آل خلیفه، سلسله‌ای مالکی مذهب از عرب‌های عتوبی عربستان هستند که در نخستین سال‌های قرن ۱۸ میلادی به کرانه‌های جنوبی خلیج فارس مهاجرت کردند. آنها سال ۱۱۹۶ هجری قمری «مجمع الجزایر بحرین» را تصرف و اشغال کردند. آنها نخست به نام ایران بر بحرین حکومت می‌کردند. با وجود این، وابسته بودن آل خلیفه به انگلیس، در نهایت سبب شد که بحرین در ۲۲ مرداد ۱۳۵۰ هجری شمسی از ایران جدا شود و اعلام استقلال کند. این اقدام با استقبال قدرت‌های آن زمان چون انگلیس و آمریکا مواجه شد، به‌گونه‌ای که زمینه عضویت آن در سازمان ملل متحد در 25 آذر همان سال فراهم شد و حاکمان آل‌خلیفه یکی پس از دیگری بر این سرزمین حکومت و شیعیان را از هرگونه حق و حقوق خود محروم کردند.
حاکمان اشغالگر سرزمین بحرین که تاکنون بر شیعیان آن حکومت کرده و حقوق آنها را سلب کرده اند عبارت‌اند از:
محمد بن خلیفه (۱۱۹۰- ۱۱۹۹ ق)
خلیفه بن محمد بن خلیفه (۱۱۹۰-۱۱۹۷ ق)
این دو نفر، نخستین حاکمان آل خلیفه هستند که البته در بحرین حکومت نداشتند و محل حکومت آنان منطقه «زباره» بود.
احمد بن محمد (|۱۱۹۶-۱۲۱۱ ق)
سلمان بن احمد (۱۲۱۱-۱۲۳۶ ق)
عبدالله بن احمد (۱۲۳۶-۱۲۵۸ ق)
محمد بن خلیفه (۱۲۵۸-۱۲۸۶ ق)
عیسی بن علی(۱۲۸۶-۱۳۴۱ ق)
حمد بن عیسی (۱۳۴۱-۱۳۶۱ ق)
سلمان بن حمد (۱۳۶۱-۱۳۸۱ ق)
عیسی بن سلمان (۳۸۱- ۱۴۱۹ ق)[۱۷]
حمد بن عیسی(۱۴۱۹ -)
سرزمین بحرین همواره شاهد ظلم و ستم حاکمان بر مردم آن بوده است، به گونه‌ای که در نتیجه این ظلم و فشارها، مردم این کشور نیز همگام با مردم دیگر کشورهای اسلامی علیه رژیم آل خلیفه قیام کردند که این قیام آنها با خشم و واکنش شدید آل خلیفه مواجه شد. آل خلیفه برای سرکوب کردن قیام مردم از آل سعود در عربستان سعودی کمک خواست و در نتیجه نظامیان آل سعود برای سرکوب مردم این سرزمین وارد آن شدند و تاکنون نیز به سرکوبگری در آنجا ادامه می دهند.
جمعه 27 مرداد 1396 - 10:28:48