تهران- الکوثر: حضرت امام رضا عليه السّلام  در سال 148 هـ .ق در شهر مدينه متولد شد، و در ماه صفر سال 203 هـ .ق در سن 55 سالگي در شهر طوس خراسان به شهادت رسيد. در باب شهادت ايشان تقريباً تمام علماي شيعه و عده زيادي از علماي اهل سنت قائلند که آن حضرت مسموم و شهيد شده اند.

در این مطلب به نمونه ای از اخلاق و کردار امام رضا (ع) می پردازیم:

1. حلم:
در شناخت‏ حلم آن حضرت، شفاعت وى در نزد و مامون در حق جلودى كافى است. جلودى كسى بود كه به امر هارون رشيد به مدينه رهسپار شد تا لباس زنان آل ابو طالب را بگيرد و بر تن هيچ يك از آنان جز يك جامه نگذارد. وى همچنين بر بيعت مردم با امام رضا (ع) انتقاد كرد.
پس مامون او را به حبس افكند و بعد از آن كه پيش از وى دو تن را كشته بود او را خواست. امام رضا (ع) به مامون گفت: اى امير مؤمنان! اين پيرمرد را به من ببخش!جلودى گمان برد كه آن حضرت مى‏ خواهد از وى انتقام گيرد.
پس مامون را سوگند داد كه سخن امام رضا (ع) را نپذيرد مامون هم گفت: به خدا شفاعت او را درباره تو نمى‏پذيرم و دستور داد گردنش را بزنند.

2. تواضع:
در بخش صفات و اخلاق آن حضرت از قول ابراهيم بن عباس نقل كرديم كه گفت: چون امام رضا (ع) تنها بود و براى او غذا م ى‏آوردند آن حضرت غلامان و خادمان و حتى دربان و نگهبان را بر سر سفره‏ اش مى‏ نشاند و با آنها غذا مى ‏خورد.
همچنين از ياسر خادم نقل شده است كه گفت: چون آن حضرت تنها مى ‏شد همه خادمان و چاكران خود را جمع مى‏ كرد، از بزرگ و كوچك، و با آنان سخن مى‏ گفت. او به آنان انس مى ‏گرفت و آنان با او. كلينى در كافى به سند خود از مردى بلخى روايت مى‏ كند كه گفت: با امام رضا (ع) در سفر به خراسان همراه بودم. پس روزى خواستار غذا شد و خادمان سيه چرده خود را نيز بر سفره خود نشاند.
يكى از يارانش به او عرض كرد: اى كاش غذاى اينان را جدا مى‏ كردى. فرمود: پروردگار تبارك و تعالى يكى است و مادر و پدر هم يكى. و پاداشها بسته به اعمال و كردارهاست.

3. اخلاق نيكو:
از ابراهيم بن عباس نقل شده كه گفت: امام رضا (ع) با سخن هرگز به هيچ كس جفا نكرد و كلام كسى را نبريد تا مگر شخص از گفتن باز ايستد. و حاجتى را كه مى ‏توانست‏ برآورده سازد رد نمى‏ كرد. پاهايش را دراز نمى‏ كرد و هرگز روبه‏روى كسى كه نشسته بود، تكيه نمى‏ داد و هيچ كس از غلامان و خادمان خود را دشنام نمى‏ داد. هرگز آب دهان بر زمين نمى‏ افكند و در خنده‏ اش قهقهه نمى ‏زد، بلكه تبسم مى‏ نمود.
كلينى در كافى به سند خود نقل كرده است كه مهمانى براى امام رضا (ع) رسيد. امام شب در كنار مهمان نشسته بود و با وى سخن مى‏ گفت كه ناگهان وضع چراغ تغيير كرد. مرد مهمان دستش را دراز كرد تا چراغ را درست كند ولى امام او را از اين كار بازداشت و خود به درست كردن چراغ پرداخت و كار آن را راست كرد.

سپس فرمود: ما قومى هستيم كه ميهمانان خود را به كار نمى‏ گيريم.
همچنين در كافى به سند خود از ياسر و نادر خادمان امام رضا (ع) نقل شده است گفتند: ابو الحسن، صلوات الله عليه، به ما فرمود: اگر من بالاى سرتان بودم و شما خواستيد از جا برخيزيد، در حالى كه غذا مى‏ خوريد برنخيزيد تا از خوردن دست‏ بكشيد و بسيار اتفاق مى‏ افتاد كه امام بعضى از ما را صدا مى ‏زد و چون به ايشان گفته مى‏ شد آنان در حال خوردن هستند، مى‏ فرمود: بگذاريدشان تا از خوردن دست‏ بكشند.

 4. كرم و سخاوت:
يكى از شاعران به نام ابراهيم بن عباس صولى به خدمت آن حضرت آمد و امام به او ده هزار درهم داد كه نام خودش بر آن ضرب شده بود. همچنين آن حضرت به ابو نواس سيصد دينار جايزه داد و چون جز آن، مال ديگرى نداشت استر خويش را هم به وى بخشيد. و نيز به دعبل خزاعى ششصد دينار جايزه داد و با اين وجود از وى معذرت هم خواست.
در مناقب از يعقوب بن اسحاق نوبختى نقل شده است كه گفت: مردى به ابو الحسن رضا (ع) برخورد كرد و گفت: به قدر مردانگى‏ ات بر من ببخش. امام گفت: به اين مقدار ندارم. مرد گفت: به قدر مردانگى خودم ببخش. امام فرمود: اين قدر دارم. سپس فرمود: اى غلام دويست دينار به او بده.
همچنين در مناقب از يعقوب بن اسحاق نوبختى نقل شده است كه امام رضا (ع) تمام ثروت خود را در روز عرفه تقسيم نمود. پس فضل بن سهل به وى گفت: اين ضرر است. امام فرمود: بل سود و بهره است. چيزى را كه پاداش و كرامت‏بدان تعلق مى‏ گيرد ضرر محسوب مكن.
كلينى در كافى به سند خود از اليسع بن حمزه نقل كرده است كه گفت: در مجلس ابو الحسن رضا (ع) بودم. مردم بسيارى به گرد آن حضرت حلقه زده بودند و از وى درباره حلال و حرام پرسش مى‏ كردند كه ناگهان مردى بلند قامت و گندمگون داخل شد و گفت: السلام عليك يا بن رسول الله.

من يكى از دوستداران تو و پدران و نياكان تو هستم، من از حج ‏باز مى‏ گردم و خرجى خود را گم كرده ام و با آنچه همراه من است نمى ‏توانم به يك منزل هم برسم، پس اگر صلاح بدانى كه مرا به ديارم روانه كنى كه براى خدا بر من نعمتى داده‏ اى و اگر به شهرم رسيدم آنچه از تو گرفته‏ ام به صدقه مى ‏دهم. امام (ع) به او فرمود: بنشين خدا تو را رحمت كند.
آنگاه دوباره با مردم به گفت و گو پرداخت تا آنان پراكنده شدند و تنها سليمان جعفرى و خيثمه و من مانده بوديم پس امام فرمود: اجازه مى‏ دهيد داخل شوم سليمان گفت: خداوند فرمان تو را مقدم داشت. پس امام برخاست و به اتاقش رفت و لختى درنگ كرد و سپس بازگشت و در را باز كرد و دستش را از بالاى در بيرون آورد و پرسيد: آن خراسانى كجاست؟

پاسخ داد: من اينجايم. فرمود: اين دويست دينار را برگير و در مخارجت از آن استفاده كن و بدان تبرك جو و آن را از جانب من به صدقه بده. اكنون برو كه نه من تو را ببينم و نه تو مرا. مرد بيرون رفت. سليمان به آن حضرت عرض كرد: دايت‏ شوم بخشش بزرگى كردى و رحمت آوردى، پس چرا چهره از او پوشاندى؟
فرمود: از ترس آن كه مبادا خوارى خواهش را در چهره او ببينم. مگر اين سخن رسول خدا را نشنيدى كه مى‏گويد: آن كه به نهان نكويى آورد با هفتاد حج‏ برابرى مى‏ كند و آن كه پليدى و زشتى را اشاعه مى ‏دهد، مخذول و خوار است و... آيا سخن اول را نشنيده ‏اى كه مى‏ گويد:
متى آته لا طلب حاجة
رجعت الى اهلى و وجهى بمائه (هرگاه بيايم نزد او تا حاجتى طلب كنم به سوى خانواده‏ام بازمى‏گردم در حالى كه صد دينار دارم.)

5. فراوانى صدقات:
پيش از اين از ابراهيم بن عباس صولى نقل كرديم كه گفت: امام رضا (ع) بسيار نكويى مى‏ كرد و در نهان صدقه مى‏ داد و بيشتر اين عمل را در شبهاى تاريك به انجام مى رساند.

برای عضویت در کانال تلگرامی الکوثرفارسی اینجا کلیک کنید