۱: هر که را می‌دید مبادرت به سلام می‌کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت. 
۲: با مردم چنان معاشرت می‌کرد که هر کس گمان می‌کرد عزیز‌ترین فرد نزد آن حضرت است. 
۳: هرگاه با کسی هم صحبت می‌شد به سخنان او خوب گوش فرا می داد.
۴:هرگز با کسی جدل و منازعه نمی‌کرد. 
۵: هرگز کسی را حقیر نمی‌شمرد. 
۶: در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی‌داد و از آن نهی می‌کرد. 
۷: هرکه عذر می‌آورد عذر او را قبول می‌کرد. 
۸: اگر از کسی خطایی صادر می‌گشت آن را نقل نمی‌کرد. 
۹: چون سخن ناصواب از کسی می‌شنید. نمی‌فرمود: «چرا فلانی چنین گفت» بلکه می‌فرمود «بعضی مردم را چه می‌شود که چنین می‌گویند؟». 
۱۰: بر جسارت دیگران صبر می‌نمود و بدی را به نیکی جزا می داد.
۱۱: با نیکی به شروران دل آنان را به دست می‌آورد و مجذوب خود می‌کرد. 
۱۲:از دشمنان خود در هنگام مریضی با ‌‌‌نهایت احترام عیادت می‌کرد.
۱۳: با فقرا زیاد نشست و برخاست می‌کرد و با آنان هم غذا می‌شد. 
۱۴: از بیماران عیادت می‌کرد؛ اگرچه دور افتاده‌ترین نقطهٔ مدینه بود. 
۱۵: احدی از محضر او نا‌امید نبود و می‌فرمود: برسانید به من حاجت کسی را که نمی‌تواند حاجتش را به من برساند. 
۱۶:بیش از همه صلهٔ رحم به جا می‌آورد. 
۱۷: هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را نفرین نمی‌کرد.
۱۸: هدیه را قبول می‌کرد؛ هرچند به اندازهٔ یک جرعه شیر بود. 
۱۹: هرگز جواب رد به درخواست کسی نداد، مگر آنکه برای معصیت باشد. 
۲۰: سراغ اصحاب خود را می‌گرفت و همواره جویای حال آنان می‌شد. 
۲۱:همواره متبسم بود و در عین حال خوف زیادی از خدا داشت.
۲۲:اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می‌آمد نمازش را کوتاه می‌کرد. 
۲۳:اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می‌کرد نمازش را کوتاه می‌کرد. 
۲۴: وفادار‌ترین مردم به عهد و پیمان بود. 
۲۵:درباره کسانی که به او ظلم می کردند طلب هدایت می کرد. 

اخبار اربعین را از اینجا دنبال کنید

از صفحه ندای نور الکوثر فارسی هم دیدن کنید