1975 تا 1990 میلادی.

رقابت سیاسی مسلمانان و مسیحیان در لبنان به دنبال استقرار تشکیلات سازمان های فلسطینی در اوایل دهه 170 در این کشور، تشدید می شود. در آوریل 1975 به دنبال حمله فالانژیست ها به فلسطینی ها، جنگ داخلی لبنان آغاز می شود." جنبش ملی لبنان" به رهبری کمال جنبلاط سازمان دهی مسلمانان لبنان را بر عهده دارد و جبهه لبنانی به ریاست کامیل شمعون فالانژیست ها را رهبری می کند. ساف با مسلمانان متحد است. هدف اصلی مسلمانان لبنان اصلاح نظام سیاسی کشور به نفع اکثریت مسلمان است و هدف اصلی مسیحیان اخراج فلسطینی ها و حفظ برتری سیاسی است.در طی یکسال کنترل حدود 7 درصد کشور به دست مسلمانان و فلسطینی ها می افتد اما سوریه که نگران دخالت اسرائیل است، وارد لبنان می شود و در سالهای 78-1967  به قدرت مسلط مسلمانان لبنان تبدیل می شود. در 1978 اسراییل به لبنان حمله می کند و یک حکومت فالانژ دست نشانده در بخش های تحت کنترل مسیحیان برقرار می شود.در 1982 نیز بار دیگر اسرائیل وارد عمل می شود تا جنگ داخلی لبنان را به نتیجه قطعی برساند. گرچه سازمان های فلسطینی در این سال از لبنان خارج می شوند، اما جنگ داخلی ادامه می یابد تا آنکه در 1989 قرارداد صلح طائف امضا می شود و در 1990 آخرین شعله های جنگ خاموش می شود.

1977 م.

حزب لیکود که متشکل از همه گروه های دست راستی اسرائیل است به رهبری مناخیم بگین بر سر کار می آید. از این زمان تا یکسال بعدکه معاهده کمپ دیوید بین مصر و اسرائیل برقرار می شود، مذاکرات صلحی بین جیمی کارتر، مناخیم بگیم و انور سادات سبب تقسیم جبهه مقابل با اسرائیل می شود. موشه دایان وزیر خارجه کابینه بگین نقش مهمی در مذاکرات دارد.

1978 م.

در ماه مارس 20 هزار سرباز اسرائیلی در طی حمله ای موسوم به " عملیات لیطانی" بیش از 2 هزار کیلومتر مربع از خاک لبنان را به بهانه مبارزه علیه تروریست ها اشغال می کنند. اسراییل اعلام می کند که منطقه ای امنیتی به وسعت 10 کیلومتر از مرز در خاک لبنان ایجاد می کند اما عملا تمام منطقه واقع در جنوب رودخانه لیطانی اشغال می شود. 220 هزار لبنانی و 5 هزار فلسطینی اواره می شوند و اسرائیل حدود هزار نفر را به قتل می رساند. چند ماه بعد سعد حداد افسر شورشی لبنانی، حفاظت از این ناحیه را به نمایندگی از اسرائیل به عهده می گیرد و بر نیروهای خود نام " دولت لبنان آزاد" را می گذارد. در ماه سپتامبر معاهده کمپ دیوید در آمریکا توسط بگین و سادات امضاء می شود. طبق آن مصر با پس گرفتن سینا متعهد به صلح و برقراری روابط عادی با اسرائیل می شود و کرانه باختری و غزه خودمختاری داخلی خواهند یافت و شهرک سازی صهیونیست ها  متوقف خواهد شد. در عمل فقط عقب نشینی از سینا و برقراری روابط عادی مصر با اسرائیل تا سال 1982 کامل می شود و آمریکا حدود 7 میلیارد دلار به اسرائیل پاداش می دهد. معاهده نهایی صلح در مارس 1979 بسته می شود بدون اینکه دیگر شرایط آن اجرا شود.

1979 م.

به دنبال پیروزی انقلاب اسلامی ایران و سرنگونی شاه که محکترین متحد اسرائیل در منطقه بود. سفارت رژیم صهیونیستی در تهران تبدیل به سفارت فلسطین می شود و همه روابط سیاسی، نظامی و اقتصادی ایران با اسرائیل قطع می شود.

1980 م.

گروه افراطی "گوش مونیم" با حمله به سه شهردار فلسطینی و طرح انفجار مسجد الاقصی و قبه الصخره  در تدارک به راه انداختن جنگ بین اسرائیل و اعراب است. در دهه 1980، اعضای این گروه تروریستی به 50 هزار نفر می رسد.

1981 م.

در ماه ژوئن هواپیماهای اسرائیلی تاسیسات هسته ای عراق را بمباران می کنند. در مصر در رژه سالگرد جنگ اکتبر، انور سادات رییس جمهور مصر به دست خالد اسلامبولی به دلیل برقراری رابطه با اسرائیل  به قتل می رسد. حسنی مبارک معاون وی روی کار می آید. در دسامبر اسرائیل اعلام می کند که جولان سوریه را به خاک خود ضمیمه کرده است. سازمان جهاد اسلامی فلسطین با ظهور خود در عملیات مسلحانه و بعدا انتفاضه شرکت می کند.

1982 م.

در ماه ژوئن، وزیر جنگ اسرائیل آریل شروع در عملیات جنگی وسیع خود با نام "صلح در جلیلیه" اهداف زیر را در لبنان تعقیب می کند: نابودی سازمان های مقاومت فلسطین، بیرون راندن  فلسطینی ها از لبنان، ایجاد نظام مسیحی جدید و وفادار به اسرائیل در لبنان، اشراف بر اراضی سوریه از طریق لبنان و انتقال آب رودهای لبنان به اسرائیل. بیروت به محاصره در می آید وآب و برق شهر برای مدت طولانی قطع می شود. قوای اشغالگر در ماه سپتامبر وارد بیروت می شود اما رئیس جمهور دست نشانده به نام بشیر جمیل به زودی به قتل می رسد  و اسرائیل از بیروت عقب نشینی می کند. در همین زمان ساکنین اردوگاه های فلسطینی صبرا و شتیلا با حمایت شارون و به دست فالانژها  قتل عام می شوند. تلفات این قتل عام 48 ساعته بیش از 3 هزار نفر بود. نیروهای آمریکایی، انگلیسی و فرانسوی برای حفظ منافعاوضاع وارد بیروت شده و در چند عملیات جنگی به نفع فالانژها وارد عمل می شوند. حدود 19 هزار کشته، سی و دو هزار مجروح و نیم میلیون آواره در لبنان باقی می ماند. تلفات اسرائیل حدود 600 کشته و 3500 مجروح است. تشکیلات ساف از لبنان به تونس منتقل می شود.