تهران- الکوثر: نام مبارک زینب، به هر معنایی که باشد در ارسال حقایق، بیان معارف و تفهیم واقعیات برای ما، چندان توفیری ندارد.هر چه باشد او آشکار کننده زیبایی های پدر است، و اوست که چون آیینه ای منعکس کننده فضایل و کمالات، و تکثیر کننده برجستگی ها و زیبایی اهل بیت علیهم السلام است.
راستی اگر زینب نمی آمد کدام آیینه و کدام نیرو می توانست زیبایی های پدر را از غیب به حضور بکشاند؟ مگر حقیقت غیبیه امیرمؤمنان علیه السلام جز از مسیر اتصال و ارتباط با این آیینه تمام نما امکان پذیر بود؟

فاتحة الکتاب صبر و رضا

شیر زن بیشه سرخ قضا

گفته به هر بلا بلی با حسین

نوشته بر لوح دلت یا حسین

تو آبروی پدر و مادری

تو کوثر کوثر پیغمبری

روی منیر تو سراج الهداست

حنجره ات پر از صدای خداست

وجود تو بین حسین و حسن

چو مادرت فاطمه در پنج تن

عبادتت عبادت حیدر است

ولادتت ولادت مادر است

شعله مصباح هدایت تویی

تمام تفسیر ولایت تویی 

زینب کبری که درود خدا بر او باد، صبر، استقامت، رشادت، شجاعت، فصاحت و بلاغت، ایثار، سخاوت، عبودیت، عدالت و خلاصه عصمت امیرمؤمنان علیه السلام را تکثیر کرده و انتشار داد.

القاب حضرت زینب(س)

حضرت زینب سلام الله علیها را «موثّقه» می خواندند؛ چرا که مورد اعتماد امام زمان خود بود و سید الشهدا علیه السلام با اعتماد، بار رسالت عاشورا را بر دوش او گذاشت؛
«عارفه» نام داشت که در میدان عبودیت و بندگی یک تاز زمان خود بود و زنی به پای عارفانه های زندگی او نمی رسید؛
«عالمه» بود چون از سینه ای شیر علم نوشید که چشمه زلال دانش الهی در آن سرازیر بود و در دامنی از دانش معنوی بهره جست که گردی از کمبود و نقصی بر آن ننشسته بود؛
«فهیمه» اش می خواندند چرا که آثار فهم و برکات بصیرت وجودش را پر کرده بود.

در ترجمه زندگانی اش نقل کرده اند که در دروان کودکی هنگامی که دید پدر بزرگوارش امیرمؤمنان علیه السلام در حال نوازش و بوسیدن فرزندی از فرزندان خویش است پرسید: آیا فرزندت را دوست می داری؟ حضرت فرمود: آری! و دراین هنگام زینب کبری این چنین لب به سخن گشود که: مگر در یک دل دو محبت می گنجد؟ گمان می کردم شما غیر از خداوند کسی را دوست نمی دارید!

امیر مؤمنان علیه السلام گریست و فرمود: دخترم! درست گفتی! محبت مخصوص خداست و شفقت برای اولاد.[1]

«نائبه الزهراء» و «فاضله» اش می گفتند چرا که تمام فضایل و زیبایی های اخلاقی در وجودش ریشه داشت و از علم، عرفان، تواضع، صدق، خشوع، آشنایی با کلام وحی، خداشناسی، امام شناسی و معادشناسی، سرآمد زنان زمان خود بود.

بیشتر بخوانید:

• زندگى نامه حضرت زینب سلام الله علیها
• کتاب زینب عقیله بنی هاشم
• سیره حضرت زینب (س)

در روایتی که در فضیلت و منقبت ایشان آمده است گفته اند: «او در بزگواری، خلق نیکو، عظمت و بزرگی، علم و عمل، عصمت و پاکی، عفت و پارسایی، نور و روشنایی، شرافت و درخشندگی همانند مادرش فاطمه بود.»[2]

او «کامله» نیز بود چرا که نقصی در بهرمندی از کمالات اخلاقی و دوری از رذایل نفسانی در او راه نداشت.

کمالات اخلاقی و شخصیت بلند او موجب شده بود تا مورد احترام امام معصوم باشد بطوری که نقل می کنند: روزی نزد برادر بزگوارش حضرت سیدالشهداء علیه السلام آمد، امام حسین علیه السلام در حال قرائت قرآن بود، همینکه خواهر بزگوار خود را دید دست از تلاوت قرآن کشید و در تعظیم و احترام او به پا خواست.[3]

«عابده» هم بود که در عبادت و بندگی در تمام مراحل زندگی یکه تاز میدان عبودیت و مفتخر به فتح قله های سعادت بود.

در اوج لذت تا بالاترین درجه بلا یعنی هنگام شهادت سالار شهیدان، و اسارت به همراه زین العابدین علیه السلام تنها به یاد خدای متعال بود و عابده همیشه جاوید تاریخ همو را باید گفت.

«محدثه» و «مخبّره» اش گفتند چرا که از افق وجود او کلمات نورانی جد بزگوارش خاتم پیامبران و پدر بزگوارش امیر مؤمنان و مادر معصومه اش حضرت صدیقه طاهره که درود خدا بر آنان باد صادر شده است.

خطبه فدکیه یکی از آثاری است که از زبان زینب کبری نقل شده است و همه می دانید که هنگامی که صدیقه کبری سلام الله علیها این خطبه را در دفاع از حجت خداانشاء کرد زینب کبری در سنین کودکی بود، اما آنچنان خطبه را مو به مو نقل کرده است که گویی خود واضع و انشاء کننده آن است.

«عصمت الله» نیز خوانده شده است چرا که زینب کبری معصومه ای است که قابلیت درک ملکه عصمت را یافته است، تمام لحظات زندگیش را پاکی و صداقت آراسته است و حتی برای لحظه ای آیینه حیاتش را لکه زشتی نیالوده است.

او به «زاهده، راضیه، صابره، امینه» نیز شهرت داشت، چرا که در دنیا گریزی، زاهد به تمام معنا و درست مانند پدر بزگوارشان امیر مؤمنان علیه السلام ذره ای دلبستگی به دنیا نداشت؛ راضیه بود چرا که در برابر انواع رنج ها فقط دست خداوندی را می دید و «ما رَایتُ الَّا جمیلا» ی او بر تارک تاریخ زندگیش می درخشد؛ صابره بود که صبر در برابر او به زانو در آمد و تمام آسمانیان مات و متحیر صبر او را به تماشا نشسته بودند.

آری او امینه ای بود که درست مانند جدش رسول خدا به آن شهرت داشت؛ چرا که در ادای امانت، صداقت و راستی گوی سبقت را از همگان ربوده بود.

آن حضرت به «محبوبة المصطفی، عفیفه، قانته، شریفه و عقیله» نیز شهرت داشت، که توضیح هر کدام از این القاب نیز سینه ای به وسعت دریا و کتابی به پهنه تاریخ می خواهد.

راستی ما از این القاب الهی چه فهمیده ایم؟ و بانوی دو سرا عقیله بنی هاشم، زینب کبری را در کدام لقبش جستجو کرده ایم؟

او که تمام زیبایی ها را در خود خلاصه نموده است و کتاب زندگانی اش ترجمه تمام فضایل و خوبی هاست.

پی نوشت ها

[1] مستدرك الوسائل: ج 15، ص 171.

[2] فَانَّ فَضائِلَها وَ فَواضِلَها وَ خِصالَها و جَلالَها و عِلمها و عَمَلها و عِصمَتَها و عِفَّتَها و نُورَها و ضِياءَها و شَرَفَها وَ بهاءَها تالِيَةُ امِّها (سحاب رحمت: ص 803 و ناسخ التواريخ: ج 1، ص 73).

[3] خاتون دو سرا: فيض الاسلام، ص 143.

از صفحات دین و زندگی و ندای نور الکوثر فارسی دیدن کنید