فلسطیااطراف و اکناف سرزمین فلسطین که در حمله "یوشع" به قید قرعه بین اسباط یعقوب تقسیم شد، محل زندگانی طوایف و قبایل بسیاری بود که مهم ترین آنها، قبایل "آمون" و "موآب" در قسمت شرقی عمالقه در بخش جنوبی، کنعانیها در ناحیه فرات، و قوم فلسطیان در قسمت ساحلی بودند که از این میان فلسطیان از ویژگی خاصی برخوردارند.

قوم فلسطی ( ساکنان قدیم فلسطیا ) در قسمتهای ساحلی کنعان، از سوی مدیترانه، در جنوب یافا، تا حدود سرزمین مصر، از قرن دوازدهم پیش از میلاد می زیستند.

در کتیبه هایی که از رامسس سوم به جای مانده ، نام این قوم " پولاس تی" ( Pulasti ) ذکر شده که ریشه اصلی فلسطین می باشد. کلمه فلسطین ( فلستی ) به تدریج به منطقه این قوم اطلاق، و به مرور زمان جایگزین نام کنعان شد.

فلسطیان در قرن دوازدهم پیش از میلاد از جزایر دریای اژه (احتمالاً جزیره کرت) و دیگر نواحی مدیترانه، به این منطقه آمدند و در سواحل میان یافا و غزه اقامت گزیدند.

به موجب روایات، شهرها و مراکز اولیه محل سکونت ایشان بنادر و شهرهای اشدود، " اشقلون " ( عسقلان )، "غزه"، "عقرون" و "جت" بوده است. سفالهایی که در این منطقه کشف شده نشان می دهد که سفالگری فلسطیان تقلیدی از سفالگری یونانیان است. نقوش ترسیم شده بر سفالها نیز بیانگر آن است که ایشان مردمی جنگجو بوده اند.

فلسطیها در استخراج منابع آهن و استفاده از آن مهارتی بسزا داشتند و در ساختن ابزار جنگی با آهن، بی رقیب بودند. سازمان سیاسی شهرهایشان نیز، قرنها رقیب دولت اسرائیل بود. خدای مورد پرستش آنان "داجون" ( داگون ) نام داشت که رب النوع ملی مردم فرات بود و از چهار هزار سال پیش، در میان خدایان آشور ، مقامی والا داشت. این خدا از " اوگاریت " واقع در " فنیقیه" شمالی تا نواحی غزه که فلسطیان در آن ساکن بودند، پرستیده می شد.

کشفیات باستان شناسی به اثبات رساند که مهاجرت فلسطیها به این سرزمین پیش از 1200 قبل از میلاد بوده است. در آن تاریخ فلسطیها قومی شناخته شده بودند. آنان در زمان حمله یوشع به فسلطیها از خود دفاع سرسختی کردند به گونه ای که در کتاب تورات بارها به آن اشاره شده است.

"شاؤل" نخستین پادشاه بنی اسرائیل در اولین نبرد خود با فلسطیان به پیروزی دست یافت، اما فلسطیان در نبردی دیگر با غلبه بر سپاهیان شاؤل در محل "جلبوع" به سلطنت وی ( با خودکشی او و پسرش به علت شکست )، پایان دادند. فلسطیان سر شاؤل را به علامت پیروزی به معبد داجون فرستادند و اسلحه او را در شهر "عشتاروت " به معرض نمایش گذاشتند و بدنش را به دیوار معبد میخکوب کردند.