تهران -الکوثر: روزی حضرت زینب (س ) در محضر دو برادرش، حسن و حسین (ع ) نشسته بود، و آنها درباره بعضی از گفتار رسول خدا (ص ) با هم گفت و گو می کردند. زینب (س ) به آنها عرض کرد: شنیدم در گفتار خود می گفتید رسول خدا (ص ) فرمود: الحلال بین و الحرام بین شبهات لا یعلمهن کثیر من الناس...؛ بعضی از امور حلال آشکار است و بعضی حرام آشکار، ولی بعضی شبهه ناک است که بسیاری از مردم حکم آن را نمی دانند و تشخیص نمی دهند.

آن گاه زینب (س ) چنین شرح داد: هر کس از امور مشتبه پرهیز کند، دین و آبرویش را از انحراف حفظ می کند و هر کس که مرتکب امور شبهه ناک شد، پایش به سوی حرام می لغزد، مانند چوپانی که گوسفندانش را در نزدیک پرتگاهی عبور می دهد، قطعا احتمال سقوط آن گوسفندان از آن پرتگاه، بسیار است، بدان که هر چیزی پرتگاهی دارد، اموری را که خداوند حرام کرده، همان پرتگاه هستند، ارتکاب امور شبه ناک، نزدیک به آن پرتگاه خواهد بود که موجب سقوط خواهد شد.

در هر انسانی عضوی وجود دارد که اگر صالح شود، موجب صالح شدن سایر اعضا است و اگر فاسد شود، باعث فاسد شدن سایر اعضا می گردد. آن عضو قلب است. ای برادرانم! (حسن و حسین ) آیا از پیامبر (ص ) که به تاءدیب الهی ادب شده، شنیده اید که فرمود: ((ادبنی ربی و احسن تاءدیبی ))؛ خداوند مرا تاءدیب نمود و نیکو ادب کرد؟

حلال آن است که خداوند آن را حلال نموده، قرآن آن را بیان کرده و پیامبر (ص ) آن را توضیح داده است، مانند: حلال بودن خرید و فروش، اقامه نماز در وقتش، ادای زکات، انجام روزه ماه رمضان و حج برای مستطیع، و ترک دروغ، نفاق و خیانت و مانند: امر به معروف و نهی از منکر.

حرام آن است که خداوند آن را حرام کرده، و در قرآن بیان نموده است و به طور کلی حرام نقیض حلال است. امام امور شبهه ناک، اموری است که نه حلال بودن آن را می دانیم و نه حرام بودن آن را، انسان با ایمانی که نه حلال بودن چیزی را می داند و نه حرام بودن آن را، اگر سعادت دنیا و آخرت را می طلبید،

باید هیچ گاه به دنبال چیزی که آخرش مشتبه است نرود، واجبات الهی را انجام دهد و محرمات او را ترک نماید و از شبهه ها پرهیز کند، در این صورت قطعا رستگار شود، و گرنه پایش به سوی حرام بلغزد و سرانجام در میان حرام بیفتد.

هنگامی که گفتار زینب کبری (س ) به این جا رسید، امام حسن (ع ) به زینب (س ) رو کرد و فرمود: خداوند به کمالات تو بیفزاید، آری همان گونه است که می گویی، ((انک حقا من شجرة النبوة و من معدن الرسالة ))؛ حقا که تو از درخت نبوت و از معدن رسالت هستی. یعنی گفتار و روش و منش تو، از مرکز نبوت و مخزن رسالت پیامبر اسلام (ص ) نشاءت می گیرد.[1]

پی نوشت ها

[1] فروغ تابان كوثر، ص 74 - 76.