سایر کشورهای مستعمره خود، برای ایجاد حاکمیت در نیجریه به اتحادهای راهبردی، همکاری با رهبران محلی و قدرت نظامی دامن زد. بسیاری از منابع تاریخی نشان می دهند که نظامیان انگلیس مخالفان را با استفاده از زور سرکوب کرده اند. در خلال این سرکوب ها هزاران نیجریه ای جان خود را از دست داده و شمار زیادی نیز دستگیر شدند.

با آغاز بحران اقتصادی در اواخر دهه 1920 و آغاز جنگ جهانی دوم در اواخر دهه 1930 میلادی، توجه انگلیس نسبت به نیجریه کم شد و در نتیجه حجم تجاری فی ما بین نیز کاهش یافت. در این راستا جنبش آزادی خواه و استقلال طلب در نیجریه آغاز شد. به ویژه قشر فرهیخته این کشور خواستار سهم بیشتری در اداره کشور شدند. پس از سال 1949 انگلیس با یک گروهی از این افراد نیجریه ای روند تدوین قانون اساسی را آغاز کرد. با آغاز این روند سهم نیجریه ای در اداره دولت افزایش یافت و این امر به استقلال نیجریه انجامید.

با استحکام حاکمیت انگلیس ها از سده 19 میلادی فعالیت های مبلغان دین مسیحیت در این کشور افزایش یافت.

میسیونرها پس از ورود به آفریقای غربی، نیجریه و بنین فعالیت های تبلیغی مسیحی خود را در راستای لغو تجارت برده داری آغاز کردند. میسیونرهای اولیه با ساکن شدن در شهر بندری باداگری که با نام بندر برده ها مشهور بود و برده ها از آنجا به سراسر جهان فرستاده می شدند، اولین مدرسه ابتدایی به سبک غربی را تاسیس کردند. با افزایش چنین مدارسی، زبان انگلیسی در طول سالها با انتشار در میان مردم نیجریه به عنوان زبان رسمی این کشور درآمد.

پس از میسیونرهای پروتستان انگلیسی، همکاران آمریکایی و کانادایی آنها وارد نیجریه شدند. با ورود میسیونرهای کاتولیک، میسونرهای پروتستان و کاتولیک این کشور را به مناطق فعالیت مختلف تقسیم کردند.