نکاتی از شرح دعای روز جمعه حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، به بیان استاد صفایی حائری:
محبت ؛ آن تحولی است که در نگاه و دل و عمل آدمی می آید، به حدی که حتی نمی تواند ببیند یک دانه ی گندم ازبین می رود؛ تا چه رسد به اینکه شاهد از دست رفتن آدم ها باشد. محبتی است که نه تنها آدمها بلکه به همه ی اشیا و مخلوقات او دارد. اینقدر گسترده است. این از یک طرف و از طرفی محبت به این نیست که هنگام تزاحم، من به پرستو و گل و گیاهم فکر کنم، در حالی که روح های بزرگی مبتلا به هزاران گرفتاری هستند.

مثل حجاج نباشیم که با سوسک خود وَر برویم و دستمان را به هیچکس ندهیم، حتی به کسی که آمده تا بیعت کند؛ گرچه او سزاوار آن بی اعتنایی هم باشد.به این نیست که هرچه زن و فرزند خواستند، انجام دهم و یا اینکه بخواهم تا برایم چای بیاورند و غذا درست کنند. خیر! به این است که من آن ها را متحول سازم؛ حتی اگر از من فارغ شوند و مشغول کار دیگری گردند.

تا وقتی که فریاد غربت اولیای خدا را شنیدند و یا مظلومیت مسلمانی را دیدند، بی تفاوت نگذرند و حتی متوقع نباشم که به من بپردازند و برایم چای و قند بیاورند.

کاری کنیم که فرزندانمان، تمام لحظه ها و روزهایشان برای آنچه که به خاطر آن آفریده شده اند و فردا از آن مورد سوال قرار میگیرند، نه به خاطر تمایلات و خواسته های ما، پر شود؛ که

وَ اکفِنِا مَا یشْغَلُنِا الاِهْتِمَامُ بِهِ وَ اسْتَعْمِلْنِا بِمَا تَسْأَلُنِی غَداً عَنْهُ وَ اسْتَفْرِغْ أَیامِی فِیمَا خَلَقْتَنِا لَهُ ،

حاکی این معناست.اگر برای آنها کاری میکنیم و کفش و کلاهی و ... می خریم، با این دید و توجه باشد. والا همه اش عادت است و غریزه. محبت نیست. نه محبت به آنها است و نه محبت به خودمان و نه محبت به خلق خدا.