پس از اینکه که امام رضا(ع) در ماه صفر سال 203 هـجری قمری در طوس در سن 55 سالگی به شهادت رسید، امام محمدتقی الجواد، فرزند ایشان - نهمین پیشوای شیعیان - در سن هشت سالگی بر مسند امامت و رهبری قرار گرفت.

زمانی که تصمیم به ازدواج دخترش با امام جواد(ع) گرفت، عباسیان برآشفتند، زیرا می ترسیدند پس از مأمون خلافت به خاندان علوی برگردد. ولی آنان مخالفت خود را به گونه ای دیگر اظهار کردند و مطرح نمودند که خلیفه دختر خود را به ازدواج کودکی درمی آورد که آگاهی و دانش زیادی از دین ندارد. مأمون خود به درستی می دانست که امام جواد(ع) حجت خدا در روی زمین و بهره مند از علم لدنی است و به همه ارزش ها و کمالات انسانی آراسته است و لذا در مقابل این برخورد، مجلسی برپا کرد و امام جواد(ع) را به مناظره علمی با بزرگترین دانشمندان آن عصر فراخواند تا بدین وسیله عباسیان را به اشتباهشان آگاه کند.

نبوت و امامت در کودکی

قرآن کریم رسالت در کودکی را ممکن شمرده و نمونه هایی از آن را ذکر می کند و آن را پدیده های اعجازآمیز می شمارد. خداوند در مورد حضرت یحیی(ع) و رسالت او می فرماید: ما فرمان نبوت را در کودکی به او دادیم. عیسی بن مریم هم در همان روزگار کودکی به نبوت و رسالت رسید. این اعجاز دلیلی دارد که نشان می دهد امامت و نبوت امری صرفا الهی است که ممکن است برخلاف سنن جاری طبیعت باشد

پیامبر اکرم(ص) و امامت امام جواد(ع)

پیامبر بر پایه وحی الهی به بسیاری از اتفاق ها و حوادث بعد از خود و حتی حوادث «آخر زمان» اطلاع داشت و در همان روزهای صدر اسلام، مسائل و خصوصیات جانشینان و امامان بعد از خود را بیان نمود.

پیامبر(ص) در باره جانشینان خود فرمود: اسلام همواره عزیز و قدرتمند خواهد بود تا مادامی که خلفای دوازده گانه که همه از قریشند، خلافت و زعامت داشته باشند.

امام جواد(ع) در مسند امامت

پس از شهادت امام رضا(ع) آنچه در مورد جانشینی و امامت امام جواد(ع) ضروری و مهم به نظر می رسید، تثبیت و تحکیم امامت ایشان بود. بنابراین، امام جواد(ع) پیش از آنکه شیعیان آن حضرت را مورد امتحان و پرسش قرار دهند، خود به مسئله امامت و شبهات پیرامون آن می پرداخت و از این رهگذر جانشینی و امامت شان را تثبیت می نمود.

امام جواد(ع) و شیعیان

شیعیان از یک سو امامت را از جنبه الهی آن می نگریستند و به همین دلیل کمی سن امام هرگز نمی توانست در عقیده آنان خللی وارد آورد، اما از سوی دیگر آنچه اهمیت داشت، این وجه الهی بود که باید چنین کودکی در علم و دانش همانند سایر امامان باشد. از این رو شیعیان آن حضرت را در مقابل انواع پرسش ها قرار می دادند. امام جواد(ع) نیز در فرصت های مختلف پاسخ های پرسش آنان را داده و در این میان با استدلال علمی خود را برای منصب امامت آشکار می ساخت.

از آنجا که شیعیان معتقد به علم الهی برای امامان خود هستند سلاطین عباسی همواره می کوشیدند با تشکیل مجالس مناظره، آن حضرت را رو در روی برخی از دانشمندان بزرگ قرار دهند تا شاید در پاسخ برخی از پرسش ها درمانده شوند و شیعیان را در اعتقاد خود به وجود علم الهی در نزد ائمه(ع) دچار مشکل سازند و از پیروی آنان بازدارند.

از جمله مناظرات امام جواد(ع) می توان به مناظره با یحیی بن اکثم دانشمند و فقیه پرآوازه آن زمان و نیز مناظره ایشان با برخی از فقیهان در مجلس معتصم، اشاره کرد. نقل است که یحیی بن اکثم در مناظره با امام جواد(ع) یک مسئله فقهی مطرح کرد که جواب امام وی باعث شد همه حاضران از سرخی چهره یحیی، شکست او را به وضوح ببینند. در این مناظره نقل است که مأمون درمقابل دانش امام(ع) اظهار شگفتی کرد و گفت: کمی سن، مانع از کمال عقل برای این خاندان نمی شود.

امامت امام جواد با توجه به کودکی و کمی سن معجزه ای بزرگ در اسلام و در تاریخ تشیع شمرده می شود. امام جواد (ع) ۱۷ سال امامت کرد و در ۲۵ سالگی به شهادت رسید و در کاظمین در جوار قبر جدش موسی بن جعفر(ع) به خاک سپرده شد. وی جوانترین امامان شیعه در هنگام شهادت است.