محرم ماه عشق‌بازی ماست، هر چقدر ببینیمش، هر چقدر بشنویمش و هر چقدر ببوییمش باز تمام نمی‌شود، تشنه‌تر می‌شویم و عطش‌مان بیشتر...

رسوایی‌مان عالمگیر شده، شوریده‌سری و آشفته‌حالی، ما را انگشت‌نما کرده، اصلا تا می‌گویند واله و شیدا، همه نشانی محلۀ ما را می‌دهند.

خیلی قبل‌تر از اینکه بیاید، دل‌مان را برایش چراغانی می‌کنیم، سر از پا نمی‌شناسیم، شمارش معکوس می‌گذاریم.

محرم برای امروزمان درس‌های تازه دارد.

انگار هر سال نه محرم تکراری می‌شود، نه حسین، نه درسش و نه مشقش، باز هم آمده معلم‌مان باشد.

این قافله، اگر میهمان‌شان باشی، دیگر ببین برایت چه می‌کنند! نمی‌گذارند خم به ابرویی بیفتد. راضی نمی‌شوند دوستدارشان در معرض ناخوش‌احوالی قرار بگیرد.

راضی نمی‌شوند خاری به پایی رود.آخر، حسین هم قبل از رفتن خارهای بیابان را جمع کرد.پس امسال بیشتر از همیشه، هوای هوادارانش را داشته باشیم.

اصلا حسین خود را شایستۀ نهایت بلا و ابتلا کرد تا ما را مرهون رزق شفاعتش کند. از این کرم و اکرام بالاتر!

همین است که روضۀ حسین خودش به‌تنهایی پر«شور» است...فقط راه عشق‌بازی را باید بلد باشیم تا درخور حسین شویم.