تهران- الکوثر:  سوره حدید پنجاه و هفتمین سوره قرآن است و در جزء بیست و هفتم آن قرار دارد.

در آیه ۲۵ این سوره کلمه «حدید» به معنای آهن آمده است. سوره حدید درباره موضوع‌های توحید، صفات الهی، عظمت قرآن و وضع مؤمنان و منافقان در قیامت سخن می‌گوید و مسلمانان را به انفاق تشویق می‌کند.

آیه یازدهم سوره حدید درباره نیکو بودن قرض الحسنه از جمله آیات مشهور این سوره است.

پیامبر (ص) درباره فضیلت سوره حدید می‌فرماید: هر کس سوره حدید را بخواند، بر خداوند است که او را از عذاب جهنم حفظ کند و به او در بهشت نعمت دهد و کسی که بر قرائت این سوره مداومت داشته باشد اگر زندانی باشد، رهایی یابد؛ هرچند که جنایات بسیاری علیه او باشد .

همچنین پیامبر (ص) فرمودند: هر کس سوره حدید را بخواند، جزو کسانی محسوب خواهد شد که به خدا و پیامبرش ایمان آورده‌اند.

امام باقر (ع) هم در این باره می‌فرماید: کسی که «مُسَبِّحات» را پیش از خواب بخواند از دنیا نمی‌رود تا حضرت مهدی (ع) را درک کند و اگر از دنیا برود، در همسایگی رسول خدا خواهد بود.
 

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

سَبَّحَ لِلَّـهِ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۖ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکِیمُ ﴿١﴾

آنچه در آسمان‌ها و زمین است خدا را به پاکى مى‌ستایند و اوست ارجمند حکیم (۱)

لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۖ یُحْیِی وَ  یُمِیتُ ۖ وَ هُوَ عَلَىٰ کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ﴿٢﴾

فرمانروایى آسمان‌ها و زمین از آن اوست: زنده مى‌کند و مى‌میراند و او بر هر چیزى تواناست(۲)

هُوَ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ ۖ وَ هُوَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿٣﴾

  اوست اول و آخر و ظاهر و باطن و او به هر چیزى داناست(۳)

هُوَ الَّذِی خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضَ فِی سِتَّةِ أَیَّامٍ ثُمَّ اسْتَوَىٰ عَلَى الْعَرْ‌شِ ۚ یَعْلَمُ مَا یَلِجُ فِی الْأَرْ‌ضِ وَ مَا یَخْرُ‌جُ مِنْهَا وَ مَا یَنزِلُ مِنَ السَّمَاءِ وَ مَا یَعْرُ‌جُ فِیهَا ۖ وَ هُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ ۚ وَ اللَّـهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِیرٌ ﴿٤﴾

 اوست آن کس که آسمان‌ها و زمین را در شش هنگام آفرید؛ آنگاه بر عرش استیلا یافت آنچه در زمین درآید و آنچه از آن برآید و آنچه در آن بالارود همه را مى‌داند و هر کجا باشید او با شماست و خدا به هر چه مى‌کنید بیناست (۴)

لَّهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۚ وَ إِلَى اللَّـهِ تُرْ‌جَعُ الْأُمُورُ ﴿٥﴾

 فرمانروایى مطلق آسمان‌ها و زمین از آن اوست و جمله کار‌ها به سوى خدا بازگردانیده مى‌شود (۵)

یُولِجُ اللَّیْلَ فِی النَّهَارِ وَ یُولِجُ النَّهَارَ فِی اللَّیْلِ ۚ وَ هُوَ عَلِیمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿٦﴾

 شب را در روز درمى‌آورد و روز را نیز در شب درمى‌آورد و او به راز دل‌ها داناست(۶)

آمِنُوا بِاللَّـهِ وَ رَ‌سُولِهِ وَ أَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَکُم مُّسْتَخْلَفِینَ فِیهِ ۖ فَالَّذِینَ آمَنُوا مِنکُمْ وَ أَنفَقُوا لَهُمْ أَجْرٌ کَبِیرٌ ﴿٧﴾

به خدا و پیامبر او ایمان آورید و از آنچه شما را در استفاده از آن جانشین دیگران کرده، انفاق کنید پس کسانى از شما که ایمان آورده و انفاق کرده باشند پاداش بزرگى خواهند داشت (۷)

وَ مَا لَکُمْ لَا تُؤْمِنُونَ بِاللَّـهِ ۙ وَ الرَّ‌سُولُ یَدْعُوکُمْ لِتُؤْمِنُوا بِرَ‌بِّکُمْ وَ قَدْ أَخَذَ مِیثَاقَکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿٨﴾

و شما را چه شده که به خدا ایمان نمى‌آورید و حال آنکه پیامبر خدا شما را دعوت مى‌کند تا به پروردگارتان ایمان آورید و اگر مؤمن باشید بى‌شک خدا از شما پیمان گرفته است (۸)

هُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ عَلَىٰ عَبْدِهِ آیَاتٍ بَیِّنَاتٍ لِّیُخْرِ‌جَکُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ ۚ وَ إِنَّ اللَّـهَ بِکُمْ لَرَ‌ءُوفٌ رَّ‌حِیمٌ ﴿٩﴾

او همان کسى است که بر بنده خود آیات روشنى فرو مى‌فرستد تا شما را از تاریکی‌ها به سوى نور بیرون کشاند و در حقیقت خدا نسبت به شما سخت رئوف و مهربان است (۹)

وَ مَا لَکُمْ أَلَّا تُنفِقُوا فِی سَبِیلِ اللَّـهِ وَ لِلَّـهِ مِیرَ‌اثُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْ‌ضِ ۚ لَا یَسْتَوِی مِنکُم مَّنْ أَنفَقَ مِن قَبْلِ الْفَتْحِ وَ قَاتَلَ ۚ أُولَـٰئِکَ أَعْظَمُ دَرَ‌جَةً مِّنَ الَّذِینَ أَنفَقُوا مِن بَعْدُ وَ قَاتَلُوا ۚ وَ کُلًّا وَعَدَ اللَّـهُ الْحُسْنَىٰ ۚ وَ اللَّـهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرٌ ﴿١٠﴾

و شما را چه شده که در راه خدا انفاق نمى‌کنید و حال آنکه میراث آسمان‌ها و زمین به خدا تعلق دارد؟ کسانى از شما که پیش از فتح مکه انفاق و جهاد کرده‌اند با دیگران یکسان نیستند آنان از حیث درجه بزرگتر از کسانى‌اند که بعدا به انفاق و جهاد پرداخته‌اند و خداوند به هر کدام وعده نیکو داده است و خدا به آنچه مى‌کنید آگاه است (۱۰)

مَن ذَا الَّذِی یُقْرِ‌ضُ اللَّـهَ قَرْ‌ضًا حَسَنًا فَیُضَاعِفَهُ لَهُ وَ لَهُ أَجْرٌ کَرِ‌یمٌ ﴿١١﴾

کیست آن کس که به خدا وامى نیکو دهد تا نتیجه‌اش را براى وى دوچندان گرداند و او را پاداشى خوش باشد؟ (۱۱)

یَوْمَ تَرَ‌ى الْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ یَسْعَىٰ نُورُ‌هُم بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ بِأَیْمَانِهِم بُشْرَ‌اکُمُ الْیَوْمَ جَنَّاتٌ تَجْرِ‌ی مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِینَ فِیهَا ۚ ذَٰلِکَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ ﴿١٢﴾

آن روز که مردان و زنان مؤمن را مى‌بینى که نورشان پیشاپیششان و به جانب راستشان دوان است به آنان گویند: امروز شما را مژده باد به باغهایى که از زیر  درختان آن نهر‌ها روان است در آن‌ها جاودانید این است همان کامیابى بزرگ (۱۲)

یَوْمَ یَقُولُ الْمُنَافِقُونَ وَ الْمُنَافِقَاتُ لِلَّذِینَ آمَنُوا انظُرُ‌ونَا نَقْتَبِسْ مِن نُّورِ‌کُمْ قِیلَ ارْ‌جِعُوا وَرَ‌اءَکُمْ فَالْتَمِسُوا نُورً‌ا فَضُرِ‌بَ بَیْنَهُم بِسُورٍ لَّهُ بَابٌ بَاطِنُهُ فِیهِ الرَّ‌حْمَةُ وَ ظَاهِرُ‌هُ مِن قِبَلِهِ الْعَذَابُ ﴿١٣﴾

آن روز، مردان و زنان منافق به کسانى که ایمان آورده‌اند مى‌گویند: ما را مهلت دهید تا از نورتان اندکى برگیریم گفته مى‌شود: بازپس برگردید و نورى درخواست کنید آنگاه میان آن‌ها دیوارى زده مى‌شود که آن را دروازه‌اى است: باطنش رحمت است و ظاهرش روى به عذاب دارد (۱۳)

یُنَادُونَهُمْ أَلَمْ نَکُن مَّعَکُمْ ۖ قَالُوا بَلَىٰ وَلَـٰکِنَّکُمْ فَتَنتُمْ أَنفُسَکُمْ وَ تَرَ‌بَّصْتُمْ وَ ارْ‌تَبْتُمْ وَ غَرَّ‌تْکُمُ الْأَمَانِیُّ حَتَّىٰ جَاءَ أَمْرُ اللَّـهِ وَ غَرَّ‌کُم بِاللَّـهِ الْغَرُ‌ورُ ﴿١٤﴾

دو رویان آنان را ندا درمى‌دهند: آیا ما با شما نبودیم؟ مى‌گویند: چرا، ولى شما خودتان را در بلا افکندید و امروز و فردا کردید و تردید آوردید و آرزو‌ها شما را غره کرد تا فرمان خدا آمد و شیطان مغرورکننده، شما را در باره خدا بفریفت (۱۴)

فَالْیَوْمَ لَا یُؤْخَذُ مِنکُمْ فِدْیَةٌ وَ لَا مِنَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا ۚ مَأْوَاکُمُ النَّارُ ۖ هِیَ مَوْلَاکُمْ ۖ وَ بِئْسَ الْمَصِیرُ ﴿١٥﴾ 

پس امروز نه از شما و نه از کسانى که کافر شده‌اند عوضى پذیرفته نمى‌شود: جایگاهتان آتش است؛ آن سزاوار شماست و چه بد سرانجامى است (۱۵)

أَلَمْ یَأْنِ لِلَّذِینَ آمَنُوا أَن تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّـهِ وَ مَا نَزَلَ مِنَ الْحَقِّ وَ لَا یَکُونُوا کَالَّذِینَ أُوتُوا الْکِتَابَ مِن قَبْلُ فَطَالَ عَلَیْهِمُ الْأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ ۖ وَ کَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿١٦﴾

آیا براى کسانى که ایمان آورده‌اند هنگام آن نرسیده که دلهایشان به یاد خدا و آن حقیقتى که نازل شده نرم و فروتن گردد و مانند کسانى نباشند که از پیش بدان‌ها کتاب داده شد و عمر و انتظار بر آنان به درازا کشید و دلهایشان سخت گردید و بسیارى از آن‌ها فاسق بودند؟ (۱۶)

اعْلَمُوا أَنَّ اللَّـهَ یُحْیِی الْأَرْ‌ضَ بَعْدَ مَوْتِهَا ۚ قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الْآیَاتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ ﴿١٧﴾

بدانید که خدا زمین را پس از مرگش زنده مى‌گرداند به راستى آیات خود را براى شما روشن گردانیده‌ایم، باشد که بیندیشید (۱۷)

إِنَّ الْمُصَّدِّقِینَ وَ الْمُصَّدِّقَاتِ وَ أَقْرَ‌ضُوا اللَّـهَ قَرْ‌ضًا حَسَنًا یُضَاعَفُ لَهُمْ وَ لَهُمْ أَجْرٌ کَرِ‌یمٌ ﴿١٨﴾

در حقیقت مردان و زنان صدقه‌دهنده و آنان که به خدا وامى نیکو داده‌اند ایشان را  پاداش دو چندان گردد و اجرى نیکو خواهند داشت (۱۸)

وَ الَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّـهِ وَ رُ‌سُلِهِ أُولَـٰئِکَ هُمُ الصِّدِّیقُونَ ۖ وَ الشُّهَدَاءُ عِندَ رَ‌بِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُ‌هُمْ وَ نُورُ‌هُمْ ۖ وَ الَّذِینَ کَفَرُ‌وا وَ کَذَّبُوا بِآیَاتِنَا أُولَـٰئِکَ أَصْحَابُ الْجَحِیمِ ﴿١٩﴾

و کسانى که به خدا و پیامبران وى ایمان آورده‌اند آنان همان راستینانند و پیش پروردگارشان گواه خواهند بود و ایشان راست اجر و نورشان و کسانى که کفر ورزیده و آیات ما را تکذیب کرده‌اند آنان همدمان آتشند (۱۹)

اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زِینَةٌ وَ تَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَ تَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَ الْأَوْلَادِ ۖ کَمَثَلِ غَیْثٍ أَعْجَبَ الْکُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَ‌اهُ مُصْفَرًّ‌ا ثُمَّ یَکُونُ حُطَامًا ۖ وَ فِی الْآخِرَ‌ةِ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَ مَغْفِرَ‌ةٌ مِّنَ اللَّـهِ وَ رِ‌ضْوَانٌ ۚ وَ مَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُ‌ورِ ﴿٢٠﴾

بدانید که زندگى دنیا در حقیقت بازى و سرگرمى و آرایش و فخرفروشى شما به یکدیگر و فزون‌جویى در اموال و فرزندان است مثل آنها چون مثل بارانى است که کشاورزان را رستنى آن باران به شگفتى اندازد سپس آن کشت خشک شود و آن را زرد بینى آنگاه خاشاک شود و در آخرت دنیا پرستان را عذابى سخت است و مؤمنان را از جانب خدا آمرزش و خشنودى است و زندگانى دنیا جز کالاى فریبنده نیست(۲۰)

سَابِقُوا إِلَىٰ مَغْفِرَ‌ةٍ مِّن رَّ‌بِّکُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْ‌ضُهَا کَعَرْ‌ضِ السَّمَاءِ وَ الْأَرْ‌ضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللَّـهِ وَ رُ‌سُلِهِ ۚ ذَٰلِکَ فَضْلُ اللَّـهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ ۚ وَ اللَّـهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿٢١﴾

براى رسیدن به آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى که پهنایش چون پهناى آسمان و زمین است و براى کسانى آماده شده که به خدا و پیامبرانش ایمان آورده‌اند بر یکدیگر سبقت جویید این فضل خداست که به هر کس بخواهد آن را مى‌دهد و خداوند را فزون‌بخشی بزرگ است (۲۱)

مَا أَصَابَ مِن مُّصِیبَةٍ فِی الْأَرْ‌ضِ وَ لَا فِی أَنفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَ‌أَهَا ۚ إِنَّ ذَٰلِکَ عَلَى اللَّـهِ یَسِیرٌ ﴿٢٢﴾

هیچ مصیبتی نه در زمین و نه در نفس‌های شما  به شما نرسد مگر آنکه پیش از آنکه آن را پدید آوریم در کتابی است این کار بر خدا آسان است (۲۲)

لِّکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَکُمْ وَ لَا تَفْرَ‌حُوا بِمَا آتَاکُمْ ۗ وَ اللَّـهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ ﴿٢٣﴾

تا بر آنچه از دست شما رفته‌اندوهگین نشوید و به سبب آنچه به شما داده است شادمانى نکنید و خدا هیچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد (۲۳)

الَّذِینَ یَبْخَلُونَ وَ یَأْمُرُ‌ونَ النَّاسَ بِالْبُخْلِ ۗ وَ مَن یَتَوَلَّ فَإِنَّ اللَّـهَ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمِیدُ ﴿٢٤﴾

همانان که بخل مى‌ورزند و مردم را به بخل ورزیدن وامى‌دارند و هر که روى گرداند قطعا خدا بى‌نیاز ستوده است (۲۴)

لَقَدْ أَرْ‌سَلْنَا رُ‌سُلَنَا بِالْبَیِّنَاتِ وَ أَنزَلْنَا مَعَهُمُ الْکِتَابَ وَ الْمِیزَانَ لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ ۖ وَ أَنزَلْنَا الْحَدِیدَ فِیهِ بَأْسٌ شَدِیدٌ وَ مَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَ لِیَعْلَمَ اللَّـهُ مَن یَنصُرُ‌هُ وَ رُ‌سُلَهُ بِالْغَیْبِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ قَوِیٌّ عَزِیزٌ ﴿٢٥﴾

به راستى ما پیامبران خود را با دلایل آشکار روانه کردیم و با آن‌ها کتاب و ترازو را فرود آوردیم تا مردم به انصاف برخیزند و آهن را که در آن براى مردم خطرى سخت و سودهایى است پدید آوردیم  تا خدا معلوم بدارد چه کسى در نهان او و پیامبرانش را یارى مى‌کند آرى خدا نیرومند شکست ناپذیر است (۲۵)

وَ لَقَدْ أَرْ‌سَلْنَا نُوحًا وَ إِبْرَ‌اهِیمَ وَ جَعَلْنَا فِی ذُرِّ‌یَّتِهِمَا النُّبُوَّةَ وَ الْکِتَابَ ۖ فَمِنْهُم مُّهْتَدٍ ۖ وَ کَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿٢٦﴾

و در حقیقت نوح و ابراهیم را فرستادیم و در میان فرزندان آن دو نبوت و کتاب را قرار دادیم از آن‌ها برخى راه‌یاب شدند ولى بسیارى از آنان بدکار بودند (۲۶)

ثُمَّ قَفَّیْنَا عَلَىٰ آثَارِ‌هِم بِرُ‌سُلِنَا وَ قَفَّیْنَا بِعِیسَى ابْنِ مَرْ‌یَمَ وَ آتَیْنَاهُ الْإِنجِیلَ وَ جَعَلْنَا فِی قُلُوبِ الَّذِینَ اتَّبَعُوهُ رَ‌أْفَةً وَ رَ‌حْمَةً وَ رَ‌هْبَانِیَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا کَتَبْنَاهَا عَلَیْهِمْ إِلَّا ابْتِغَاءَ رِ‌ضْوَانِ اللَّـهِ فَمَا رَ‌عَوْهَا حَقَّ رِ‌عَایَتِهَا ۖ فَآتَیْنَا الَّذِینَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَ‌هُمْ ۖ وَ کَثِیرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ ﴿٢٧﴾

آنگاه به دنبال آنان پیامبران خود را پى‌درپى آوردیم و عیسى پسر مریم را در پى آنان آوردیم و به او انجیل عطا کردیم و در دلهاى کسانى که از او پیروى کردند رأفت و رحمت نهادیم و اما ترک دنیایى که از پیش خود درآوردند ما آن را بر ایشان مقرر نکردیم مگر براى آنکه کسب خشنودى خدا کنند با این حال آن را چنانکه حق رعایت آن بود منظور نداشتند پس پاداش کسانى از ایشان را که ایمان آورده بودند بدان‌ها دادیم و لى بسیارى از آنان دستخوش انحرافند (۲۷)

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّـهَ وَ آمِنُوا بِرَ‌سُولِهِ یُؤْتِکُمْ کِفْلَیْنِ مِن رَّ‌حْمَتِهِ وَ یَجْعَل لَّکُمْ نُورً‌ا تَمْشُونَ بِهِ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ۚ وَ للَّـهُ غَفُورٌ رَّ‌حِیمٌ ﴿٢٨﴾

اى کسانى که ایمان آورده‌اید از خدا پروا دارید و به پیامبر او بگروید تا از رحمت خویش شما را دو بهره عطا کند و براى شما نورى قرار دهد که به  برکت آن راه سپرید و بر شما ببخشاید  و خدا آمرزنده مهربان است (۲۸)

لِّئَلَّا یَعْلَمَ أَهْلُ الْکِتَابِ أَلَّا یَقْدِرُ‌ونَ عَلَىٰ شَیْءٍ مِّن فَضْلِ اللَّـهِ ۙ وَ أَنَّ الْفَضْلَ بِیَدِ اللَّـهِ یُؤْتِیهِ مَن یَشَاءُ ۚ وَ اللَّـهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ ﴿٢٩﴾

 تا اهل کتاب بدانند که به هیچ وجه فزون‌بخشى خدا در حیطه قدرت آنان نیست و فضل و عنایت تنها در دست خداست به هر کس بخواهد آن را عطا مى‌کند و خدا داراى کرم بسیار است (۲۹)

صدق الله العلی العظیم